سایت خاتون

زیارت امیرالمومنین

دعایی برای رفع غم و اندوه

در كتاب «بلد الأمین» از حضرت رسول اکرم صلى اللّه علیه و آله روایت كرده:

هر كه هر روز ده بار این دعا را بخواند، حق تعالى‏ چهار هزار گناه كبیره او را بیامرزد

و وى را از سكرات مرگ و فشار قبر، و صد هزار هراس قیامت نجات دهد،

و از شرّ شیطان و سپاهیان او محفوظ گردد و قرضش ادا شود و اندوه و غمش برطرف گردد، دعا این است:

اَعْدَدْتُ لِكُلِّ هَوْلٍ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَ لِكُلِّ هَمٍّ وَ غَمٍّ ماشاءَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ نِعْمَةٍ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لِكُلِّ رَخآءٍ اَلشُّكْرُ لِلَّهِ

وَ لِكُلِّ اُعْجُوبَةٍ سُبْحانَ الِلَّهِ

وَ لِكُلِّ ذَنْبٍ اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ

وَ لِكُلِّ مُصیبَةٍ اِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ

وَ لِكُلِّ ضیقٍ حَسْبِىَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ قَضآءٍ وَ قَدَرٍ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ

وَ لِكُلِّ عَدُوٍّ اِعْتَصَمْتُ بِاللَّهِ

وَ لِكُلِّ طاعَةٍ وَ مَعْصِیَةٍ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ.

برخی از حسرت های مردگان

در آیات الهی به برخی از حسرت هایی كه افراد با آنها در دنیا و یا آخرت دست و پنجه نرم می كنند اشاره شده است كه از جمله آنها :


1)حسرت داشتن همنشین خوب در دنیا
 
(یا وَیْلَتى‏ لَیْتَنی‏ لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلیلاً : «اى واى، كاش فلانى را دوست [خود] نگرفته بودم.)( الفرقان :  28)

2)حسرت پیروی از پیامبر اكرم:

وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‏ یَدَیْهِ یَقُولُ یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبیلاً: و روزى است كه ستمكار دستهاى خود را مى‏گَزد [و] مى‏گوید: «اى كاش با پیامبر راهى برمى‏گرفتم.( الفرقان :  27)

3)حسرت كافران در پیروزی بر مومنان كه هرگز به آن دست پیدا نمی كنند:
 
(إِنَّ الَّذینَ كَفَرُوا یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِیَصُدُّوا عَنْ سَبیلِ اللَّهِ فَسَیُنْفِقُونَها ثُمَّ تَكُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ یُغْلَبُونَ وَ الَّذینَ كَفَرُوا إِلى‏ جَهَنَّمَ یُحْشَرُون: بى‏گمان، كسانى كه كفر ورزیدند، اموال خود را خرج مى‏كنند تا [مردم را] از راه خدا بازدارند. پس به زودى [همه‏] آن را خرج مى‏كنند، و آنگاه حسرتى بر آنان خواهد گشت؛ سپس مغلوب مى‏شوند. و كسانى كه كفر ورزیدند، به سوى دوزخ گردآورده خواهند شد.)( الأنفال :  36)

4)حسرت كوتاهی از انجام دستورات خداوند
 
(أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ یا حَسْرَتى‏ عَلى‏ ما فَرَّطْتُ فی‏ جَنْبِ اللَّهِ وَ إِنْ كُنْتُ لَمِنَ السَّاخِرینَ: تا آنكه [مبادا] كسى بگوید: «دریغا بر آنچه در حضور خدا كوتاهى ورزیدم؛ بى‏تردید من از ریشخندكنندگان بودم.)( الزمر :  56)

به همین جهت است كه خداوند متعال در آیه 39 از سوره مریم به همه مردم  نسبت به روز حسرت هشدار داده است و فرموده است:

(وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فی‏ غَفْلَةٍ وَ هُمْ لا یُؤْمِنُون: و آنان را از روز حسرت بیم ده، آنگاه كه داورى انجام گیرد، و حال آنكه آنها [اكنون‏] در غفلتند و سرِ ایمان آوردن ندارند.)( مریم :  39)

