سایت خاتون

زیارت امیرالمومنین

دعایی برای رفع غم و اندوه

در كتاب «بلد الأمین» از حضرت رسول اکرم صلى اللّه علیه و آله روایت كرده:

هر كه هر روز ده بار این دعا را بخواند، حق تعالى‏ چهار هزار گناه كبیره او را بیامرزد

و وى را از سكرات مرگ و فشار قبر، و صد هزار هراس قیامت نجات دهد،

و از شرّ شیطان و سپاهیان او محفوظ گردد و قرضش ادا شود و اندوه و غمش برطرف گردد، دعا این است:

اَعْدَدْتُ لِكُلِّ هَوْلٍ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَ لِكُلِّ هَمٍّ وَ غَمٍّ ماشاءَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ نِعْمَةٍ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لِكُلِّ رَخآءٍ اَلشُّكْرُ لِلَّهِ

وَ لِكُلِّ اُعْجُوبَةٍ سُبْحانَ الِلَّهِ

وَ لِكُلِّ ذَنْبٍ اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ

وَ لِكُلِّ مُصیبَةٍ اِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ

وَ لِكُلِّ ضیقٍ حَسْبِىَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ قَضآءٍ وَ قَدَرٍ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ

وَ لِكُلِّ عَدُوٍّ اِعْتَصَمْتُ بِاللَّهِ

وَ لِكُلِّ طاعَةٍ وَ مَعْصِیَةٍ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ.

اشارات علمی قرآن به ده پدیده نجومی

ویژگی منحصر به فرد دوران ما این است که به عصر فضا نامگذاری شده است زیرا انسان توانسته است بسیاری از حقایق خیره کننده جهان خلقت را کشف کند و نوع نگاه ما را به جهان پیرامون خود تغییر دهد. عجیب آنکه که می بینیم این حقایق به طور واضح در کتابی که قبل از 1400سال پیش نازل شده است, بیان شده است. آن هم در دورانی که علم نجوم چیزی جز طالع بینی,فریب, خرافه و افسانه نبود.

خداوند بزرگ این حقایق علمی را در کتابش نهاده است تا راهنمای کسانی باشد که در حقانیت آن تردید دارند تا به واسطه آن نور حق و عظمت رسالت اسلام را دریابند... از مهمترین این حقایق علمی عبارتند از:

 

 

1- چگونگی آغاز جهان خلقت

 از مهمترین اکتشافات دانشنمدان در قرن بیستم بی اعتبار ساختن اندیشه ازلی و ابدی بودن جهان است؛ آنان با دلایل متقن علمی ثابت کرده اند که آفرینش جهان با یک انفجار مهیب آغاز شده است که از آن به "انفجار بزرگ" یاد می کنند. تحقیقات همچنان درباره جزئیات این انفجار ادامه دارد. آنان می گویند: جهان هستی در ابتدا یک توده واحد بوده که منفجر شده و طی میلیون ها سال به شکل کنونی خود درآمده است.

برخی دانشمندان ترجیح می دهند که در بیان این پدیده به جای کلمه" انفجار هستی" از اصطلاحات دقیق تری چون "انفصال" استفاده کنند. در هر حال آنچه که مهم است این است که آنها با جعل این اصطلاحات در صدد بیان این واقعیت اند که جهان هستی در ابتدا یک توده واحد به هم پیوسته بوده (کانتا رتقا) سپس اجزای آن از یکدیگر انفصال یافته است(انفتقت) و بعد از آن ستارگان و کهکشانها و زمین و ... به وجود آمده است.

 

 

 

قرآن در بیان پدیده آغاز آفرینش با شیوه ای کاملا دقیق از دانشنمدان غربی پیشی گرفته است.

  قرآن 1400 سال پیش در بیان این حقیقت دانشنمدان غرب پیشی گرفته است و دقیقا همان چیزی را می گوید که دانشمندان به آن دست یافته اند. به این آیه توجه کنید:

(أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا) [الأنبياء: 30].

ترجمه: آيا كافران نداستند كه آسمانها و زمين به هم پيوسته بودند، و ما آنها را از يكديگر جدا كرديم.

اینجاست که این سوال متوجه کسانی می شود که حقانیت قرآن را منکرند: در زمان نزول قرآن چه کسی می دانست که جهان در ابتدا یک توده واحد به هم پیوسته بوده(رتقا) سپس از یکدیگر جدا شده (انتفتقت) و آنگاه جهانی کنونی به وجود آمده است. آیا او کسی جز خدای بلندمرتبه است؟

 

2- انبساط جهان

 شاید بتوان"نظریه انبساط جهان" را مهمترین کشف نجومی قرن بیستم دانست, بر طبق این نظریه کهکشانها با سرعت فوق العاده ای در حال حرکت و فاصله گرفتن از یکدیگرند که در نتیجه آن, جهان هستی به طور مداوم در حال گسترش و انبساط است.

 

 

جهان هستی با سرعت زیادی در حال انبساط است اما ما آن را احساس نمی کنیم. دانشنمدان با استفاده از ابزار آلات پیشرفته توانسته اند سرعت آن را اندازه بگیرند. این حقیقتی است که در زمان نزول قرآن هیچ کسی اطلاعی از آن نداشت.

این دستاورد علمی دانشنمدان بعد از تحقیقات بسیار و صرف هزینه های زیاد و در مدت زمان طولانی به دست آمده است. عجیب آن که قرآن قبل از 1400سال پیش در آیه زیر خبر از گسترش جهان داده است.

( وَالسَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ)[الذاريات: 47]

ترجمه: ما آسمان را با قدرت بنا کردیم و گستراننده آن هستیم.

 

 

 3- چگونگی پایان جهان

نظریات متفاوتی درباره پایان جهان ارائه شده است اما نقطه اشتراک همه آن ها این است که جهان روزی به پایان خواهد رسید, بنابراین ممکن نیست انبساط جهان هستی تا ابد ادامه داشته باشد زیرا طبق قانون بقای انرژی, میزان ماده و انرژی همیشه ثابت است در نتیجه, گسترش جهان هستی متوقف خواهد شد و همان گونه که گسترش یافته بود شروع به بازگشت و جمع شدن خواهد کرد.

 

 

نظر کنونی دانشمندان این است که شکل جهان تقریبا به صورت یک ورقه مسطح است که اندکی انحنا دارد.

عجیب آنکه قرآن در آیه زیر به چگونگی پایان جهان و شکل جهان هستی که مانند یک ورقه منحنی است, اشاره کرده.

(يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ وَعْدًا عَلَيْنَا إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ) [الأنبياء: 104]

ترجمه: روزى كه آسمان را همچون طومار نوشته‏ها درهم مى‏پيچيم و همان گونه كه آفرينش را آغاز كرديم، آن را باز مى‏گردانيم، اين وعده‏اى است بر عهده‏ى ما و ما حتماً انجام دهنده ى وعده‏هاى خود هستيم

(اگر دقت شود می یابیم که ورقه های طوماری که غالبا در گذشته ها استفاده می شده ورقه ای مسطح است که به علت تا شدن اندکی انحنا پیدا می کند.)

 

4- سیاهچاله های فضایی

 سیاهچاله های فضایی پدیده های عظیمی اند که تحقیق درباره وجود آنها تا بیش از نیم قرن ذهن دانشنمدان را به خود مشغول داشت تا اینکه سرانجام به وجود آنها اذعان کردند. دانشمندان می گویند: هنگامی که ستارگان بزرگتر می شوند ( سوخت هسته ای خود را به طور کامل تمام می کنند و در نیتجه نیروی گرانش موجود در آن بر ستاره غلبه کرده  و باعث فرو ریزش آن به داخل و) تشکیل سیاه چاله می شود. هيچ چیزی نمي تواند از ميدان جاذبه چنين ناحيه اي خارج شود ، حتي يك دسته پرتو نور و به همین علت است که سیاهچاله ها قابل رؤیت نیستند.

  دانشمندان سیاهچاله ها را دارای سه ویژگی اساسی می دانند:1- غیر قابل رؤیت اند 2- حرکت می کنند 3- جذب کننده ی سایر اجرام آسمانی اند. عجیب آنکه قرآن همین اوصاف را در این آیه ذکر می کند.

(فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ * الْجَوَارِ الْكُنَّسِ) [التكوير: 14-15].

ترجمه:  سوگند به (ستارگان) پنهان که در حال حرکت و جذب کننده اند.

الخنّس یعنی آنچه که پنهان میشود و دیده نمیشود, الجوار یعنی آنچه که با سرعت زیادی در حال حرکت است و الکنّس یعنی چیزی که جذب میکند (و صفحه آسمان را جاروب میکند). و این همان چیزی است که دانشنمدان درباره سیاهچاله ها به آن معترفند.

(مترجم: کُنّس جمع کانس است و کانس در زبان عربی چیزی است که جاروب می کند. وقتی در زبان عربی گویند: کنس البیت یعنی خانه را جاروب کرد در واقع سیاهچاله ها به علت قدرت جاذبه فوق العاده ای که دارند بسیاری از اجرام آسمانی را به سمت خود جذب می کنند و گویا فضای اطراف را جاروب می کنند!)

 

 

قرآن زمانی از سیاهچاله ها سخن به میان آورده است که احدی روی کره زمین هیچ تصوری از آن نداشته است.

