سایت خاتون

آیا پیروان دیگر ادیان آسمانى اهل دوزخند؟

به گواهى آیه‏ى 62 سوره‏ى بقره، اجر هر كدام كه در زمان پیامبر خود ایمان به خدا و معاد داشته

و اهل عمل صالح بوده‏اند، محفوظ است و نگرانى وجود ندارند؛

امّا با آمدن پیامبر اسلام و دعوت او از اهل كتاب،

«یَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءكُمْ رَسُولُنَا یُبَیِّنُ لَكُمْ عَلَى فَتْرَةٍ مِّنَ الرُّسُلِ ...» (مائده، 19)

آنان مأمور به پذیرش اسلام شدند.

بنابراین از پیروان دیگر ادیان، كسانى كه آگاهانه اسلام را قبول نكرده و آن را رد مى‏كنند

و همچنان بر مكتب ناكامل خود باقى بمانند، گرفتار قهر الهى خواهند شد.

- نظرات (0)

شناسایی تکذیب کننده دین

جواب این سوال هم خیلی جالب است؛ در حالیکه مخاطب توقع دارد پاسخ این سوال معرفی، مکذب دین از لحاظ اعتقادی باشد، با یک پارامترهای رفتاری به معرفی آن می پردازد.

معلوم می شود که اینجا منظور کسی است که عملاً دین را تکذیب می کند، هر چند در اعتقاد، خودش را به آن ملزم می داند؛ چرا که تصدیق دین، فراتر از ادعا و اظهار ظاهری است.

 

پارامترهای شناسایی مکذّب دین

1- کسی که یتیم را از خودش با شدت و خشونت دور می کند، نه اینکه کمکی به او نمی کند، بلکه به شخصیتش هم توهین می کند و به او صدمه روحی می زند.

2- علاوه بر اینکه به کسی که در اداره زندگی اش مانده و راه به جایی ندارد و طعام نمی دهد، بلکه دیگران را هم به این کار تشویق نمی کند.

پس وای بر اینگونه نمازگزاران ؛ این نمازگزاران شاید در صف اول نماز جماعت هم باشند اما در واقع دین را تکذیب می کنند و دروغ می پندارند.

 

تهدید نمازگزاران مکذب دین

از خود راندن یتیمان و بی تفاوتی در طعام مسکینان از نشانه های تکذیب دین است.

وای بر نمازگزارانی که با غفلت از حقیقت نماز و جمع بین ریا کاری و منع کمک مالی به نیازمندان زمینه فعلیت یافتن این اوصاف را فراهم می سازند و در عمل دین را تکذیب می کنند. (ر.ک علی صبوحی.تدبر در قرآن ص 322)

 

چرا عاقبت این نمازگزاران چنین شد؟

در نمازشان سهل انگار هستند، نماز را کامل با همه آداب انجام نمی دهند و یا اینکه به مداوم خواندن آن توجه نمی کنند.

یادمان نرود که نماز نماد خدا گرایی است. اگر کسی با اینکه نماز می خواند نتواند جایی که لازم است از دنیا به خاطر رضای خدا بگذرد، معلوم است که نمازش اشکال دارد.

کلیدهایی برای درمان بیماری

گویا خداوند در این سوره برای درمان این بیماری روحی کلید هایی را معرفی می کند؛

اول کشف علت بیماری: درست وکامل ادا نشدن نماز

درمان بیماری: اقامه نماز با همه آنچه که باید در آن در نظر گرفت.

اگردنبال دارو برای درمان بیماری دنیا گرایی هستید، بروید ببینید نمازتان چه ایرادی دارد که تو را در برابر این بیماری واکسینه نکرده است.

برای درمان این بیماری راهی به جز رفع همان ایراد نداریم.

این فرد در نماز هم شاید مقدمات را ظاهراً رعایت می کند؛ شاید «ولاالضضضضضالیین»را هم خیلی غلیظ بیان می کند ولی آداب باطنی را رعایت نمی کند؛ نیتش برای خدا خالص نیست، برای ریا می خواند، برای مردم، برای کسب مقام و وجه ی اجتماعی.

 

ماعون به چه معناست؟

وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ (7)

ماعون آن است كه پیوسته در گردش و جریان است چنانكه آن را تبر، دیك، دستاس و نحو آن كه معمولا به عاریه داده می شوند، معنى كرده‏اند. (قاموس القرآن-ج 6 ص 263)

در این آیه خداوند ریشه یابی می کند و راهکار می دهد. اینها کسانی هستند که از دادن کوچکترین چیز ها حتی وسائل معمولی زندگی به دیگران کوتاهی می کنند.