اما در این میان و با وجود اینكه افراد فراوانی در قیامت غرق در حسرت و اندوه نسبت به گذشته خودشان هستند ،حسرت عده ای زبانزد عام و خاص است ،حسرتی كه سراسر وجود آنان را فرا گرفته است و با حسرت های دیگر به هیچ وجه قابل مقایسه نخواهد بود كه از جمله این افراد دو گروه هستند كه به آنها اشاره می شود :

1)كسی كه آخرت خود را برای دنیای دیگران بفروشد :

رسول الله صلی الله علیه و آله:(إنّ أشدّ النّاس ندامه یوم القیامه رجل باع آخرته بدنیا غیره؛پشیمانتر از همه مردم در روز قیامت، مردى است که آخرت خود را بدنیاى دیگرى فروخته است.)(کنز العمال ، ج 3 ، ص 510 )

2)كسی از عدالت بگوید و خود عدالت را رعایت نكند :

امام صادق علیه السلام:(اِنَّ مِن اَعظَمِ النّاسِ حَسرَهً یَومَ القِیامَهِ، مَن وَصفَ عَدلاً ثُمَّ خالَفَهُ اِلَى غَیرِه؛پشیمان ترین شخص در روز قیامت، کسى است که براى مردم از عدالت سخن بگوید، اما خودش به دیگران عدالت روا ندارد.)((وسائل الشیعه، ج15، ص 295)


3)كسی كه مالی را به ناروا فراهم كرده است:

امام علی علیه السلام فرمود:(إنَّ اعظَمَ الحَسَرَاتِ یَومَ القیامَةِ حَسرَةُ رَجُل کَسَبَ مالاً فی غَیرِ طاعَةِ اللهِ فوَرِثَهُ رَجُلٌ فانفَقَهُ فی طاعَةِ اللهِ سُبحانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الجَنّة وَ دَخَلَ الاوَّلُ بِهِ النّارَ:روز قیامت بزرگترین افسوس،ُ افسوس مردی است که مالی را به ناروا گردآورده به دوزخ رود و آن مال را برای کسی به ارث گذارد که در طاعت خداوند سبحان خرجش نموده به بهشت رود.(نهج البلاغه حکمت 429)

- نظرات (0)

بزرگترین تهمت و بهتان قرن

مقدمه
در این مقاله میخواهم از یكی از شگفت انگیز ترین تهمت های كه تا كنون بر زبان ها جاری شده بنویسم تهمتی كه این قدر بار گناه آن سنگین است كه تنها  خدا ی متعال باید به پروندی این تهمت قضاوت  و رسیدگی كند.
معنای بهتان
بهتان و افتراء عبارتست از اینكه انسان در حق غیر به چیزی كه راضی نیست دروغ بگوید ،به عبارت دیگر چیزی را به دروغ به دیگری نسبت دهد و شخصی كه مرتكب گناه و عمل زشتی نشده به انجام آن متهم كند و یا عیب و نقصی را كه در او نیست به او بچسباند و فرقی نیست كه این نسبت دروغ در حضور او باشد یا در غیاب.