 

5- تپ اخترها (ستاره های تپنده)

تپ اخترها از جنجالی ترین اکتشافات قرن بیستم محسوب میشوند, تپ اخترها به ستاره هایی اطلاق می شود که از آنها صدایی شبیه صدای چکش صادر می شود. به همین خاطر دانشمندان آن ها را چکشهای غول پیکر نامیده اند. آن ها بعد از تحقیقات فراوان به این نتیجه رسیده اند که این ستاره ها از خود امواج بسیار قوی و نفوذ کننده ای صادر می کنند که توانایی نفوذ از همه چیز را داراست؛ در یک نتیجه کلی می توان گفت که آنها "کوبنده" و "نافذ اند".

 

 

تپ اخترها یکی از حیرت آورترین پدیده های نجومی برای دانشنمدان اند.

 

قرآن با عباراتی رسا این حقیقت را بیان کرده است. آنجا که به این نوع ستاره ها سوگند یاد کرده و فرموده: (وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ * وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ * النَّجْمُ الثَّاقِبُ) [الطارق: 1-3].

ترجمه: سوگند به آسمان و(ستاره)كوبنده (ا) و تو چه مى‏دانى ستاره كوبنده چيست (2)همان ستاره نافذ(3).

به راستی که این آیات گواه صدق خدای سبحان در قرآن است.

 

6- ساختار بافتگونه کیهان (بافت کیهانی)

در قرن بیست و یکم دانشمندان سه کشور آمریکا, آلمان و انگلیس بزرگترین محاسبات کامپیوتری را به واسطه ابررایانه ها به منظور دستیبابی به شکل جهان هستی انجام دادند تا اینکه سوپرکامپیوتر, نمایی کوچک از ساختار جهان هستی ارائه داد.

 

 جالب اینکه شکل ارائه شده مانند یک بافت بود, بر طبق این شکل دانشنمدان به این نتیجه رسیدند که کهکشانها مانند رشته های محکم یک بافت قرار گرفته اند؛ رشته هایی که مسافت هر یک از آنها به میلیونها سال نوری می رسد. نتیجه کلی دانشمندان این است که کیهان با کهکشانها بافته شده است.

 

 

 

این جهان خلقتی است که در آن زندگی می کنیم... در این تصویر رشته هایی را مشاهده می کنید که یک بافت محکم کیهانی را تشکیل می دهند. مسافت هریک از این رشته ها به میلیون ها سال نوری می رسد.

عجیب اینکه قرآن در آیه زیر به طرز حیرت آوری از این بافت کیهانی سخن گفته است.

(وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ) [الذاريات: 7]

ترجمه: سوگند به آسمان دارای رشته بافتهای محکم.

به راستی که اگر پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرستاده خدا نیست چگونه به این حقیقت علمی دست یافته است؟

 

7- وجود حیات در فضا

بعد از کشف آثار ابتدایی ترین انواع حیات بر روی یکی از شهاب سنگهایی که از فضا به زمین فرود آمده بود سفرهای فضایی دانشنمدان به منظور کشف موجودات فضایی شروع شد. آنها بعد از مدتی کشف کردند که بر روی مریخ و سیارات دیگر مقادیری از آب وجود دارد و سرانجام نتیجه کلی آنها این بود که حیات در همه جا وجود دارد.

 

 

 

تقریبا می توان گفت که دانشمندان نجوم اتفاق نظر دارند که حیات در سیارات دیگر هم وجود دارد.

این حقیقت در قرن بیست و یکم کشف شد ولی قرآن در قرن هفتم میلادی در آیه زیر از آن خبر داده است.

(وَمِنْ آَيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَثَّ فِيهِمَا مِنْ دَابَّةٍ وَهُوَ عَلَى جَمْعِهِمْ إِذَا يَشَاءُ قَدِيرٌ)[الشورى: 29]

ترجمه: و از آيات اوست آفرينش آسمانها و زمين و آنچه از جنبندگان در آنها منتشر نموده و او هر گاه بخواهد بر جمع آنها تواناست‏.

 

8- ساختمان کیهانی

تا مدتها دانشنمدان گمان می کردند که حجم زیادی از کیهان را فضاهای خالی پر کرده است اما به تازگی کشف کرده اند که کیهان یک بنا و ساختمان محکم است و از آن با عنوان"ساختمان کیهانی" یاد می کنند. در سایه اکتشافات جدید دیگر کلمه "فضا: مکان خالی" معنایی ندارد چرا که کهکشانها, به منزله بلوکهای ساختمان کیهان به شمار می روند که بین آنها را ماده و انرژی تاریک پر کرده است.

 

 

 

 

کهکشانها مانند بلوکهای ساختمان کیهانی اند و ماده تاریک فضای هستی را پر کرده است.

 

عجیب اینکه در قرآن به هیچ وجه کلمه "فضا" به کار برده نشده است بلکه از آسمان با کلمه"بناء: ساختمان" یاد شده است. به عنوان مثال به این آیه توجه کنید: (الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً) [البقرة: 22]

ترجمه: آن (خداوندى) كه زمين را براى شما فرشى (گسترده) و آسمان را بنايى (افراشته) قرار داد.

در آیه دیگر هم دقیقا به همین حقیقت اشاره شده است.  (وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا) [الشمس: 5]

ترجمه: و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده‏.

همه این آیات نشان می دهد که قرآن از جهت علمی بسیار دقیق است و همین دلیلی است بر حقانیت این کتاب.

 

9- دودهای کیهانی

تا مدتها دانشنمدان گمان می کردند که در کیهان, غبارهای فضایی وجود دارد ولی به تازگی کشف کرده اند آنچه که گمان می کردند غبار است "دودهای کیهانی"اند که شبیه همان دودی است که می شناسیم. در فضای کیهان مقادیر بسیار زیادی از این دودها که ناشی شده از انفجارات ابتدای خلقت است وجود دارد.

آزمایشات نشان می دهد که ذرات این دودها شباهتی به ذرات غبار ندارد. تشکیل این دودها به میلیاردها سال قبل در آغاز آفرینش جهان بر می گردد.

 

 

در این تصویر نمونه ای از دودهای کیهانی را مشاهده می کنید که تا سالها دانشنمدان گمان می کردند غبار کیهانی است.

 

 جالب اینکه قرآن درباره ابتدای آفرینش کیهان چنین می گوید: (ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ) [فصلت/11]

ترجمه: سپس به آفرینش آسمان پرداخت در حالی که به شکل دود بود.

اینجاست که از کسانی که در حقانیت قرآن تردید دارند می پرسیم: حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) از کجا این علوم را قبل از هزار و چهارصد سال پیش آورده است؟

 

         

10- ماده تاریک

 در حال حاضر نوعی رقابت میان دانشمندان علم نجوم درباره ماهیت ماده تاریک وجود دارد. یافته های علمی بیانگر این است که ماده تاریک ماده ای است که درصد بسیار زیادی از فضای هستی را پر کرده است و کهکشانها و ستارگان لابه لای این ماده تاریک قرار گرفته اند. ماده تاریک بسیار قوی است و بر روی چگونگی توزیع ماده مرئی در جهان هستی تاثیر مستقیم دارد.

 

 

 ماده تاریک بسیار قوی است و به همراه انرژی تاریک بیش از 96% هستی را تشکیل می دهد.

 

ماده تاریک در قرآن به طرز دقیقی وصف شده است, قرآن نام این ماده را "السماء: آسمان"نامیده است. خداوند می فرماید: (وَزَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ) [فصلت: 12]

ترجمه: آسمان پایین را با چراغ ستارگان زینت دادیم و آن را حافظ قرار دادیم. این تقدیر خدای دانا و شکست ناپذیر است.

در نتیجه ستارگان آسمان را زینت می دهند ولی ما آسمان را به طور مستقیم نمی بینیم بلکه تنها ستارگانی که آسمان را زینت می دهند می بینیم. این آسمان بسیار قوی و سخت است. خداوند متعال می فرماید: وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا[النبأ: 12]

ترجمه: و بر فراز شما هفت (آسمان) محكم بنا كرديم‏.

این آسمان ها همان آسمان های هفت گانه است.... .

 (مترجم: مؤلف محترم در مقالات دیگر, درباره بافت و ساختمان کیهانی و ارتباط آن با ماده تاریک و چگونگی تطابق این پدیده با آیات قرآن به طور مفصل تر پرداخته اند که خوانندگان محترم می توانند به آنها رجوع کنند).

به خدا سوگند اگر قرآن تنها شامل همین ده حقیقت علمی بود برای صدق حقانیت و اعجاز آن کافی بود در حالی که قرآن دارای صدها حقائق علمی درباره کوه ها و دریاها و پزشکی و روانشناسی و... است که همه آن ها گواه صدق این کلام پروردگار است که می فرماید: (سَنُرِيهِمْ آَيَاتِنَا فِي الْآَفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ) [فصلت: 53]

ترجمه: نشانه‏هاى خود را در كرانه‏هاى عالم و در نفس خودشان به آنان خواهيم نماياند تا براى آنان روشن شود كه او حقّ است. آيا كافى نيست كه پروردگارت بر همه چيز آگاه است؟

---------------------

به قلم: عبد الدائم الكحيل

 

منبع:

 

تمام اطلاعات علمی ذکر شده از سایت اینترینتی سازمان فضایی ناسا گرفته شده است

- نظرات (0)

اسرار کیهان درفضا

دانشمندان علوم فضايي ازامكان سقوط آتمسفر (جو) بر روي زمين به دليل وزن بسيار زيادش تاكيد دارند ولي قوانين بسياردقيقي وجود دارد كه اين....