حتی از درخواست های کمی که دیگران از آنان دارند و آنها هم انجام آن برایشان مقدور است کوتاهی می کنند و این باعث می شود که روحیه بخشش در آنها نهادینه نشود و بالتبع درموارد دیگر هم نتوانند از مالشون بگذرند و در راه خدا بدهند.

این وابستگی به اموال مانع این می شود که نماز آنها، نماز حقیقی ای بشود.

یک رابطه دو طرفه

در واقع یک رابطه دو طرفه بین نماز حقیقی و دل بریدن از دنیا وجود دارد.

هرچه به نمازهایمان اهمیت بیشتری بدهیم، وابستگیمان به دنیا کمتر می شود و یتیم را از خودمون دور نمی کنیم و... در نتیجه مکذب دین نمی شویم.

از طرف دیگر هم اگه می خواهیم نمازمان را بدون سهو بخوانیم و نماز حقیقی اقامه کنیم، باید از مال دنیا به نیازمندان ببخشیم.

رابطه نماز با دل بریدن از دنیا در سوره معارج هم به همین نحو ترسیم شده:

إنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا

إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا

وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا

إِلَّا الْمُصَلِّینَ

الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ

وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ

لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ

انسان طبیعتاً حریص آفریده شده است؛ چون زیانى به او رسد بى‏قرارى نماید و چون مال و دولتى به او رو كند ، بخل ورزد و منع احسان نماید، مگر نمازگزاران؛ همان كسانى كه همیشه در نمازند و آنهایى كه در مال خود بهره‏اى معین كرده‏اند تا به فقیران آبرومند محروم رسانند.

آری نماز این قابلیت را دارد که انسان را از دنیا گرایی و در نتیجه، راندن یتیم و مانند آن باز بدارد اما سهو و ریا منع ماعون مانع از فعلیت یافتن این قابلیت در برخی از نمازگزاران شده و در واقع مکذب دین می شوند.

حال باید دید با این وجود چه اتفاقی می افتد که در جامعه ی اسلامی که همه مدعی مسلمانی هستند، و حتی در نماز جماعت شرکت می کنند،این همه انسان محتاج وجود دارد که حتی از حداقل های یک زندگی ساده محرومند و خیلی کم به آنها توجه می شود.

برای اینکه بتوانیم در مواقع درست و لازم از مالمان در راه خدا بگذریم، باید از کم شروع کنیم؛اول مانع خیر های کوچیک نشویم و از قرض دادن کم اجتناب نکنیم تا این روحیه جزء خصیصه رفتاری ما بشود .

ذكر این دو كار پشت سر یكدیگر (ریاكارى و منع ماعون) گویى اشاره به این است كه: آنها آنچه براى خدا است به نیت خلق بجا مى‏آورند، و آنچه براى خلق است از آنها دریغ مى‏دارند، و به این ترتیب هیچ حقى را به حق دارش نمى‏رسانند

از نکات قابل توجه این سوره دقت در فعل های 5 آیه ی آخر سوره است.

الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ

الَّذِینَ هُمْ یُرَاۆُونَ

وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ

کلمه «ساهون» یک وصف است و همان طور که می دانیم که صفت اگر به دفعات کم، در کسی اتفاق بیافتد، به صورت فعل به کار می رود مثلاً می گویند فلانی خیاطی می کند ولی به کسی خیاط می گویند که کارش خیاطیه.

در اینجا کلمه «ساهون» به عنوان یه وصف به ما این پیام را می دهد که صرف چند بار تکرار شدن سهو در نماز ما را در زمره مکذبان دین قرار نمی دهد و نباید اگر گاهی اوقات به آن مبتلا شدیم، ناامید شویم، بلکه وقتی این صفت مشکل ساز می شود که به صورت یک صفت دائمی برای ما در بیاد و در اکثر اوقات با ما همراه باشد.

همین طور است فعل های «یراءون» و «یمنعون» که به صورت مضارع به کار رفته و کسانی که به زبان عربی آشنایی دارند می دانند که فعل مضارع بر استمرار دلالت دارد؛ یعنی فعلی که بارها و بارها تکرار می شود.

ریا در نماز و منع ماعون کارهایی است که ما را از هدف اصلی خلقت دور می کند ولی اگر در اثر غفلت به آنها مبتلا شدیم، باید سعی در توبه کنیم و مواظب باشیم که این صفات به صورت ملکه نفسمان درنیایند که در اون صورت طبق این سوره مبارکه هر چند به ظاهر مسلمان و نمازگزار هستیم ولی در واقع از مکذبان دین محسوب می شویم.