شروع ماجرا
ماجرا از آن جای شروع می شود كه یگ گروه از انسانهای كه به ظاهر اسم خودشان را مسلمان گذاشته اند تصمیم می گیرند كه هر آنچه كه غیر از اعتقادات خودشان هست را از بین برند، برای این كه به این هدف خودشان نائل شوند، بهترین راه را درست كردن تهمت دیدند .
یك سوال :
نمی دانم تا حالا كسی به شما مشرك گفته یا نه یا این كه اگر كسی به شما مشرك بگه چه حال و روزی پیدا می كنید؟ ونمی دانم خبر دارید معنایی مشرك چه هست یا نه؟ وقتی به كسی می گویند مشرك یعنی این كه یا خدا را قبول ندارید یا این كه قائل به چند خدا هستید .
اصل ماجرا :گروهی به اسم وهابیت
این گروه سلفی به شیعیان تهمت می زنند كه شما  مشركیت وقتی از آنها  سوال می كنیم كه برای چه مشركیم ،می گویند چون كه شما غیر خدا را هم به خدایی قبول دارید و از او طلب حاجت می كنید وقتی ازاینها می پرسیم بابا كدام خدا ما فقط یك خدا بیشتر نداریم می گویند نه شما امامان و امام زادگان را هم به عنوان خدا قبول  می كنید وقتی  جواب می دیم اگه جایگاه  اعتقاد در ضمیر و درون آدم ها خبر می دهد خوب ما از درون خودمان بیشتر آگاهیم و برداشت ما از تمسك  این نیست كه اینها خدا هستند.
بلكه ایشان را اولیا ء و مقربان درگاه الهی می دونیم سفیرانی كه قصد هدایت و راهنمایی بشر رو داشتند .
سر صحبت با این گروه :
من یك سوال از شما دارم شمایی كه به ما می گوید مشرك می دانید معنایی مشرك چه هست . یقبناً نمی دانید  چرا كه بی خود و بی جهت به دیگران تهمت می زنید كه مشرك هستند .
معنایی شرك :
شرك یعنی این كه كسی غیر از خدا را به خدایی و الوهیت قبول داشته باشد ، در واقع خارج شدن از مرز توحید را شرك می گویند اعتقاد به این كه چند خدا وجود دارد و از این دسته تعابیر ..
 سوال بعدی
 سوال از سلفی ها كجایی توسل به ائمه اطهار شرك به حساب می آید ؟
می دانید تا حالا چه تعداد از انسانهای بی گناه به خاطر این اتهام بدون مدرك شما در سر تا سر جهان كشته می شوند ؟



وقتی كه از یك بچه روستایی كه از دل كوها سرازیر شده تا امام معصومش رو زیارت كند  سوال كنی كه آیا این امام معصوم خداست؟ مطمئن باش یك سیلی محكم می زند توی گوش تو  و می گوید،دیوانه  كی گفته این امام عزیز خداست من فقط دوستش دارم می دانم كه خدا هم دوستش دارد او را شفیع خودم پیش خدا قرار داده ام  مگر شفیع قرار دادن كسی شرك به حساب می آید مگر نه كه در قرآن  داریم كه پسران یعقوب نزد پدرآمدند و  از پدر خواستند  برای آنها استغفار كند  اگر آن كار فرزندان یعقوب شرك بود باید آن پیامبر الهی از آن كار نهی می كرد .

قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا كُنَّا خاطِئینَ (97)قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ (98)
گفتند: «پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه، كه ما خطاكار بودیم!» (97)گفت: «بزودى براى شما از پروردگارم آمرزش مى‏طلبم، كه او آمرزنده و مهربان است!» (98)
گفتند: «پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه، كه ما خطاكار بودیم!» (یوسف:97)گفت: «بزودى براى شما از پروردگارم آمرزش مى‏طلبم، كه او آمرزنده و مهربان است!» (یوسف:98)

راستی چرا فرزندان یعقوب دست به دامان پدر شدند چرا از ایشان خواستند كه برایشان طلب استغفار كند آیا این كار شرك است كه به غیر خدا متوسل شده اند ؟یقیناً این كار شرك نیست بلكه متوسل شدن به اولیای مقرب درگاه الهیست كه خدا مناجات و درخواست آنها را قبول می كند اگر این كار شرك بود یقناً بر این پیامبر عظیم شان الهی واجب بود كه از منكر الهی نهی كند و فرزندان خود را راهنمایی و هدایت كند .

(وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ لِیُطاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً )(ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم مگر براى این كه به فرمان خدا، از وى اطاعت شود. و اگر این مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‏كردند (و فرمانهاى خدا را زیر پا مى‏گذاردند)، به نزد تو مى‏آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‏كردند و پیامبر هم براى آنها استغفار مى‏كرد خدا را توبه پذیر و مهربان مى‏یافتند.)( نساء:64)

متوسل شدن به افراد در حقیقت توسل به مقام روحانی آنهاست كه روح خود را پرورش داده و به كمالاتی رسیدند. و روح برای بقاست نه برای فنا. لذا می‌توان به افرادی كه در قید حیات نیستند؛ متوسل شد. عالم اهل تسنن در كتاب «وفاء الوفا» می‌نویسد: مدد گرفتن و شفاعت خواستن در پیشگاه خداوند از پیامبر و از مقام و شخصیت او، هم پیش از خلقت او مجاز است و هم بعد از تولد و هم بعد از رحلتش و هم در عالم برزخ و هم در روز رستاخیز. عمر بن خطاب می‌گوید: حضرت آدم ـ علیه السّلام ـ به پیشگاه خداوند چنین عرض كرد: یا رب اسئلك بحق محمد لما غفرت لی؛ خداوندا! به حق محمد از تو تقاضا می كنم كه مرا ببخش![ به نقل از تفسیر نمونه، ج 4، ص 367؛ وفاء الوفاء، ج 3، ص 371.]

سخن آخر
هر چند سر صحبت در این مقاله به طولانی كشیده شد ولی همه ما شعیان چه از یك بچه روستایی شیعه گرفته تا یك استاد دانشگاه اعتقادی به الوهیت و خدا بودن امامان نداریم بلكه به دستور قرآن مجید متوسل به وسیله ای شده ایم كه شفیع و دعا گویی ما باشد. 

- نظرات (0)

سهم فقیرها یادت نره

- نظرات (0)

کارهایی که منجر به نابودی اعمال نیک می شود

« یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ لا تُبْطِلُوا أَعْمالَكُمْ [محمد/33] اى مؤمنان! از خداوند فرمانبردارى كنید و از پیامبر فرمان برید و كردارهایتان را تباه نگردانید»

بدون شک هر انسانی بر اساس فطریات درونی خود، دوست دارد که خود را به خداوند متعال نزدیک کند. و این حس در همه ی انسانها، در هر دین ومذهبی وجود دارد. وآن دسته ایی از مردم هم که  با انجام معاصی واعمال ناشایست از خدای خود دور شده اند، به خاطر این بوده که اینگونه اشخاص در  اثر  غفلت جهل و نادانی وارد این عرصه شده اند.

 فراموش نکنیم که در درجه ی اول، آنچه که  برای پروردگار عالم مهم وحائز اهمیت است، خلوص ونیتی است که در اعمال و رفتار  ما وجود دارد، لذا برای خشنود کردن خدای سبحان ورسیدن به قرب حضرتش، جنس عمل ومقدار عمل خیلی مهم نیست، بلکه هر اندازه که اعمال نیک ما رنگ وصبغه ی الهی داشته باشند، مسلما به همان اندازه هم ما را به سمت خداوند متعال بالا خواهند برد.

چه بسا در طول عمر خود، برای تقرب جستن به درگاه حق، اعمال نیک وخداپسندانه ایی انجام داده باشیم، ولی در اثر بی تقوایی و حسادت به دیگران و غفلت و جهل دینی،  آن اعمال را ضایع وتباه کرده باشیم. که در این صورت نه تنها به قرب الهی نرسیده ایم،  بلکه بین خود وخدای خود،  فاصله  هم ایجاد کرده ایم.

خداوند سبحان در جریان فرزندان حضرت آدم(ع)، می فرماید: « وَ اتْلُ عَلَیهِْمْ نَبَأَ ابْنىَ‏ْ ءَادَمَ بِالْحَقّ‏ِ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الاَْخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ  قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِین‏ [مائده/27] و براى آنان داستان دو پسر آدم (هابیل و قابیل) را به درستى بخوان! در آن هنگام كه هر كدام كارى براى تقرب به پروردگار انجام دادند اما از یكى از آن دو پذیرفته شد و از دیگرى پذیرفته نشد»

