شاید شما و یا یکی از بستگان و آشنایان شما نیازمند پیوند عضوی شده باشند. در این موارد بیش ترین تلاش و تحقیقات در این باره صورت می گیرد که عضوی مناسب پیدا شود؛‌ زیرا اگر عضو مناسب پیدا نشود ممکن است که حتی پس از پیوند، بدن عضو را پس بزند و موجب مشکلات بسیاری شود که از جمله آن حذف عضو پیوندی است.

در این میان سخت ترین و پیچیده ترین پیوند میان نر و ماده انسانی است؛ هر چند که همه آفریده های الهی به شکل زوج و جفت آفریده شده اند و خداوند به صراحت به این حقیقت در آیه 49 سوره ذاریات اشاره دارد و می فرماید: وَمِن کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ؛ از هر چیزی جفت و زوجی آفریدیم تا متذکر شوید؛ اما باید توجه داشت که پیوند زوجیت در دیگر آفریده به سادگی صورت می گیرد ولی در انسان به سبب اموری به ویژه امر روح خاص انسانی، این پیوند همراه با پیچیدگی و سختی است.

انسان ها با ازدواج تنها به یک خواسته طبیعی و غریزی و در فضای فیزیکی و جنسی پاسخ نمی دهند، بلکه با این انتخاب خودشان، بیش از آن که به نیازهای فیزیکی و جسمی و جنسی پاسخ دهند می بایست پاسخ گوی نیازهای روحی و عاطفی و روانی خودشان باشند.

خداوند در آیات بسیاری تبیین می کند که مهم ترین انگیزه در ازدواج تامین ابعاد عاطفی، روحی، روانی و معنوی همسران است؛ هر چند که نیازهای جنسی (احزاب، آیه 37؛ بقره، آیه187) و گاه جسمی مانند تامین آسایش و رفاه و غذا و خانه و مانند آن می تواند یک محرک برای ازدواج به حساب آید (نور، آیه 32 ؛ نساء، آیه 34 و آیات دیگر)، ولی آنچه انسان را وادار به ازدواج می کند همان انگیزه های عاطفی و روانی است؛ زیرا انسان ها به گونه ای آفریده شده اند که با پیوند زناشویی می توانند به آرامش و سکونت برسند و نیازهای عاطفی و روانی خود را پاسخ دهند. (روم، آیات 21 و 30)

حتی کسانی که ازدواج را برای بقای نسل و داشتن فرزند انجام می دهند، در حقیقت در جست و جوی پاسخ به یک نیاز عاطفی و روانی هستند. (نحل، آیه 27) پس اگر بخواهیم مهم ترین فلسفه پیوند ازدواج و زوجیت در میان انسان ها را بر شماریم نخست مسأله عاطفی و دست یابی به سکونت و آرامش روحی و روانی مطرح است و سپس اموری چون بقای نسل و تامین آسایش و رفاه و مانند آن قرار می گیرد.

اعتمادسازی شرط نخست بقای پیوند

نخستین و اصلی ترین شرط در بقای پیوند ایجاد اعتماد میان همسران است؛ چرا که فقدان این عنصر به معنای پس زدن پیوند خواهد بود.

بر اساس آیات قرآنی اعتماد میان همسران بسیار مهم است. در آیه 12 سوره ممتحنه شرایطی بیان شده که زنان در هنگام بیعت با پیامبر(صلی الله و علیه وآله) بدان اعلام وفاداری کردند. این شروط در حقیقت بیانگر مواضع اعتماد سازی است که زنان می بایست در زندگی در پیش گیرند.

خداوند می فرماید: اى پیامبر! هنگامى که زنان مومن نزد تو آیند و با تـو بـیـعـت کـنند که چیزى را شریک خدا قرار ندهند، دزدى و زنا نکنند، فرزندان خود را نکشند، تـهـمـت و افترائى پیش دست و پاى خود نیاورند، و در هیچ کار شایسته اى مخالفت و نافرمانى تو نـکنند، با آنها بیعت کن و براى آنها از درگاه خداوند آمرزش بطلب که خداوند آمرزنده و مهربان اسـت.