ذكر این دو كار پشت سر یكدیگر (ریاكارى و منع ماعون) گویى اشاره به این است كه:

آنها آنچه براى خدا است به نیت خلق بجا مى‏آورند، و آنچه براى خلق است از آنها دریغ مى‏دارند، و به این ترتیب هیچ حقى را به حق دارش نمى‏رسانند. (تفسیر نمونه ج 27 ص 263)

 

چند نکته:

1-فعل یدع از ریشه (دعع) به معنى دفع شدید است. (راغب)

و از اساس البلاغه نقل شده «دعّ الیتیم» یعنى یتیم را به ظلم و جفا دفع كرد و از خود راند. (قاموس القرآن، ج 2، ص 344)

در اینجا این نكته جلب توجه مى‏كند كه در مورد یتیمان مسأله عواطف انسانى بیشتر مطرح است تا اطعام و سیر کردن آن ها چرا كه بیشترین رنج یتیم از دست دادن كانون عاطفه و غذاى روح است، و تغذیه جسمى در مرحله بعد قرار دارد. (تفسیر نمونه، ج 27، ص 359)

2- وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِینِ

كلمه "حض" به معناى تحریك و تشویق است، و در كلام مضافى حذف شده، تقدیرش" وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِینِ " است، یعنى مردم را به اطعام طعام مسكین تشویق نمى‏كند.

بعضى از مفسرین گفته‏اند: اگر تعبیر به طعام كرد، نه به اطعام، براى این بود كه اشاره كرده باشد به اینكه مسكین گویا مالك زكات و صدقه است و احتیاج ندارد به اینكه كسى به او اطعام كند، وقتى طعام را كه حق خود او است به او بدهند او خودش مى‏خورد. (تفسیر المیزان، ج 20، ص 633)

3- در معنای کلمه مسکین گفته اند:

المسكین: فهو مفعیل مبالغة فی الساكن، و هو الّذی بلغ فی السكون الى أقصاه و تجاوز حدّه،

و یعبّر هذا عمّن یكن محدودا قدرة و قوّة و تمكّنا بحیث یعجز عن السعی و الجهد فی توسعة المعیشة (التحقیق ج 5 ص 165)

(مسکین بر وزن مفعیل صیغه مبالغه از ساکن است و آن کسی است که در سکون به بالاترین حد آن رسیده واز حد گذشته است و این کلمه به کسی گفته می شود که قدرت و قوت و توانایی او به قدری محدود است که از سعی وکوشش در توسعه معیشتش عاجز است.)

و اینکه در اینجا کلمه مسکین ذکر شده است نه فقیر شاید نشان دهنده شدت دلبستگی این شخص به دنیا است که حتی نسبت به چنین کسی که هیچ راهی و روزنه امیدی برای امرار معاش خود ندارد بخل می ورزد و دیگران را نیز دعوت به بخل می کند.

- نظرات (0)

بهترین معیار برای شناسایی افراد پست!

ممکن است بگویید این یک معیار صد در صد برای شناختن افراد نیست چرا که بسیاری هستند که هرگز حرف دل و زبانشان یکی نیست ممکن است خود را مۆدب به آداب الهی و اخلاق انسانی بدانند و در صحبت کردنشان بسیار دقت کنند در صورتی که ما به وضوح می بینیم عملشان چیز دیگری را ثایت می کند.

بله خب باید بگوییم این عمل هم خود نوعی گفتار است .

کسانی که خیلی هم سیاست دارند و در نقش بازی کردن استادی تمام هستند بالاخره با یک رفتاری ناخواسته خود را لو می دهند، البته در این مقاله طرف صحبت ما این چنین انسان هایی نیستند، چرا که اینان به صفت نفاق موصوفند و در جای خود باید رفتار آن ها را تحلیل کرد و با ملاک ها و معیارهایی هم برای معرفی آن ها معرفی کرد .

بحث ما اینجا در مورد کسانی است که بی محابا خود را در هر جمله معرفی می کنند و ابایی هم ندارند که چنین شخصیتی دارند و به خود هم افتخار می کنند، همچون کوزه ای که تا خمش می کنی اندوخته درونش را بیرون می ریزد .

قرآن کریم در آیه ای نورانی به خوبی این افراد را معرفی می کند و می فرماید: سخنان ناپسند به افراد پست و فرومایه مربوط است و از افراد پست و فرومایه جز سخنان ناپسند شنیده نشود.