آنچه که از آیه ی فوق روشن است ، این است که این  دو برادر برای تقرب به خداوند متعال، قربانی آورده بودند، ولی قابیل در اثر اینکه به برادر خود، حسادت نشان داد، لذا نه تنها به خداوند متعال نزدیک نشد، بلکه کارش به جایی رسید که تصمیم برکشتن برادر خود گرفت. پس درسی که این آیه ی شریفه به ما می آموزد، اینست که عملی هم چون حسادت، علاوه بر اینکه موجب دور شدن از خدا و نابود شدن اعمال می شود، باعث می شود که حتی انسان دست خود را به خون برادرش رنگین کند.
بنابراین نه تنها در عباداتمان، بلکه  باید در مورد تمام اعمالی که سعادت ما را رقم می زنند، مواظبت کنیم که اگراز باب مثال  به عنوان  عمل خیروقصد ثواب ، دست به جیب شدیم و سرپرستی یک خانواده ی  ضعیف  را به عهده گرفتیم، لازم نباشد که دیگران را از این کار  مطلع کنیم، و در هر کجا این قضیه را بازگو کنیم. زیرا با این کار در واقع داریم  وجهه ی  اجتماعی آن خانواده   را خراب می کنیم . واین همان آزار دادن ومنت گذاشتنی است که قرآن کریم می فرماید: اینگونه کارها موجب حبط و بی اثر شدن اعمال می شود.

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‏...[بقره/263] اى كسانى كه ایمان آورده‏اید! بخششهاى خود را با منت و آزار باطل نسازید»

اعمالی که موجب باطل شدن اعمال می شود.

1: حسد وخود برتر بینی.
 از جمله صفات خطر ناکی هستند که انسان را به پرتگاه های ظلات می کشانند، همانگونه که در جریان فرزندان آدم علیه السلام، منجر به برادر کشی شد.
امام صادق علیه السلام می فرمایند: « إِنَ‏ الْحَسَدَ یَأْكُلُ‏ الْإِیمَانَ كَمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَبَ.[1] حسد نیکی ها را نابود می کند، همانگونه که آتش هیزم را می سوزاند»

2: ترک عمدی نماز.
رسول خدا فرمودند: « مَنْ‏ تَرَكَ‏ صَلَاتَهُ‏ حَتَّى تَفُوتَهُ مِنْ غَیْرِ عُذْرٍ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُه...‏[2] هر كه نمازش را ترك كند، تا اینكه بدون عذر از او فوت گردد، عملش تباه  مى شود...»

3 : ریا که خود نوعی شرک است.
مضمون روایتی از امام باقر علیه السلام این است که: « نگهدارى عمل از خود عمل ، مشكل تر است . راوى گفت : نگهدارى عمل یعنى چه ؟ امام فرمود: یعنى انسان عملى براى خداى یكتا، دور از چشم مردم انجام مى دهد و در نامه عمل اوهمین طور ثبت مى شود، بعد آن عمل را بازگو كند، که آن عمل از صورت یك عمل سرّى محو مى شود و به عنوان یك عمل علنى در نامه عمل او ثبت مى گردد، بار دیگر آن عمل را بازگو مى كند، در این وقت ، آن عمل از دیوان حسنات (وى ) محو مى شود و به عنوان یك عمل ریایى در دیوان سیّئات او ثبت مى گردد» .[3]

و هم چنین در روایات ما اموری هم چون  غیبت کردن  و منت گذاردن و اذیّت نمودن و طمع و عیب جویی و... از  اعمالی شمرده  است که باعث از بین رفتن اعمال انسانها می شود.

همانگونه که اهلبیت عصمت علیهم السلام از این اعمال به خدای سبحان پناه می برده اند، ما هم باید در اینگونه موارد به خدا پناه ببریم و از در برابر این گونه اعمال  توبه و استغفار و طلب بخشش کنیم .