 

3- سقوط آسمان

دانشمندان علوم فضايي ازامكان سقوط آتمسفر (جو) بر روي زمين به دليل وزن بسيار زيادش تاكيد دارند ولي قوانين بسياردقيقي وجود دارد كه اين پوشش فضايي را محافظت مي كند وچنانچه هرگونه اختلالي دراين قوانين بوجودآيد سبب خواهد شد كه اين لايه ومحتويات آن كه شامل هواوابرهاي سنگين مي باشد ووزن آن به ميلياردها تن مي رسد به سمت زمين جذب شده ودرنهايت حيات در روي زمين پايان پذيرد واين نعمتي است كه خداوند متعال درقرآن كريم براي ما يادآور شده ومي فرمايد :

" آسمان را ازاينكه برزمين افتد نگه مي دارد ؛ مگراينكه به فرمان او باشد ؛ به درستيكه خداوند نسبت به مردم رؤوف ومهربان است . " (حج/65)

4- وخورشيد را به تسخيردرآورد ( مغلوب كرد)

اخترشناسان براين اعتقادند كه اگربشربتواند ازتمام انرژي اي كه خورشيد فقط درمدت يك ثانيه ازخود توليد ومنتشر مي كند استفاده كند ، اين مقدارانرژي مي تواند تمام انرژي زمين را دركاملترين شكل خود به مدت صدهزارسال تامين كند !!

حال با هم تامل كنيم كه اين خورشيد تاچه مقدارانرژي توليد ومنتشرمي كند وتا چه حد خدمات رايگان كه خداوند متعال به خاطرما آن رادر تسخيردرآورده پيشكش موجودات زمين مي كند !! پس راست گفت خداوند حكيم هنگاميكه فرمود :

" وخورشيد را به تسخيردرآورد .( مغلوب كرد ) "  (رعد/2)

معني  "سخر" در زبان عربي " هزينه كردن بدون مزد براي كاري " مي باشد واين همان كاري است كه خورشيد براي ما انجام مي دهد ! پس آيا نبايد متذكراين نعمت عظيم الهي شويم ؟!

5- البروج (ساختمانها يا برجها)

خداوند سبحان درقرآن كريم مي فرمايد :

" بزرگواراست آن خدايي كه درآسمان برجهايي قرارداد . (فرقان/61)

دركلمه "بروجا" درقرآن كريم معجزه اي حقيقي نهفته است كه ازحقيقتي علمي سخن مي گويد ؛ حقيقتي كه امروزدنياي غرب برآن مي بالد وخود را اولين كاشف آن مي داند ؛ يعني " ساختاركيهاني يا ساختمان هستي ."

شگفت انگيزاين است كه اخترشناسان غربي امروزه اصطلاحات جديدي را براي اين كشف به كارمي برند ؛ مثل جزايركيهاني ، ساختمان كيهاني وبافت كيهاني ؛ زيرا آنان كشف كرده اند كه ميلياردها كهكشاني كه هستي راپركرده اند به صورت بي نقشه وبي هدف درعالم پخش نشده اند ، بلكه آنها ساختمانهاي محكم وبزرگي هستند كه طول آنها به صدها ميليون سال نوري مي رسد .

بنابراين كلمه "بروجا" ا شاره اي به اين ساختمان عظيم ، محكم وحجيم دارد واين همان چيزي است كه ما امروزه با تلسكوپهاي پيشرفته درساختمان كيهان مي بينيم وهركدام ازاين ساختمانها ازميليونها كهكشان وهركهكشان ازميلياردها ستاره تشكيل شده است !!

پس جا دارد كه درعظمت خالق پاك وبلندمرتبه تامل كنيم ، او رابستاييم وفرمانبردار اوامرش باشيم .

---------------------

به قلم: عبد الدائم الكحيل

- نظرات (0)

آسمان و نیروی جاذبه

ستاره شناسان دریافته اند نیروی "گرانش"، که تا قرن 20 کشف نشده بود....

ستاره شناسان دریافته اند نیروی "گرانش"، که تا قرن 20 کشف نشده بود، حرکت جهان را سازماندهی و بقای آن را تضمین می¬کند و مانع از فرو پاشی آن می شود. قرآن کریم این راز را چهارده قرن پیش فاش نموده است و خداوند متعال می فرمایند: و از نشانه‏هاى الهى آن است كه آسمان و زمین به فرمان او بر پاست؛ پس هرگاه شما را از زمین فرا خواند، ناگهان (از قبر) بیرون مى‏آیید (و در صحنه‏ى قیامت حاضر شوید) (سوره روم آیه 25).... در واقع اعجاز قرآنی در این آیه آشکار می شود.

این آیه نشان می دهد که نیروهای گرانش در زمره سایر مخلوقات خدا هستند که از دستورات او پیروی می کنند. آسمان، زمین و تمام محتویات این جهان هرگز نمی ایستند و به حیات ادامه می¬دهند و منسجم هستند به جز از طریق نیروهای گرانش واین نیروها تحت فرمان خداوند بزرگ هستند.

- نظرات (0)

شکافت آسمان

دانشمندان مي گويند كه هستي به شكل شگفت آوري گسترده مي شود و به درجه اي ازگستردگي خواهد رسيد كه سوراخ ها و شكاف هاي بزرگي در آن ايجاد مي شود  كه توازن و تعادل كيهاني را بر هم مي زند و در نتيجه چيزي شبيه انهدام كيهاني رخ ميدهد. قرآن از اين حقيقت سخن گفته و خبر داده است كه آسمان شكافته خواهد شد يعني شكاف بر مي دارد. خداوند تعالي مي فرمايد: (إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ) [الانفطار: 1]

 (هنگامي كه آسمان بشكافد). قرآن اظهار مي كند كه كيهان تا ابد نخواهد پاييد، بلكه تكه تكه خواهد شد و از بين خواهد رفت و دانشمندان درستي اين حقيقت كيهاني را تاييد مي كنند. سوال اين است: چه كسي نبي اكرم (ص) را از اين حقيقت آگاه كرده است؟

- نظرات (0)

سجده کردن

سوره اي درقرآن كريم وجود دارد كه "السجده" ناميده مي شود وشماره ي اين سوره درقرآن كريم 32 مي باشد . حال اگردرمورد "سجده كردن" درقرآن كريم تحقيق وشمارشي انجام  دهيم مشاهده مي كنيم كه كلمات مربوط به سجده كردن دقيقا در32 سوره آمده است !!

ازسوي ديگراين سوه مباركه داراي آيه سجده است كه مي فرمايد :

"تنها كساني به آيات ما ايمان مي آورند كه چون متذكرآن آيات شوند به سجده صورت برخاك مي گذارند وتسبيح پروردگارشان رامي نمايند وتكبرنمي كنند ." (سجده/15)

نكته ظريف ديگراينكه شماره ي اين آيه درسوره سجده 15 مي باشد يعني به تعداد "سجدات" (سجدات آياتي هستند كه درصورت تلاوت سجده ي واجب دارند) كه آنها نيزدرمجموع 15 آيه درقرآن كريم مي باشند !!

آيا اين هماهنگي عددي مي تواند اتفاقي باشد ؟!

 

---------------------

به قلم: عبد الدائم الكحيل

- نظرات (0)

شگفتی عدد19

خداوند باريتعالي انسان و جن را مورد مواجهه قرار داده كه كتابي مانند قرآن را بياورند و فرموده:

"اگر انسانها و پريان (جن و انس) اتفاق كنند كه همانند اين قرآن بياورند همانند آن را نخواهند آورد هر چند يكديگر را در اين كار كمك كنند."    سوره اسراء = آيه 88

تعداد كلمات اين آيه 19 عدد و تعداد حروف آن 76 حرف و آن از مضربهاي عدد 19 مي باشد كه 19×4 و تعداد حروف الفبايي كه اين آيه را تشكيل مي‌دهد 19 حرف مي‌باشد كه مجموع آن 19+76+19=149 و اين عدد نشانگر تعداد سوره‌هاي قرآن است كه آن نيز از مضاعفات عدد 19 مي‌باشد.

پاك و منزه مطلق است خدا را كه اين چنين آياتش را با حكم نازل كرده است.

 

-  عدد 19 و حرف قاف

در قرآن د و سوره وجود دارد كه در ابتداي آنها حروف متقاطع شروع مي‌شود مانند حرف قاف در (ق و قرآن تمجيد شده) سوره ق- آيه 1 و سوره شوري كه با حروف متقاطع (حم، عسق) شروع شده است و جالب اينجاست كه تعداد حروف ق در سوره (قاف) 57 حرفاست كه از مضربهاي عدد 19 مي‌باشد و همچنين تعداد حرف قاف در سوره شوري نيز 57 حرف است و مجموع حروف قاف در دو سوره 57+57=114 يعني به تعداد سوره‌هاي قران است.

در ضمن كلمه قرآن نيز با حرف قاف شروع مي‌شود.

همانا پاك و منزه مطلق است خدا را!