و یا این‌كه استحقاق افراد فرومایه ازدواج با فرومایگان است و فرومایگى در‌خور پست‌ها و خبیثان است و یا این‌كه اعمال پست، زاییده‌ى فرومایگان است و از فرومایگان جز اعمال پست به ظهور نرسد و از طرف دیگر:

«...وَالطَّیِّبَاتُ لِلطَّیِّبِینَ وَالطَّیِّبُونَ لِلطَّیِّبَاتِ ...»

سخنان خوب، سزاوار پاكان و نیكان است و از پاكان جز سخن نیك شنیده نشود. یا این ‌كه سزاوار افراد پاك طینت ازدواج با پاك طینتان است و پاكى طینت، شایسته‌ى نیكو طینتان است و یا این‌ كه اعمال حَسنه و كارهاى نیك، زاییده‌ى نیكان و پاكان است و از پاك طینتان جز اعمال حسنه صادر نشود.

«...أُوْلَئِكَ مُبَرَّۆُونَ مِمَّا یَقُولُونَ ...»(آیه 26 سوره نور)

افراد طیّب اعمّ از زن و مرد از نسبت‌هاى ناروایى كه درباره‌ى آنان داده مى‌شود و نیز از سخنان ناپسند برى و منزّه مى‌باشند و دامنشان از رمى و قذف و افترا پاک است.

«...لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِیمٌ »(همان)

آمرزش از گناه و رزق كریم و بهشت جاویدان براى این دسته از مردان و زنان پاک ‌طینتِ نیكوكار است.

وردگار حکیم، انسان را از گفتاری که هیچ سود و بهره ای برای او ندارد، بر حذر می دارد و در قرآن کریم، آدمیان را از بیهوده گویی نهی می کند، به گونه ای که شنیدن سخنان لغو را عامل باز دارنده آدمی از کمال می شمارد و دوری از بیهوده گویی را نشانه کرامت انسان می داند و می فرماید:

وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَیْكُمْ لَا نَبْتَغِی الْجَاهِلِینَ (قصص: 55)

و چون سخن لغوى (مانند مسخره و فحش و غیبت و هتاكى) بشنوند، از آن روى برتابند و (با زبان حال) گویند: عمل‏هاى ما از آن ما و عمل‏هاى شما از آن شما، سلام بر شما، ما نادان‏ها را (به دوستى و رفاقت) نمى‏طلبیم.

این گونه افراد، به سخنان بیهوده و گزاف گوش نمی دهند و ارزش وقت خود و دیگران را به خوبی می دانند و در برابر آن احساس مسئولیت می کنند. اینان از عمر گرانمایه و فرصت های زندگی بهترین استفاده ها را می برند تا حسرت و پشیمانی دامن گیرشان نشود.

از زلان قرآن ، ج 3

- نظرات (0)

سه طلاقه ی برادری

دو دوست خیلی قدیمی رو می شناختم که با هم مثل برادر بودن . هر جا می رفتند با هم بودند. تا حدی که خانواده هاشون هم با هم، به اصطلاح، خیلی مچ شده بودند. تا اینکه نوروز امسال یکی از اونها بدون دیگری به خونه ی ما اومد. وقتی از حال و احوال دوست اش پرسیدم متاسفانه هر چی بدی از اون می دونست رو به وسط کشید و بعد علت جدایی خودش رو گفت .

بعد از اینکه علت اصلی دعوا و جدایی رو گفت اولین چیزی که به ذهن ام رسید این بود که اونها در اصل به بزرگترین آیه قرآن عمل نکر ده بودند و این مساله باعث این همه دعوا و بگو مگوها و در انتها جدایی شده بود .

خداوند در سوره بقره آیه 282 ، 19 دستور مهم رو بیان می کنه که همگی حول محور مبحث داد و ستد مالی خلاصه می شه که در این جا به چند دستور مهم آن می پردازیم : 

در این آیه خداوند به مومنین دستور میده :

(یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذا تَدایَنْتُمْ بِدَیْنٍ إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ).(بقره: 282)

" اى كسانى كه ایمان آورده‏اید! هنگامى كه بدهى مدت دارى (به خاطر وام دادن یا معامله) به یكدیگر پیدا كنید آن را بنویسید"

بله، خداوند از مومنین می خواهد هر گاه با هم داد و ستدی از هر نمونه، بین خود انجام دادند فقط به گفتن اکتفاء نکنند بلکه آن را بین خودشان مکتوب کنند .

چرا که در صرف بیان معمولا منظورها کاملا مشخص نمی شود و طرفین ممکن است هر کدام جداگانه چیزی مد نظر قرار دهند.