امام سجاد علیه السلام می فرمایند:« اللهم ...َ لَا تُفْسِدْ عِبَادَتِی‏ بِالْعُجْبِ‏، وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَى یَدِیَ الْخَیْرَ وَ لَا تَمْحَقْهُ بِالْمَنِّ...[4] خداوندا! عبادتم را به سبب عجب و خودپسندى ، فاسد مگردان و خیر و نیكى براى مردم را به دست من روان ساز و آن را با منت گذاردن تباه مساز»

منبع: گروه اینترنتی رهروان ولایت


پاورقی:

[1] : الكافی (ط - الإسلامیة)   ج‏2ص306
[2] : بحار الأنوار (ط - بیروت) ؛ ج‏79 ؛ ص202
[3]: أصول الكافی / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏3 ؛ ص404
[4]: الصحیفة السجادیة ص92

- نظرات (0)

محاسبه و مراقبه

برخي از سوره هاي قرآن با يك سوگند شروع مي شود مانند : وَ الْعَصْر

 برخي با 2 سوگند ؛ مانند : وَ الضُّحَى‏ * وَ الَّيْلِ إِذَا سَجَى‏

برخي با 3 سوگند ؛ مانند : وَ الْعَادِيَاتِ ضَبْحًا * فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا * فَالمْغِيرَاتِ صُبْحًا

برخي با 4 سوگند ؛ مانند : وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ *  وَ طُورِ سِينِينَ *  وَ هَاذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

برخي با 5 سوگند ؛ مانند : وَ الْفَجْرِ * وَ لَيَالٍ عَشْرٍ * وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ  * وَ الَّيْلِ إِذَا يَسْرِ

اما سوره اي در قرآن است ، كه 11 سوگند دارد و آن سوره مباركه شمس است .

نكته اينجاست كه خداوند بعد از اين 11 سوگند مي فرمايد :

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّئهَا

فقط كسي اهل رستگاريست كه اهل تزكيه ي نفس باشد

انسان بايد از نَفْسَش حساب بكشد مثلا هر شب قبل از خواب به اعمال آن روز خودش رسيدگي كند

داستانك :

شيخ  جعفر كاشف الغطا از علماي بزرگ است .

شب كه فرا مى رسيد، هنگام خوابيدن به محاسبه نفس خويش مى پرداخت

و گاهى خطاب به خويشتن مى گفت: در كوچكى ترا"جعيفر"(جعفر كوچولو) مى گفتند،

سپس "جعفر" شدى، و پس از آن "شيخ جعفر"، و سپس "شيخ الاسلام "،

پس تا كى خدا را معصيت مى كنى و اين نعمت را سپاس نمى گويى؟

منبع :اعيان الشيعه،جلد 4،صفحه 1

- نظرات (0)

توصیه ای از آیت الله العظمی بهجت(رحمه الله علیه)

توصیه ای از آیت الله العظمی بهجت(رحمه الله علیه)

روايت عجيب و غريبى از حضرت رسول ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ نقل كرده اند كه:

« أَلا أُخْبِـــرُكُمْ [أُنَبِّـؤُكُمْ] بِـدآئِكُـمْ مِنْ دَوآئِكُـمْ؟ دَآؤُكُـمُ الذُّنُـوبُ، وَ دَوآؤُكُـمُ الإِْسْتِغْفارُ

آيا درد و درمان شما را به شما خبر ندهم؟ درد شما گناهان، و دوا و درمانتان استغفار است.

بنده اين حديث را در جوامع روايى نديده ام.

 یعنى: سرت درد مى كند،« دوآؤُكُمُ الإِْسْتِغْفارُ. »؛

پايت درد مى گيرد، دواى آن استغفار !!است؛

گوش و دندان درد مى كند، « دوآؤُكُمُ الإِْسْتِغْفارُ. »

و... يعنى يك نسخه براى درمان همه ى دردها.

مستدرك الوسائل، ج 11، ص 333؛ ج 12، ص 123؛

نيز ر.ك: بحار الانوار، ج 90، ص 282؛ جامع الاخبار، ص57

برگرفته از سایت تنظیم و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی بهجت (رحمه الله علیه )

- نظرات (0)