---------------------

به قلم: عبد الدائم الكحيل

- نظرات (0)

به نام خدايي كه داناي اسرارآسمانها و زمين است

سالهاست كه دانشمندان زمين شناس نسبت دريا و خشكي را در سياره زمين تعيين كرده اند و اين همان حقيقتي است كه قرآن كريم در 14 قرن پيش با بياني ظريف عنوان نموده است :
كلمه " بحر " به معني دريا به صورت صيغه مفرد آن در 32 آيه از قرآن مجيد آمده است .
كلمه " بر " نيز به معناي خشكي به صورت صيغه مفرد آن در 12 آيه از قرآن آمده است . در يك مورد نيز كلمه " يبسا " كه آن هم معني خشكي مي دهد آمده است كه در مجموع در 13 آيه از قرآن كلمه خشكي وارد شده است ؛ پس :
1- در 32 آيه از قرآن كلمه دريا آمده است .
2- در 13 آيه از قرآن كلمه خشكي آمده است .
3- مجموع آياتي كه درآنها كلمات دريا وخشكي آمده است ( 13+32 ) يعني 45 آيه مي باشد .

حال اگر اين اعداد را با نسبت رياضي بيان كنيم ، نسبتهاي زيربه دست مي آيد :
نسبت كلمه دريا در آيات كريمه قرآن : 71% = 32:45
نسبت كلمه خشكي در آيات شريفه قرآن : 29% = 13:45
پس به طورخلاصه مي توان گفت كه نسبت كلمات دريا و خشكي در قرآن به ترتيب 71 درصد و 29 درصد مي باشد . يعني در 71% از مجموع 45 آيه از كلمه دريا و در 29% از مجموع 45 آيه از كلمه خشكي استفاده شده است .
حال اگر به سايت سازمان فضانوردي آمريكا ( NASA) مراجعه كنيم و نسبت درياها و خشكيهاي زمين را مشاهده نماييم ، در كمال شگفتي مي بينيم كه اين نسبت براي درياهاي زمين 71% و براي خشكيهاي زمين 29% ثبت شده است !!
بگو : اين كتاب را كسي فرستاده است كه اسرار آسمانها و زمين را مي داند (و) همانا او بسيار آمرزنده و مهربان است . سوره فرقان آيه 6
---------------------
عبد الدائم الكحيل

- نظرات (0)

شگفتی عدد7 درقرآن

از شگفتيهاي قرآن اين است كه خداوند جهنم را با هفت درب آفريده و فرموده:

"داراي هفت درب مي‌باشد" سوره حجر – آيه 44

و هنگامي كه به دنبال كلمه جهنم مي‌گرديم مي‌بينيم كه اين كلمه 77 بار در قرآن ذكر شده كه 77=7×11 است.

پاك و منزه است خداوند را، آيا اين مورد تصادفي به وجود آمده است؟

---------------------

به قلم: عبد الدائم الكحيل

- نظرات (0)

داد و نداد خدا برای امتحان است

فَأَمَّا الْانسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبىّ‏ِ أَكْرَمَنِ(15) وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبىّ‏ِ أَهَانَنِ(16) كلاََّ ... (17- فجر)
هنگامى كه پروردگار متعال انسان را براى آزمایش، اكرام می كند و نعمت می بخشد، او مغرور ‏شده و مى‏گوید: خداوند مرا گرامى داشته است‏ و هنگامى كه براى امتحان روزى را بر او تنگ بگیرد مایوس ‏شده و مى‏گوید: پروردگارم مرا خوار كرده‏ است. هرگز چنین نیست كه شما خیال مى‏كنید.
در این آیات، مساله امتحان كه معیار ثواب و عقاب الهى است و مهمترین مساله زندگى انسان محسوب مى‏شود را مورد بحث قرار داده است. نخست می فرماید: انسان اینگونه است که چون مورد اکرام الهی قرار گیرد و بر نعمت های او افروده شود فورا این اقبال مادی را به حساب تقرب خود نزد خداوند گذاشته و از امتحان بودن این وضعیت موجود، غفلت می کند و نیز هنگامی که برای امتحان، قدری شرایط مادی اش سخت می شود بلافاصله این وضعیت پیش آمده را دلیل بر سقوط ارزش خود، نزد خدا دانسته و باز هم به امتحان بودن آن توجه نمی کند.

در پایان این بخش با کلمه «کَلَّا» هر دو پندار را نفی می کند تا انسان را متوجه خطای در برداشتش کند و به او بفهماند که هر دو حالت برای امتحان اوست.(7)

(7) ر.ک: تفسیر نمونه ج26 ص461-462

- نظرات (0)