در ادامه می فرماید:

(وَ لْیَكْتُبْ بَیْنَكُمْ كاتِبٌ بِالْعَدْلِ)(بقره: 282)

باید نویسنده‏اى از روى عدالت (سند بدهكارى را) بنویسد"

به بیان دیگر، آگاهی از این معامله فقط بین خودتان محصور نشود بلکه برای اطمینان بیشتر شخص ثالث عادلی را برای نوشتن عقدنامه بین انتخاب کنید .

  و همچنین شخص شاهد از نوشتن نباید ابا کند و آن را پشت گوش بیاندازد. (وَ لا یَأْبَ كاتِبٌ أَنْ یَكْتُبَ كَما عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْیَكْتُبْ) " كسى كه قدرت بر نویسندگى دارد نباید از نوشتن خوددارى كند و همانطور كه خدا به او تعلیم داده است باید بنویسد" (بقره: 282)

اما در اینجا این سوال مطرح است که شخص کاتب، سخن کدام یک را بنویسد که ادامه ی آیه در این باره می فرماید :

(وَ لْیُمْلِلِ الَّذِی عَلَیْهِ الْحَقُّ).(بقره: 282)

" و آن كس كه حق بر ذمه او است (بدهکار) باید املاء كند"

در ادامه ایه نیز به برخی از بایدها و نبایدهای این سه نفر اشاره می کند که با رجوع به آیه می توانید از آن اطلاع پیدا کنید .

بله این دو دوست صیمیمی نیز معامله ایی از این قبیل بین خودشان انجام داده بود که به جهت این فکر اشتباه که ما چون دوستان صمیمی هستیم و دیگر نیازی به نوشتن و شاهد نیست، به این مساله ی مهم بی اعتنایی کرده بودند .

امیدوارم ذکر این نکته  تجربه ایی باشد برای همه ی ما، ان شالله .

منبع : سایت رهروان ولایت

- نظرات (0)

نقش شکرگزاری در موفقیت

امروزه بسیاری از افراد به دلائل متعدد دچار حالات افسردگی و عدم اعتماد به نفس در خود می شوند که برخی با رجوع به روان پزشک و مشاوره در جهت مداوای خود بر می ایند و برخی دیگر با این بیماری روانی، زندگی را سپری می کنند.

این حالت علاوه بر اینکه می تواند انسان را در کارهای روزمره ی خود بی انگیزه و گاه تنبل کند، در امور اخروی نیز می تواند خلل هایی را ایجاد کند.

همچنان که امام باقر(علیه السلام) می فرماید: «من کسی را که در امور دنیوی کسل، تنبل و سست باشد دوست ندارم، و کسی که در امور دنیوی کسل و سست باشد، در امور اخروی سست تر خواهد بود».[1]

یکی از راهکارهای اساسی  که برای این دسته از افراد  پیشنهاد می شود این است که: گوشه ایی از وقت روزانه ی خود را، صرف تفکر به داشته ها و نعمت های دنیوی خود کنند و سپس به کسانی که این نعمت ها را ندارند و یا از آنها سلب شده، فکر کنند، تا هم قدر نعمت های خود رادانسته و هم شکر گذار نعمات الهی باشند.

چنانچه در قرآن کریم خداوند بندگان را با وجود نعمت های مختلف، به خاطر عدم شکر گذاری توبیخ می کند.

« وَ لَقَدْ مَكَّنَّاكُمْ فِی الْأَرْضِ وَ جَعَلْنا لَكُمْ فیها مَعایِشَ قَلیلاً ما تَشْكُرُونَ [اعراف /10] ما تسلّط و مالكیّت و حكومت بر زمین را براى شما قرار دادیم و انواع وسایل زندگى را براى شما فراهم ساختیم اما كمتر شكرگزارى مى‏كنید! »

این راهکار علاوه بر اینکه می تواند تا حدودی روحیه ی اعتماد به نفس را بازگرداند، از طرفی هم به جهت شمردن نعمت های الهی، محبت انسان به سوی خدا بیشتر شده و باعث ایجاد رابطه ایی قوی تر نسبت به قبل خواهد شد. که در انتها با این رابطه ی خالق و مخلوقی، بهتر می تواند از پس مشکلات زندگی خود بر بیاید.

کاملا واضح است که،زنده كردن حس شكرگزارى و قدردانى در خود در برابر نعمتهاى خدا تنها براى این است كه طبق فرمان فطرت در برابر بخشنده نعمت، خضوع كنند، او را بشناسند و فرمانش را به جان و دل بپذیرند و به این وسیله هدایت و تربیت شوند، که در نتیجه سود شکر گزاری به سود خود انسان ها خواهد بود.[2]

 

[1].اصول الکافی،، ج 5، ص 85،

[2].برگرفته از تفسیر نمونه،ج 6،ص 96

- نظرات (0)