شوخی، بستر روابط عاطفی و اعتماد ساز

در اسلام بر این که همسران دست کم در هر روز سه زمان را بدون هیچ مزاحمی در کنار هم باشند مورد تاکید قرار گرفته است.

قرآن برای بهره گیری همسران از یکدیگر این زمان اختصاصی را قایل است، و در این وقت خصوصی زن و مرد ،می بایستی دیگر افراد خانواده بدون اجازه وارد نشوند ،حتی اطفال ـ برای حفظ بهداشت جنسی کودک ـ نباید بدون اجازه ،در این اوقات خصوصی والدین وارد شود. (نور، آیه 58)

این زمان ها موجب می شود تا بتوانند روابط عاطفی و احساسی را تقویت کنند و به هم اعتماد نمایند.

صحبت و مصاحبت با همسر باید طولانی باشد به ویژه در آغاز زندگی تا افکار و عقاید و نیز اخلاق و روحیات به یکدیگر نزدیک شود. از این روست که بر مصاحبت با همسر مورد تأکید قرار گرفته و امیرمومنان علی (علیه السلام) می فرماید: أَحسِنِ الصُّحبَةَ لَها فَیَصفُوَ عَیشُکَ؛ با همسرت خوش رفتار باش تا زندگى ات با صفا گردد. (من لایحضره الفقیه، ج4، ص392، ح5834)

احترام به همسر و تکریم و تعظیم یک دیگر می تواند این صمیمت را افزایش دهد و گرایش عاطفی و احساسی را تقویت کند. از این روست که امام باقر (علیه السلام) می فرماید: گرامى ترین شما نزد خدا، کسى است که بیشتر به همسر خود احترام بگذارد. (وسایل الشیعه ج 21، ص311، ح27157؛ نیز من لایحضر الفقیه ج3 ، ص506 و تهذیب الاحکام، ج8، ص141)

فاطمه (سلام الله علیها) نیز در این باره می فرماید: خِیارُکم اَلیَنُکم مَناکِبَةً وَ اَکرَمُهم لِنِسائِهِم؛ بهترین شما کسی است که در برخورد با مردم نرم تر و مهربان تر باشد و ارزشمندترین مردم کسانی هستند که با همسرانشان مهربان و بخشنده اند. (عوالم العلوم و المعارف ج11 ، ص909)

مرد می تواند به اشکال گوناگون همسرش را مورد تکریم قرار دهد. از جمله می توان به مواردی اشاره کرد که امام سجاد (علیه السلام) در این حدیث بیان کرده است:

حق زن این است که بدانى خداوند عزوجل او را مایه آرامش و انس تو قرار داده و این نعمتى از جانب اوست، پس احترامش کن و با او مدارا نما، هر چند حق تو بر او واجب ‏تر است اما این حق اوست که با او مهربان باشى. (من لایحضره الفقیه ج 2، ص621، ح 3214)

اگر همسران سخنی برای گفتن ندارند رو به روی هم بنشینند و به یکدیگر نگاه کنند؛ چرا که ارتباط غیر کلامی خودش تأثیر شگرفی دارد و این گونه نیست که نشستن در کنار هم بی فایده و بی اثر باشد. از این روست که آموزه های دینی بر این گونه رفتار تشویق و ترغیب می کنند.