غدير: پر ماجراترين روزهاى اسلام

اينك شرح جريان غدير مطابق نقل نويسندگان بزرگ اهل سنت ...
غدير: پر ماجراترين روزهاى اسلام
يا ايها الرسول بلغ ما انزل اليك من ربك و ان لم تفعل فما بلغت رسالته و الله يعصمك من الناس ان الله لا يهدى القوم الكافرين . (سوره مائده : 67)
كاروان حج به غدير خم نزديك جحفه رسيده بود. كم كم به سه راهى انشعاب نزديك مى شد. در اين سه راه ، كاروان پرشكوه اسلام ، منشعب مى گرديد. مصريها از يك راه و عراقى ها از راهى ديگر و اهل مدينه به راه سوم قدم مى گذاشتند. در آخرين لحظاتى كه كاروان از هم نپاشيده و هنوز تمام مردم ملازم رسول اكرم (ص ) بودند، اين آيه نازل گرديد:
يا ايها الرسول بلغ ما انزل اليك من ربك ...
يعنى :(اى فرستاده ما و اى رسول اسلام ! فرمانى كه بر تو فرود آمده به مردم بازگوى و اگر اين فرمان را ابلاغ نكنى ، اساسا رسالت خدا را ابلاغ نكرده اى . پروردگار بزرگ تو را از گزند (دست و زبان ) مردم حفظ خواهد كرد و كفار را از فروغ هدايت بى بهره خواهد گذاشت .)
چه مطلب مهمى است كه خداوند به رسولش فرمان ابلاغ مى دهد؟! و به او گوشزد مى كند كه اگر اين فرمان به مردم ابلاغ نشود، مثل اين است كه هيچ يك از دستورات خدا، ابلاغ نشده است . على القاعده و باتوجه به سياق آيه ، بايستى اين فرمان از تمام آنچه تا كنون رسول اكرم (ص ) ابلاغ نموده ، مهم ترين باشد. زيرا خداوند به رسولش اطمينان مى دهد كه اگر به واسطه ابلاغ اين فرمان ، خطرى از طرف دشمنان ، متوجه تو و دين تو شود، خداوند حافظ و نگهبان خواهد بود.
در آن حال ، روز به نيمه رسيده و آفتاب سوزان حجاز، بطور عمودى بر سر مردم مى تابيد. قسمتى از قافله نزديكى هاى جحفه رسيده بود. رسول اكرم (ص ) دستور داد كاروان توقف كند و كاروانيان فرود آيند. آنان كه پيشاپيش رفته اند، برگردند عقب مانده ها برسند.
روز بسيار گرمى بود. زير سايه بانها، اذان ظهر گفته شد. نماز را به جماعت خواندند. گرمى هوا به حدى بود كه مردم ، گوشه عباى خود را روى سر و گوشه ديگرش را زير پاى خود قرار داده بودند كه از شدت حرارت كمى آسوده شوند.
نماز به پايان رسيد و سپس رسول اكرم (ص ) بر منبرى كه از جهاز شتران ترتيب داده شده بود، بالا رفت و در برابر آن اجتماع عظيم كه همه ، براى استماع بيانات او، سراپاگوش شده بودند، اين خطيبه را به صداى بلند ايراد كرد.
الحمد لله و نستعينه و نومن به ، و نتوكل عليه ، و نعوذ بالله من شرور انفسنا، و من سيئات اعمالنا، الذى لاهادى لمن ضل و لامضل لمن هدى و اشهد ان لا اله الا الله ، و ان محمدا عبده و رسوله . اما بعد. ايها الناس قد نبانى اللطيف الخبير انه ...
يعنى : حمد و سپاس مخصوص خداوند يكتا و بى همتا است . در تمام شؤ ون زندگى از ذات مقدسش مدد مى خواهيم و به آن قادر ناديده ايمان داريم و در كارها بر او توكل مى كنيم و از شرورى كه از جانب دشمن خانگى (نفس اماره ) متوجه ما است به او پناه مى بريم و از كارهاى نارواى خويش ، خود را در پناه لطف و عنايت او قرار مى دهيم . خداوندى كه هر كه را به حال خود واگذارد و لطفش را از او بردارد، ديگر هدايت كننده اى نخواهد داشت و هر كه را در پرتو نور هدايت خود قرار دهد، كسى قادر به گمراه ساختن او نخواهد بود.
گواهى مى دهم كه خدائى جز ذات لايزال او نيست و محمد بنده و پيامبر اوست . اما بعد. با قرائنى كه در دست است احتمال مى رود اجل من برسد و دعوت حق را اجابت كنم و از ميان شما بروم . نكته مهم آن است كه من و شما در پيشگاه خداوند مسؤ ول خواهيم بود. شما چه مى گوئيد؟
مردم را گوشه و كنار گفتند: شهادت مى دهيم كه تو اى رسول محترم ، دستورات خدا را ابلاغ نمودى ، مردم را پند و اندرز دادى و نهايت كوشش ‍ را در راه ارشاد بندگان خدا بكار بردى . خدايت جزاى خير دهد.
فرمود: آيا شهادت نمى دهيد كه خدائى جز خداى قادر متعال نيست و محمد بنده و رسول او است و بهشت و دوزخ و مرگ و قيامت همه حق است و روز رستاخيز، خداوند مردگان را براى محاسبه برخواهد انگيخت ؟!
گفتند: به تمام اين مطالب شهادت مى دهيم . سپس فرمود: اى مردم ! در روز رستاخيز همه شما به حضور من خواهيد آمد. ايك بنگريد كه با دو امانت گرانمايه و نفيسى كه به شما مى سپارم چه خواهيد كرد!
يكى از ميلان جمعيت پرسيد: آن دو امانت چيستند؟
فرمود: امانت بزرگتر، قرآن كريم كتاب آسمانى خداوند است كه از يك سوى به ذات مقدس حق و از سوى ديگر با شما مرتبط است . اين ارتباط و پيوند را حفظ كنيد و از راهنمائى هاى آن استفاده نمائيد تا گمراه نشويد.
امانت دوم ، عترت و اهلبيت منند. خداوند به من خبر داده كه آن دو، از هم جداشدنى نيستند. بيدار باشيد و هماهنگى خود را با آن دو، حفظ كنيد تا به راه باطل نيفتند.
در اين هنگام كه بيانات خاتم انبياء(ص ) به انيجا رسيد، دست دراز كرد و دست على (ع ) را گفت و آنرا بادست خود بالا برد كه از دور و نزديك ، همه مردم على را ببينند. سپس فرمود:
اينها الناس ! چه كسى به مومنين از خود آنها اولى است ؟
گفتند: خدا و رسول به اين مطلب داناترند.
فرمود: همانا خداوند مولاى من و من مولاى مؤ منينم و من بر مؤ منين اولى از خود آنها هستم ! آنگاه سه مرتبه و مطابق نقل احمد حنبل (امام حنبلى ها) جهار مرتبه فرمود:
من كنت مولاه فعلى مولاه .
يعنى : هر كس من مولاى او بودم ، على مولاى اوست . پس از آن فرمود:
اللهم وال من والاه ، و عاد من عاداه ، و احب من احبه ، و ابغض من ابغضه ، و انصر من نصره ، و اخذل من خذله ، و ادر الحق معه حيث دار، الا فليبلغ الشاهد الغايب .
يعنى : خداوندا! دوست بدار هر كه على را دوست دارد. دشمن بدار هر كه او را دشمن دارد. يارى كن كسى كه على را يارى كند. خوار كن آنكه را كه از يارى او دست بكشد. حق را هميشه و در همه حال ملازم او قرار ده . اى مردم ! شما كه اين سخنان را از من شنيديد، به كسانى كه در اين نقطه حضور ندارند، ابلاغ كنيد.
اى گروه مردم ! همانا خداوند متعال ، على را به امامت و ولايت شما نصب فرمود. اطاعت او را بر هر مسلمانى واجب گردانيد. كسى كه بر خلاف او قدمى بردارد، مورد لعنت حق قرار خواهد گرفت . بشنويد و اطاعت كنيد! خداون مولاى شما و على امام شما است و پس از آن هم امامت در ميان فرزندن من - از صلب على - تا روز قيامت برقرار خواهد بود. او از همه مردم - بعد از من - افضل است و اين سخن را من از جبرئيل امين و او از جانب رب العالمين آورده است .
محكمات قرآن را بفهميد و از متشابهات آن پيروى نكنيد و هيچ كس آيات قرآن را بر شما تفسير نمى كند، نگر اين مردى كه دستش در دست من است . همانا هر كس من مولاى او بودم ، اينك على مولاى او است . آگاه باشيد. من پيام خدا را رساندم . من اداء رسالت كردم . من مطلب را با كمال وضوح براى شما گفتم . هيچ كس جز او صلاحيت رهبرى مومنان را پس از من ندارد.
در آن حال جبرئيل امين ، اين آيه را به رسول اكرم (ص ) نازل كرد:
اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا.
يعنى : امروز دين شما را كامل نموده و نعمت خود را بر شما تمام كردم و دين اسلام را براى شما پسنديدم . اين ايه به اتفاق مفسرين شيعه و تصريح بسيارى از علماء سنى ، در روز غدير نازل گرديد. خداوند به واسطه تعيين جانشين رسول اكرم (ص ) دين را به سر حد كمال رسانيد و نقطه ابهامى در آن باقى نگذاشت .
حسان بن ثابت كه از شعراء و سرايندگان زبردست بود، از جا برخاست و گفت : يا رسول الله ! اجازه مى دهيد درباره على و اين روز بزرگ تاريخى شعرى بگويم ؟ رسول اكرم (ص ) اجازه داد و حسان بالبداهه اين اشعار را سرود و در آن اجتماع قرائت كرد:

يناديهم يوم الغدير نبيهم

بخم و اسمع بالرسول مناديا

فقال : فغمن مولاكم و نبيكم ؟

فقالوا و لم يبدوا هناك التعاميا

الهك مولانا و انت نبينا

و لم تلق منا فى الوالاية عاصيا

فقال له : قم يا على فاننى

رضيتك من بعدى اماما وهاديا

فمن كنت مولاه فهذا وليه

فكونوا له اتباع صدق مواليا

هناك دعا: اللهم وال وليه

و كن للذى عادا عليا معاديا

اين اشعار، نخستين اشعارى است كه بوسيله يكى از حاضرين (حسان بن ثابت ) در مراسم غدير سروده شده است . حسان در اين اشعار، تمام داستان غدير، و تصريح رسول اكرم (ص ) به امامت و خلافت على (ع ) و ساير جزئيات آن را شرح داده است .
غير از حسان بن ثابت ، ده ها نفر از بزرگان اصحاب پيغمبر(ص ) و تابعين و ساير طبقات مؤ منين حديث غدير را به شعر درآورده و اثرى جاويدان از خود به يادگار گذاشته اند.
سپس رسول اكرم (ص ) دستور فرمود حاضرين با على (ع ) بيعت كنند و او را اميرالمومنان خطاب نمايند. بيدرنگ مراسم بيعت آغاز شد و مطابق نقل مورخين ، نخستين كسى كه با على (ع ) بيعت كرد و به عنوان (امير المومنين ) به او سلام نمود، عمر بود كه جلو آمد و گفت :
السلام عليك يا امير المومنين . بخ بخ لك . اصبحت مولاى و مولا كل مومن و مومنة .
يعنى :(درود بر تو اى اميرمونان . شاد باش كه ولى من و ولى هر مرد و زن با ايما شدى .) بعد از او، ابوبكر و ساير طبقات مسلمان دست بيعت به على دادند و او را به جانشينى و خلافت رسول اكرم (ص ) تبريك و تهنيت گفتند.
روز غدير (هيجدهم ذى حجه ) به همين مناسبت يكى از اعياد رسمى است كه از دوران رسول اكرم (ص ) تا كنون مورد اعتنا و توجه بوده و حتى طبقات بسيارى از سنيان نيز به عظمت اين روز معترفند.
بيرونى در كتاب (الاثارالباقية ) مى نويسد: روز غدير از اعيادى است كه عموم مسلمين ، آن را روز سرور مى شمارند.
اين طلحه شافعى در كتاب (مطالب السوال ) مى نويسد: روز غدير خم ، عيد رسمى شد. زيرا در آن روز رسول اكرم (ص ) مقام رفيع و پايگاه ارجمندى براى على (ع ) مقرر نمود و او را از ميان تمام مردم به اين مقام ، مشرف گردانيد.
آرى ، در حاليكه پادشاهان و سلاطين ، روز تاجگذارى خود را عيد قرار مى دهند و مجالس جشن و سرور برپا نموده ، سخنرانيها، شعرها و ضيافتها ترتيب مى دهند، آيا شايسته نيست كه در روز غدير، يعنى روز تاجگذارى مولى اميرالمؤ منين على (ع ) كه رهبرى اسلامى و ولايت دينى مسلمين به او سپرده شد، مراسمى باشكوه ، برپا شود؟!
طايفه اماميه - ايدهم الله - هميشه به اين روز بزرگ احترام گذاشته و مى گذارند و آن را از اعياد رسمى خود بشمار مى آورند و عالى ترين مراسم را در شب و روز غدير برگزار مى كنند.
يكى از شعراى معاصر (صادق سرمد) در ضمن يك قصيده مى گويد:

غدير خم ، نه همين عيد مذهبى ، ما را است

كه عيد ملى ما نيز، در غدير آمد

در اينجا مناسب است فصلى از كتاب (الامام على ) تاليف دانشمند بزرگ مسيحى (جورج جورداق ) را كه تحت عنوان (على بردار من است ) نگاشته ، نقل كنيم ، او مى نويسد:
(براى روشن ساختن اين حقيقت لازم است احاديثى چند در اين باره نقل كنيم ، تا معلوم شود كه برادرى و اخوت معنوى ميان پيغمبر و پسر عم بزرگوارش تا چه اندازه بود و فضائل پيغمبر(ص ) تا چه حد به على (ع ) به ميراث رسيده و روح على ، چگونه رنگ نبوت گرفته و نزد پيغمبر چقدر عزيز و مجبوب بوده ، و قلبا و لسانا وى را تعظيم مى كرده است ، آنگاه مى توانيم نيتجه بگيريم كه پيغمبر بود، در على (ع ) جلوه گر آمد. چنانكه به تفصيل بيان خواهيم كرد.
طبرانى از ابن مسعود روايت كرده است كه پيغمبر گفت : نظر كردن بر چهره على (ع ) عبادت است . و از سعد بن ابى وقاص روايت شده كه رسول اكرم (ص ) گفت : هر كه على را بيازارد، مرا آزرده است .
يعقوبى در جزء دوم تاريخ خود مى نويسد: پيغمبر اسلام (ص ) پس از حجة الوداع كه به جانب مدينه باز مى گشت ، در جائى نزديك جحفه ، به نام (غدير خم ) در روز هيجدهم ذى الحجه ايستاد و خطبه خواند و دست على بن ابيطالب را گرفت و گفت :
من كنت مولاه فعلى مولاه اللهم وال من والاه ، و عاد من عاداه
يعنى :(هركس من مولاى اويم ، على مولاى او است . خدايا دوست بدار هر كه على را دوست دارد. و دشمن بدار هر كه على را دشمن دارد.)
در تفسير كبير فخر رازى آمده است كه : عمر بن خطاب پس از اين ، على را ملاقات كرد و با او گفت : اى على گواراباد تو را. مولاى من و مولاى هر مرد و زن مسلمان شدى !
اين حديث را بسيارى از موخين و علما، مانند: ترمذى ، نسائى و احمد بن حنبل از شانزده تن از اصحاب رسول اكرم (ص ) روايت كرده اند و بسيارى از شعراء به نظم آورده اند. نخستين ، حسن ثابت انصارى است كه مى گويد:

يناد يهم يوم الغدير نبيهم

بخم و اسمع بالرسول مناديا

و از شعرائى كه نام اين روز را در اشعار خود ذكر كرده اند، ابوتمام طائى است . و نيز كميت اسدى در قصيده (عينيه ) خود مفصلا درباره آن سخن گفته و از آن جمله مى گويد:

و يوم الدوح ، دوح غدير خم

ابان له الولاية لو اطيعا

و لم ار مثل ذاك اليوم يوما

و لم ار مثله حقا اضيعا

و از كتاب آل ابن خالويه نقل شده از ابو سعيد خدرى كه رسول اكرم (ص ) به على بن ابيطالب ، فرمود: دوستى تو ايمان است و دشمنى تو كفر است و نفاق . و نخستين كسى كه داخل بهشت شود، دوستدار تو و اول كسى كه به دوزخ رود، دشمن تو است .
اهل حديث معتقدند كه پيغمبر اكرم (ص ) بارها به سوى على نظر كرد و گفت : اين برادر من است . و حديث از ابوهريره بدست ما رسيده كه رسول اكرم (ص ) در يكى از مجامع ، به اصحاب خود فرمود:
اگر ميل داريد علم آدم و عزم نوح و خوى ابراهيم و مناجات موسى و زهد عيسى و هدايت محمد(ص ) را در يك نفر جمع ببينيد، نگاه كنيد به كسى كه هم اكنون بسوى شما مى آيد. مردم گردن كشيدند و ديدند على بن ابيطالب است .
مردى نزد رسول اكرم (ص ) از على شكوه كرد. پيغمبر فرمود: از على چه مى خواهيد؟ از على چه مى خواهيد؟ از على چه مى خواهيد؟ على از من است و من از على ، و او بعد از من سرور همه مردم با ايمان است .
پيغمبر اسلام (ص )، على را بسوى يمن فرستاد. گروهى از همراهان ، از او خواستند كه شتران بيت المال را به آنها تسليم كند تا سوار شوند و شتران خود را لختى آسوده گذارند. على (ع ) اجابت نكرد و تقاضاى آنها را رد نمود.
چون به مدينه بازگشتند، شكايت نزد رسول خدا(ص ) بردند و سعد بن مالك سخنگوى آن قوم بود. گفت : اى رسول خدا! از على درشتى ديدم و بدرفتارى ... و شرحى درباره روش على ، به عرض رسانيد.
رسول اكرم (ص ) دست بر ران او زد و گفت : اى سعد بن مالك ! درباره على سخن را كوتاه كن . بخدا سوگند مى دانى كه وجود او وقف در راه خدا است .
از اين احاديث و غير آن كه ذكر نكرديم ، معلوم مى شود كه رسول اكرم (ص ) على را بردار خود مى شمرد. على (ع ) نيز از اين بردارى ، بى اندازه شاد بود و نيز پيغمبر اسلام نظر مردم را به مزاياى انسان كامل كه در شخصيت على مجسم بود، متوجه مى ساخت ، تا بدانند او بهترين كسى است كه مى تواند پس از وى ، شرايط رسالت را به انجام برساند.
در روايات صحيحه حكاياتى آمده كه ثابت مى كند اوضاع نيز با يگانگى محمد و على عليهماالسلام مساعدت مى كرد و احوال و اوضاع را چنان آماده مى ساخت كه از على (ع ) خصايصى ظاهر شود كه ديگرى با او شريك نباشد.
يكى آنكه على در كعبه متولد شد كه قبله مسلمين است و اين ولادت وقتى اتفاق افتاد كه دعوت اسلامى در روح محمد(ص ) مخمر شده و آن را ظاهر نكرده بود و منزل او منزل ابيطالب ، پدر على (ع ) بود. على نخستين بار كه چشم باز كرد، محمد(ص ) و خديجه را ديد، نماز مى گذاردند و نخستين كس بود كه ايمان آورد و هنوز به سن جوانى نرسيده بود. چون او را ملامت كردند كه بدون اجازه پدرت چرا اسلام را پذيرفتى ؟ فورا جواب داد: خداوند بدون اجازه پدرم ابوطالب مرا آفريد. اينك چه لزومى دارد كه براى بندگى خداوند، از پدر اجازه بخواهم ؟!
مدتها گذشت كه دين اسلام در خانه محمد محصور بود. فقط خود پيغمبر و همسرش خديجه و پسر عمش على و غلامش زيدحارثه مسلمان بودند.
روزى كه رسول اكرم (ص ) خويشان نزديك خود را براى صرف غذا، به منزل خود دعوت كرد و خواست با آنان سخن گويد و آنها را به اسلام بخواند، عمويش ابولهب سخن او را قطع كرد و مجلس را برهم زد و حاضرين را تحريك كرد كه متفرق شدند.
بار ديگر محمد(ص ) آنان را دعوت كرد و پس از صرف غذا گفت : من كسى را از عرب نمى شناسم كه بهتر از من براى خويشان خود، تحفه اى آورده باشد. كداميك از شما مرا يارى مى كنيد؟ همه از قبول اين دعوت استنكاف كردند و چون خواستند پراكنده شوند، على (ع ) برخاست و هنوز طفلى بود به بلوغ نرسيده و گفت : من يا رسول الله يار تو هستم و با هر كس به جنگ تو آيد، جنگ مى كنم . حاضرين خنديدند و نگاهى به ابوطالب و على افكنده و استهزاكنان بيرون رفتند.
پرچم پيغمبر اسلام را در تمام جنگها على بدست داشت . مردانگى و شجاعت و جان و دل و زبان و هستى خود را وقف رسول اكرم و پيروزى اسلام كرد. دشمنان محمد را بستوه آورد و در عين حال از جوانمردى دريغ ننمود.
در جنگ خندق كه بيم دشمن ، ياران پيغمبر را بى قرار كرده بود، در برابر ابطال قريش ايستاد و كارى كرد كه مسلمانان به پيروزى خويش اميدوار گشتند و هزيمت بر قريش و پهلوانان ايشان افتاد.
جهاد على (ع ) در جنگ خيبر، بسيار عظيم و شگفت آور است . قلعه هاى خيبر با آن استحكام و نيرومندى بدست او گشوده شد. در حاليكه جنگجويان دلير و آزموده فراوانى در آن قلعه ها بودند و اصحاب پيغمبر هم دچار ترس و اضطراب شده بودند. خلاصه آنكه محاصره قلعه ، به طول انجاميد و مردم قلعه در دفاع از آن ، تا پاى جان ايستاده بودند. چون مى دانستند اگر در برابر محمد(ص ) شكست بخورند، نفوذ آنها از جزيرة العرب قطع و تجارت و سيادت آنها از بين خواهد رفت .
رسول خدا(ص ) ابوبكر را به فتح قلعه فرستاد. او بى آنكه قلعه را بگشايد، بازگشت . فردارى آن روز، رسول اكرم (ص )، عمر بن خطاب را فرستاد. او نيز مانند ابوبكر با دست تهى مراجعت كرده و در برابر آن قعله بلند و سلحشوران نيرومند كارى از پيش نبرد.
آنگاه رسول اكرم (ص )، على بن ابيطالب را طلبيد و او را ماءمور گشودن قلعه فرمود. على با نهايت سرور براى فداكارى در راه عقيده خود، روان گشت .
چون به قلعه نزديك شد و خيبريان دانستند كه على (ع ) براى جنگ آمده و مى دانستند كه او در هيچ جنگى شكست نخورده و هيچ پهلوانى تاب مقاومت با او نياورده ، چند دسته از قلعه بيرون آمدند و مردى از ايشان ضربتى بر على (ع ) زد كه سپر از دست او افتاد. على (ع ) درى بزرگ از قلعه را بركند و مانند سپرى در دست خود گرفت و به جنگ ادامه داد تا قلعه را گشود.
در اينجا امرى بس شگفت انگيز است . در تاريخ گذشتگان نام بسيارى از پهلوانان را مى بينيم كه در راه عقيده خود جنگيده اند اما در دل صلح طلب بودند و آرزو داشتند كه كارشان طورى پيش مى رفت كه مجبور به جنگ نمى شدند. و نيز پهلونانى مى شناسيم ك در راه مقصود خويش به شهادت رسيدند. اما اين گونه محاربات و شهادت ، غالبا از روى تامل و فكر نيست ، و با مقدمه و آمادگى قبلى و مدتى در انتظار مرگ نشستن و انواع آن را در انديشه مجسم ساختن ، صورت نمى گيرد. بلكه اتفاقات ناگهانى است كه هنگام هيچان غيرت و جوش حميت و گاهى در ضمن شورش و انقلاب و در حضور مشاهده كنندگان بسيار، اتفاق مى افتد.
اما كار على بن ابيطالب (ع ) شگفت انگيزتر از همه آنها است كه در راه عقيده خود و عقيده محمد بن عبدالله (ص ) و در راه حق ، خود را به خطر افكند كه در تاريخ عالى تر و عجيب تر از آن ، شناخته نشده و دليلى روشن تر از اين بر يگانگى آن دو بزرگوار نيست .
آن هنگام كه آزار قريش به نهايت شدت رسيد و كوشش مى كردند كه محمد را كشته و اسلام را براندازند، محمد(ص )، ابى بكر را ملاقات و وى را آگاه ساخت كه هجرت خواهد كرد. چون قريش به اتفاق آرا تصميم به قتل او دارند. ابوبكر درخواست كرد كه همراه آن حضرت هجرت كند و پيغمبر(ص ) پذيرفت . هنگامى كه قصد هجرت كردند، يقين داشتند كه قريش در پى آنان خواهند رفت .
از اين جهت محمد(ص ) مصلحت چنان ديد كه از بيراهه برود كه قريشيان او را نيابند و هنگامى بيرون رود كه گمان بيرون رفتن او نباشد. در همان شب كه محمد خواست از مكه هجرت كند، طايفه قريش گروهى از مردان زورمند را براى كشتن او آماده كرده بودند و آنان را در اطراف خانه او گماشته تا در تاريكى از دست ايشان نگريزد.
اما محمد(ص ) در آن شب ، پنهان به پسر عم خود على ابيطالب گفته بود كه روپوش سبز او را بر خود افكنده در بستر او بخوابد و فرموده بود پس از وى در مكه بماند تا ودايع مردم را كه نزد محمد(ص ) بود، به ايشان بازدهد.
على (ع ) فرمان پيغمبر خويش را با شادى و رغبت تمام اجابت كرد. چنانكه در همه فداكاريها در راه پيغمبر چنين بود و آن مردان قريش اطراف خانه محمد را گرفته بودند و چنان آن خانه را در محاصره داشتند كه باد هم نمى توانست ز از دم شمشيرهاى آنها بگذرد. از روزنه ها سوى بستر محمد(ص ) چشم دوخته بودند و مى ديدند مردى در بستر خفته و اطمينان داشتند كه او محمد است . در همان احوال رسول اكرم (ص ) با ابى بكر بسوى غار ثور رفتند. در آنجا مردان قريش آنها را دريافتند. اما خداوند آنها را از چشم ايشان پنهان داشت .
نظير اين فداكارى و گذشت كمتر اتفاق مى افتد. انسان ميان مرگ و زندگى مردد باشد كه يا عيش تن را برگزيند و فضائل و مكارم را كه مايه اصلى حيات و پرارزش ترين تمتع از هستى است ، ناديده انگارد و به لذت پست حيات جسمانى كه در حقيقت عين فنا است ، قانع گردد. يا هستى خويش را موقوف بر تحصيل مكارم و مجد و شرف حقيقى نمايد و بوجود جسمانى كه ارتباطى با روح كلى عالم وجود ندارد، توجه نكند و در راه وصول به مقصود خود، راهى خطرناك پويد. شهادت در اين هنگام دليل آن است كه حيات حقيقى به نظر او عيش فانى نيست ، بلكه حيات باقى است .
آرى اين از خودگذشتگى كم نظير است .على بن ابيطالب (ع ) جان خود را فداى پيغمبر نمود به اختيار و رضاى خود. لكن به پاى خود پيش مرگ رفتن در ميدن كارزار، از كار على آسمان تر است . چه دشوار است خفتن در بستر كسى كه نابكاران او را مجرم شناخته و آهنگ كشتن او را كرده باشند. در حاليكه فرار از چنگ آنها ميسر نباشد. از چند قدم فاصله او را ببينند و او هم سخن آنها را بشنود. لحظه به لحظه حركات آنها را كه اشاره به قتل او مى كنند، به چشم خود ببيند و شمشير مرگبار آنان را بالاى سرش مشاهده كند و شبى را در اين حالت بسر برد.
على (ع ) در اين مخاطره ، اقتدا به محمد(ص ) نمود و از پسر عم بزرگوار خود اين قوه مقاومت را آموخت .