پیامبر(صلی الله و علیه وآله) می فرماید: وقتى مردى به همسر خود نگاه کند و همسرش به او نگاه کند خداوند بدیده رحمت به آنان نگاه مى کند. (نهج الفصاحه ص278، ح 621)

در روایت از پیامبر(صلی الله و علیه وآله) نقل شده که ایشان فرمود: کُلُّ لَهوِ المومنِ باطِلٌ إلاّ فی ثلاثٍ: فی تأدیبِهِ الفَرَسَ ، و رَمیِهِ عَن قَوسِهِ ، و مُلاعَبَتِهِ امرأتَهُ ، فإنّهُنَّ حَقٌّ؛ هرگونه سرگرمى براى مومن نادرست است، مگر در سه کار: در تربیت اسب، تیراندازى با کمانش و بازى و شوخى با همسرش؛ زیرا این سه کار، حقّ است. (الکافی ، الکینی، ج 5، ص50، حدیث13)

امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ لذّتی برای مردم در دنیا و آخرت بیشتر از لذّاتی که از زنها می ‌برند نیست. سپس حضرت با قرائت آیه 15 سوره آل عمران فرمودند: همانا اهل بهشت (نیز) در بهشت از چیزی مثل آمیزش جنسی لذّت نمی ‌برند حتّی از خوراکی و نوشیدنی. (کافی، ج 5، ص 321)

خداوند، رب و البته مالک و خالق همه عالم است، قرآن کریم فرمود مقالید آسمان‌ها و زمین از آن خداست؛ هر موجود آسمان و زمینی کلیدی دارد که هر کاری بخواهد انجام شود از طریق این کلیدها و اسباب است.

نظام عالم سببی و مسببی و مانند آن است که از سبب به عنوان کلید مسبب یاد می‌ شود، اگر خالق و رب، اوست و لاغیر، چرا برخی اصرار دارند که غیر خدا پرستش شود؟

مقالید همان مفاتیح است

مقالید همان مفاتیح است و اگر کسی به غیر خدا مراجعه کند، نه از مخزن خبر دارد و نه از کلید، و فرمود کافران و مشرکان خدا را آن طور که باید نشناختند، زیرا نفهمیدند که هم مفتاح، خداست و هم مفتح در دست اوست؛ در بحث معاد هم فرمود همه در قیامت در قبضه الهی هستند، نه اینکه الان در قبضه الهی نیستند، بلکه الان پرده روی چشم انسان است، ولی در قیامت پرده برداشته می‌شود.

یاد خدا، لفظی نیست، زیرا به سمع و لسان نسبت داده نشده است، اگر کسی آثار الهی را بفهمد و بنویسد و بگوید و بشنود، یاد خداست؛ الان این طور نیست که زمین رها یا در قبضه دیگری باشد و در قیامت در قبضه خدا باشد؛ الیوم در اختیار هو الاول و در قیامت هم در اختیار هو الاخر است که هو الاول همان هو الاخر است.

تغییرات زمین در هنگامه قیامت

شفاف و روشن است که به لحاظ بدن، ما از زمین هستیم و بعد هم به زمین بر می‌ گردیم، روایات دارد که زمین به زمینی تبدیل می‌ شود که در آن گناه نشده است، زمینی که هزاران سال از آن گذشته بر روی آن معصیت شده است به زمینی بدون معصیت تبدیل می‌ شود و این از مسائل سخت تفسیری است؛ (البته این طور هم نیست که با تغییرات انسان، زمین عوض شود و از طرفی همه اجزای زمین و مسجد و ... هم در قیامت شهادت می‌ دهند).

در قیامت چیز غیرشفافی وجود ندارد

درباره کوه ‌ها همه آیات به حسب ظاهر قابل فهم است. اینکه اول آن را مانند تل شن می‌ کنیم و فرو می‌ ریزیم، الان کوه ‌ها میخ زمین هستند که زمین نلرزد، امام علی در نهج البلاغه فرمودند که خدا با صخره ‌ها اضطراب زمین را برطرف کرد. الان اگر کسی خیانتی کرد می ‌تواند در کوه و دره‌ای خود را پنهان کند اما در قیامت دیگر مجالی برای این کار نیست.

تفسیر میوه ممنوعه

در قصه حضرت آدم دارد که ابلیس استکبار کرد و کان من الکافرین شد، علامه طباطبایی در اینجا تعبیر لطیفی دارند که خداوند از همان روز ازل که اینها را آفرید قبل از آزمون می‌ دانست که درون او ناصادق است و امتحان سجده را پیش آورد.

در اینکه آدم گندم خورد یا میوه دیگری تعابیر مختلف است؛ برخی گفته‌ اند گندم بود و برخی چیز دیگر که همه درست است زیرا در قیامت همه چیز در اختیار مومن است و میوه بهشتی مانند دنیا نیست که از گندم فقط گندم بروید در آنجا اگر مومن اراده کند از گندم، میوه ‌های دیگری هم به دست می ‌آید.

هر گروهی با امامشان محشور می‌ شوند

در نفخ اول این مرگ است که اماته می‌ شود لذا خالدین فیها است، وقتی نفخه دوم هم زده شد، مردم را به نام انبیاء و امامشان دعوت می ‌کنند؛ اگر دنبال فرعون و نمرود بودند، می ‌گویند فرعونیان و نمرودیان بیایند و اگر حسین و حسن (علیهم السلام) باشند، می‌ گویند حسینی ‌ها و حسنی ‌ها بیایند.

فرمود از مرسلین و هم از مرسل ‌الیه سوال می‌ کنیم. سوال اینجا، اتمام حجت است که استفهامی است و پیامبر که در دنیا مهیمن بر دیگر انبیاست، در قیامت هم مهیمن و شهید شهداست.

حضور انبیاء، ملائکه و اعمال در دادگاه الهی

احضار انبیاء تشریفاتی است، در جریان آمدن پیامبر در قیامت هم دارد که با جلال و شکوه می ‌آیند تا شهادت بدهند؛ شهدا هم فرشتگانی هستند که «کراما کاتبین»اند؛ البته اعضا و جوارح در آن حد نیستند که همراه این شهودان بیایند.

از طرف دیگر عمل هم خودش حاضر است و دیگر جایی برای انکار نیست.

جزاء وفاقا داده می شود

جزای آنان بیش از گناهانشان نیست، بلکه عصاره عملشان را به آنان نشان می ‌دهیم که باطن عمل و یا تجسم عمل است.

یک جزای صددرصد موافق است؛ موافق بودنش به این است که این خودش است یعنی این عذاب خود آن عمل است. مثل جزای دنیا نیست که عقاب دنیا غیر از جرم دنیا باشد.

در دنیا یک نفر جرمی مرتکب می شود جریمه اش فرض کنید زندان است، زندان غیر از جرمش است یا جریمه اش قصاص است، قصاص غیر از جرمش است. ولی در آنجا چیزی شبیه عمل و عکس العمل است و بلکه بالاتر از عمل و عکس العمل است.

این جزای موافق هم بعد از این است که آن گناه با شوینده هایی که خدا قرار داده است پاک نشود و با داروهایی که او مقرر کرده درمان نشود.

این پاک کننده ها و داروهای درمانگر عبارتند از: توبه، عمل صالح، رنج دنیوی، سختی جان کندن، فشار قبر، عذاب برزخ، شفاعت (انبیاء و اولیاء علیهم السلام علما و شهدا و صلحا و ...) ، دعای گذشتگان و آیندگان و ...

در نهایت اگر شدت و عمق گناه به حدی بود که هیچکدام از این امور نتوانست در آن کارگر بیفتد نوبت به سوزاندن زخم می رسد که فرمودند: «آخِرُ الدَّوَاءِ الْكَیُّ»؛ آخرین دارو و راه درمان سوزاندن است. (نهج البلاغه، خطبه 168)

در هر صورت، این یک قانون الهی است که فرمود:«مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزى‏ إِلاَّ مِثْلَها»؛ آنان كه به صحنه قیامت و حساب، كار بد بیاورند، جز به مانند آن مجازات نبینند. (160/انعام)

حضرت سجاد علیه السلام مرتب می فرمود: «وَیْلٌ لِمَنْ غَلَبَتْ آحَادُهُ أَعْشَارَهُ»؛ وای بر کسی که جمع کیفرهای تک تک او از ده تا ده تا ثوابی که به او می دهند بیشتر شود.