خفتن او در بستر پيغمبر، نمونه اى از مجاهدات وى در راه دعوت رسول اكرم و كوشش او بود. اين مخاطره ، طبع و خوى امام را براى ما آشكار مى كند كه اعمال او، بى تكلف از او صادر مى شد. مانند گوهر كه از معدن بيرون مى آيد و قوت انديشه و فكر قوى و عقل خرده بين او را مى شناسد. چون در مثل آن سن : فهم حقيقت دعوت اسلام چنانكه بايد براى كسى ميسر نيست (على در آن روز 23 ساله بود) و هم از اين كار معلوم مى شود چقدر به زندگى دنيا بى اعتنا بود. صدق و اخلاص بغايت داشت و جز به مكارم اخلاق به چيزى التفات نمى فرمود.
خود را بر ديگران ترجيح نمى داد و راضى شد در راه ستمديدگان و بيچارگان كشته شود تا آنها نجات يابند و دعوت رسالت پيغمبر(ص ) به انجام رسد. كارها را سهل و آسان مى گرفت و در آن هيچ تكلف نمى نمود. وفا و مردانگى و پاكى و شجاعت و ساير صفات مردى ، در على جمع بود و اين فداكارى نمونه اى است از مجاهدت هاى او در زمان آينده .
رابطه دوستى و برادرى ، بين محمد و على استوار بود و براى پيروزى دعوت اسلام يكديگر را يارى مى كردند. همكارى ميان ايشان از همان وقت آغاز شد كه محمد(ص ) ابوطالب را شناخت و على (ع ) محمد را. از آن زمان كه اين سه نفر در يك خانه ساكن شدند و پايه آن خانه ، بر اساس فضيلت و تقوى نهاده شده بود، از مزاياى خانه ابوطالب بود كه على (ع ) و خود ابوطالب در آنجا به مقام محمد(ص ) آگاه شدند و آن را به خوبى درك كردند. چنانكه ابوطالب را به مهر و شفقت و گذشته در راه او، و على را به فكر رقيق و محبت عميق و فداكارى در حد اعجاز وادار كرد.)
اين فصل را با اينكه طولانى بود، براى روشن شدن اذهان ، از كتاب يك نويسنده مسيحى نقل كرديم تا شخصيت على (ع ) تا حدودى روشن و سوابق درخشان او در اسلام ، آشكار گردد و چقدر نيكو گفته است همين نويسنده (جورج جورداق ) در همين كتاب (الامام على ) آنجا كه مى گويد:
(نزد حقيقت و تارخ يكسان است او را بشناسى يا نشناسى . تاريخ و حقيقت گواهى مى دهند كه او وجدان بيدار وقهار، شهيد نامى ، پدر و بزرگ شهيدان ، على بن ابيطالب ، صوت عدالت انسانى ، شخصيت جاويدان شرق است .
اى جهان ! چه مى شد اگر هر چه قدرت و قوه دارى بكار مى بردى و در هر زمان ، يك على با آن عقلش ، با آن قلبش ، با آن زبانش ، با آن ذوالفقارش به عالم مى بخشيدى ؟!)
اجازه بدهيد چند نمونه از اعترافات نويسندگان ديگر را به اين فصل بيفزايم :
جبران خليل جبران ، نويسنده پرشور مسيحى مى گويد:
(به عقيده من ، فرزند ابيطالب اولين عربى بود كه ملازمت و مجاورت روح كلى را برگزيد و با آن دمساز و همراز شب گرديد. او نخستين عربى بود كه دو لبش آهنگ ترانه روح كلى را به گوش مردمى منعكس ساخت كه پيش ‍ از آن ، اين نغمه را نشنيده بودند. به اين جهت در ميان راه هاى پرفروغ بلاغت او و تاريكيهاى گذشته خود حيران ماندند. پس هر كس شيفته و دلداده او گشت ، شيفتگى و دلدادگيش به او تار فطرت بسته است . هر كس ‍ با او دشمنى نمود، از فرزندان جاهليت است .
على از دنيا درگذشت ، در حاليكه شهيد عظمت خود شد.
از دنيا چشم پوشيد در حاليكه نماز ميان دو لبش بود.
درگذشت در حاليكه دلش از شوق پروردگار پر بود. عرب ، حقيقت مقام و قدرش را نشناخت ، تا آنكه از همسايگان عرب ، مردمى از پاريس ، بپا خاستند و فرق ميان گوهر و سنگ ريزه را شناختند.
از دنيا چشم پوشيد، پيش از آنكه رسالت خود را تام و كامل به جهان رساند. ولى پيش از آنكه چشم از اين زمين بپوشد، در چهره اش لبخندى مى نگرم .
درگذشت ، مانند درگذشتن همه پيامبران بصير كه در شهرى وارد مى شوند كه شهر آنها نيست . بسوى مردمى مى آيند كه مردم آنها نيستند. در زمانى هويدا مى شوند كه زمان آنهانيست ولى پروردگار را در اين كار حكمتى است كه خود داناتر است ).
شبلى شميل كه از رهبران طريقه مادى است مى گويد:
(امام على بن ابيطالب ، بزرگ بزرگان جهان و يكتا نسخه زمان بود، كه جهان شرق و غرب ، در عالم قديم و جديد، صورتى بسان اين نسخه كه مطابق اصل باشد، به خود نديده است .)
كارلايل ، فيلسوف بزرگ انگليسى مى گويد:
(امام على ، ما را نمى رسد جز آنكه او را دوست بداريم و به او عشق بورزيم ، چه او جوانمردى بس عاليقدر و بزرگ نفس بود. از سرچشمه وجدانش ، خير و نيكى مى جوشيد. از دلش شعه هاى جوش و حماسه زبانه مى زد. شجاع تر از شير ژيان بود. ولى شجاعتى ممزوج با لطف و رحمت و عواطف رقيق و رافت ...
در كوفه غافلگير و كشته شد. شدت عدلش موجب اين جنايت گرديد. چنانكه هر كس را مانند خود عادل مى ديد، پيش از مرگش درباره قاتلش ‍ گفت : اگر زنده ماندم خود مى دانم و اگر درگذشتم كار بدست شما است . اگر خواستيد قصاص نمائيد در برابر يك ضربت تنها يك ضربت بزنيد. اگر در گذريد به تقوا نزديك تر است .)
ميخائيل نعيمه ، نويسنده مشهور لبنانى مى گويد:
(قدرت نمائى و قهرمانى امام ، تنها در حدود ميدان هاى جنگ نبود. قهرمانى در صفاء بصيرت و طهارت وجدان و سحر بيان و حرارت ايمان و عميق روح انسانيت و بلندى همت و نرمى طبيعت و يارى محروم و نجات مظلوم از دست متجاوز و ظالم ، و فروتنى براى حق به هر صورت و مظهرى كه حق برايش تجلى نمايد. اين قدرت قهرمانى هميشه محرك و انگيزنده است . گرچه روزگارها از آن بگذرد. امروز و هر روز كه شوق ما براى پى ريزى بناء صالح و فاضلانه شديد شود، بسوى آن باز مى گرديم ...
راستى بر هر مورخى هرچه هوشمند و نابغه باشد، محال است كه بتواند يك تصوير كامل از بزرگى مانند على بدست تو دهد، گرچه در هزار صفحه باشد... زير آنچه اين قهرمان مرموز عرب تفكر و تاءمل نموده و گفته و عمل كرده ، در ميان خود و پروردگارش بوده ، نه گوشى شنيده و نه چشمى ديده و آن بسيار بسيار بيش از آن است ك بدستش نمودار يا به زبان و قلمش آشكار نموده ، پس هر تصويرى كه از او ترسيم نمائيم ، ناچار صورت ناقصى از آن اصل كامل است .
على آن قهرمان بى مانند فكر و روح و بيان ، در هر زمان و هر مكان است .)
اين مرد بزرگ ، اين شخصيت ممتاز و اين رجل الهى را پيامبر اسلام (ص ) در برابر اجتماعى عظيم كه بالغ بر يكصد و بيست هزار نفر بود، بالاى دست خود برد و به فرمان خداوند متعال ، او را به جانشينى و خلافت خود تعيين فرمود.
چقدر بى خردانه است ، گفتار كسانى كه مى گويند: پيغمبر اسلام جانشينى براى خود تعيين نكرد. پيغمبرى كه در مسافرتهاى كوتاه خود، جانشين براى خود تعيين مى كند، آيا باور كردنى است كه هنگام سفر آخرت ، ملت اسلام را بدون رهبر و راهنما به حال خودشان بگذارد و آنان را در بيابان حيرت و سرگردانى رها كند؟ هيچ عقل سليمى اين سخن بى اساس را نمى پذيرد.
در اينجا مناسب است به ماجراى وصيت رسول اكرم (ص ) قبل از رحلتش ، اشاره مختصرى بنمائيم و سپس پرسشى را كه بايد پيروان مكتب خلفا بآن پاسخ دهند بيان كنيم .
آخرين روز زندگانى رسول گرامى اسلام بود. از شدت بيمارى ، قدرت راه رفتن نداشت . على عليه السلام و فضل بن عباس زير بازوهاى آنحضرت را گرفته بودند و با زحمت بسيار، به مسجد آمد. به جمعى از مسلمانان كه در مسجد بودند و ابى بكر و عمر هم در ميان آنها ديده مى شدند، فرمود: مگر دستور ندادم سپاه اسامه بسوى ماموريت تعيين شده حركت كند؟
گفتند: چرا يا رسول الله ، فرمود: چرا دستور مرا تاءخير انداختيد؟
ابى بكر گفت : من با سپاه حركت كردم و دو باره برگشتم تا با شما تجديد عهد كنم .
عمر گفت : يا رسول الله من با سپاه نرفتم چون نمى خواستم حال شما را از ديگران بپرسم .يعنى مى خواستم خودم حال شما را ببينم .
رسول اكرم فرمود: نفذوا جيش اسامة . نفذوا جيش اسامة . سپاه اسامه را اعزام كنيد. سپاه اسامه را اعزام كنيد.
سپس در حاليكه از شدت كسالت ، بى حال بود بخانه بازگشت و چون ديد كه ابى بكر و عمر و ديگران كه مامور بودند با سپاه اسامه بسوى جبهه تبوك بروند، بهيچوجه نمى روند، فرمود:
ائتونى بدواة و كتف لاكتب لكم كتابا لاتضلوا بعده ابدا
يعنى : قلم و كتفى بياوريد تا براى شما نامه اى بنويسيم كه بعد از آن هرگز گمراه نشويد.
بعضى از حاضران براى آوردن قلم و كاغذ برخواستند. عمر گفت : ارجع فانه يهجر، حسبنا كتاب الله .
يعنى : بيا قلم و كاغذ لازم نيست . پيغمبر حال عادى ندارد. (نعوذ بالله ) هذيان مى گويد. قرآن براى ما كافى است و ما احتياج به نوشته ديگرى نداريم .
بعضى از حاضران اصرار داشتند كه قلم و كاغذ بياورند و برخى گفته عمر را تاءييد مى كردند. رسول اكرم در حاليكه خشمگين بود، فرمود: برخيزيد برويد، بعد از اين حرفها كه گفتند ديگر قلم و كاغذ لازم نيست .
اين روايت را شيعه و سنى ، حتى معتبرترين كتب اهل سنت ، مانند صحيح بخارى در (باب اخراج اليهود من جزيره العرب ) و صحيح مسلم در (كتاب الوصايا) و بسيارى ديگر از بزرگانشان با مختصرى اختلاف نقل كرده اند.
سئوال كه پيروان مكتب خلفا بايد پاسخ دهند اين است كه :
1. چرا عمر چنين نسبت ناروائى به رسول اكرم داد در حاليكه قرآن مى فرمايد: و ما ينطق عن الهوى . ان هو الا وحى يوحى . يعنى : پيامبر از روى هوا و هوس حرفى نميزند. آنچه مى گويد وحى الهى است .
2. عمر از كجا فهميد كه پيغمبر حال عادى ندارد و هذيان مى گويد. مگر او پزشك متخصص بود؟
3. نوشتن وصيت نامه از دستورات اكيد اسلام است ، چرا عمر از نوشتن وصيت نامه رسول اكرم جلوگيرى كرد؟
مگر رسول گرامى اسلام مى خواست چه مطالبى بنويسد كه عمر آنقدر نگران شد و آنطور گستاخانه اسائه ادب كرد و نگذاشت رسول خدا نامه اى بنويسد كه بعد از او امت به گمراهى نيافتند.
5. آيا گمراهيهائى كه تا امروز و تا قيام قيامت دامنگير بسيارى از مسلمانان شده و مى شود معلول كار عمر نيست وگناهش متوجه او نخواهد بود؟
براى اطلاع بيشتر بر اين جريان ، محققين مى توانند به (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد معتزلى و ديگر منابع اهل سنت ، يا به كتاب (بحار الانوار) علامه مجلسى ، جلد 30 صفحه 529 و ديگر منابع شيعه مراجعه نمايند.

- نظرات (0)