سایت خاتون

زیارت امیرالمومنین

دعایی برای رفع غم و اندوه

در كتاب «بلد الأمین» از حضرت رسول اکرم صلى اللّه علیه و آله روایت كرده:

هر كه هر روز ده بار این دعا را بخواند، حق تعالى‏ چهار هزار گناه كبیره او را بیامرزد

و وى را از سكرات مرگ و فشار قبر، و صد هزار هراس قیامت نجات دهد،

و از شرّ شیطان و سپاهیان او محفوظ گردد و قرضش ادا شود و اندوه و غمش برطرف گردد، دعا این است:

اَعْدَدْتُ لِكُلِّ هَوْلٍ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَ لِكُلِّ هَمٍّ وَ غَمٍّ ماشاءَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ نِعْمَةٍ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لِكُلِّ رَخآءٍ اَلشُّكْرُ لِلَّهِ

وَ لِكُلِّ اُعْجُوبَةٍ سُبْحانَ الِلَّهِ

وَ لِكُلِّ ذَنْبٍ اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ

وَ لِكُلِّ مُصیبَةٍ اِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ

وَ لِكُلِّ ضیقٍ حَسْبِىَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ قَضآءٍ وَ قَدَرٍ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ

وَ لِكُلِّ عَدُوٍّ اِعْتَصَمْتُ بِاللَّهِ

وَ لِكُلِّ طاعَةٍ وَ مَعْصِیَةٍ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ.

هم باید اس 500داشته باشیم هم پهباد

پیشرفت ‌های کشور در زمینه‌های تسلیحاتی و در زمینه‌ های آمادگی ‌های رزمی باید همچنان طریق پیشرفت را ادامه بدهد؛ دشمنان ما این را نمی ‌خواهند. امروز یکی ازابزارهای فشار تبلیغاتی بر جمهوری اسلامی همین مسئله است. 

این سخنانی بود که چندی قبل از سوی رهبر انقلاب در جمع فرماندهان ارتش جمهوری اسلامی بیان شد. اظهاراتی که در آن، علت آمادگی نظامی در مقابل دشمنان نه فقط از روی انفعال و پاسخگویی، بلکه برای عمل به دستورات دینی و قرآنی نیز عنوان شد؛ «حتّی اگر ما را این ‌جور صریحاً هم تهدید نمی‌ کردند، لازم بود به حکم «وَاَعِدُّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّةٍ و مِن رِباطِ الخَیل»، ما به فکر باشیم؛ حتّی اگر تهدید هم نمی‌ کردند باید ما این مراقبت را می ‌کردیم، این آمادگی‌ ها را افزایش می‌ دادیم؛ حالا که صریحاً هم دارند تهدید می‌کنند.» 

 

کمی عمیق‌تر

«ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ» 

قطعاً در آن روز در مورد آن نعمت سوال خواهد شد. به فرموده پیامبر اسلام صلی الله علیه واله این نعمتی که سوره تکاثر، انسان ‌ها را در برابر آن مسئول می ‌داند دو چیز است: سلامتی و امنیت.

مطابق این سخن، سلامتی و امنیت از بزرگ ‌ترین نعمت‌هایی است که خداوند بر آدمی عرضه داشته و در عین حال نسبت به سایر نعمت‌ها بیشتر از نظر انسان مخفی مانده و مورد ناسپاسی قرار می‌ گیرد.

امنیت گواراترین نعمت‌هاست. در سایه امنیت است که آسایش زندگی تأمین می ‌شود. شادی و سرور مردمان در گرو وجود امنیت است. این عبارات از جمله تأکیداتی است که معصومین علیهم السلام بر اهمیت امنیت داشته‌اند تا جایی که شهر بدون امنیت را بدترین شهر معرفی کرده‌اند. 

 

تأمین امنیت

برای ایجاد و حفظ امنیت علاوه بر اینکه باید دست به دعا برداشت و مانع ایجاد اختلاف و درگیری داخلی و خارجی و ظلم و تجاوز شد باید آمادگی دفاعی جامعه را نیز تقویت کرد.

«وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدْوَّ اللّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِینَ مِن دُونِهِمْ لاَ تَعْلَمُونَهُمُ اللّهُ یَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَیْءٍ فِی سَبِیلِ اللّهِ یُوَفَّ إِلَیْكُمْ وَأَنتُمْ لاَ تُظْلَمُونَ» «و تا آنجا که می توانید نیرو و اسبان سواری آماده کنید تا دشمنان خدا، و دشمنان خود و جز آنها که شما نمی شناسید و خدا می شناسد را بترسانید و آنچه را که در راه خدا هزینه می کنید به تمامی به شما بازگردانده شود و به شما ستم نشود.» (60، انفال) 

معنای این آیه این است که غافلگیر نشوید؛ معنایش این است که اگر چنانچه دشمنی به شما حمله کرد، شما بر اثر کمبود امکانات، کمبود سلاح و مهمات، کمبود آمادگی، خسارت تحمّل نکنید. 

خداوند در جهت ایجاد و حفظ امنیت و عدم غافلگیری در برابر دشمن به مسلمین امر فرموده تا با هر «قوه»ای آمادگی کسب کنند.

هرچند در ابتدا از «قوه» تنها آمادگی نظامی به ذهن می‌ رسد اما از آنجا که این «قوه» در راستای حفظ امنیت جامعه استفاده می ‌شود، هر قدرتی اعم از سیاسی و فرهنگی و نظامی و حتی اقتصادی که دشمن را سر جای خود می‌ نشاند را در بر می‌ گیرد.

 

افزایش قدرت نظامی

در جنگ حُنین به پیامبر صلی الله علیه و اله خبر دادند که سلاح جدید در یمن اختراع شده است. پیامبر صلی الله علیه و اله نیز چند نفر را به یمن فرستاد تا آن سلاح را برای ارتش اسلام مهیا کنند.

کشور اسلامی در راستای حفظ نعمت امنیت باید خود را مسلح کند آن هم با مجهزترین و مدرن ‌ترین سلاح‌ های روز.

فایده این رفتار نیز بر کسی پوشیده نیست؛ هم برای عرض اندام در برابر دشمنان و استفاده از آن‌ها در مواقع ضرورت، هم تقویت روحیه سربازان اسلام.

با وجود این، هرچند تجهیز نظامی ارتش برای مقابله با دشمن لازم است اما کافی نیست، چه بسا ارتش ‌های مجهز بزرگی که از ناحیه دیگری ضربه خورده‌اند و آن ضعف روحیه و ایمان است. از این رو پشتیبانی و تقویت روانی و ایمانی را نباید از دایره «قوه» خارج کرد.

حکومت اسلامی

حکومت اسلامی که خود را در مسیر حکومت نبوی می ‌داند نیز به جایگاه والای امنیت واقف است. پیامبر، یکی از اهداف رسالت خود را جلوگیری از ریخته شدن خون ‌ها و تأمین امنیت عنوان کرده بود. حاکمان مسلمان نیز باید همین مسیر را ادامه دهند و آمادگی دفع هرگونه خطری را فراهم کنند.

لازمه‌ی مسلمانی، هوشیاری و آمادگی است. مسلمان آن نیست که بنشیند تا خطر او را غافلگیر کند و سراسیمه دنبال علاج جویی باشد؛ بلکه مسلمان آن است که به حکم قرآن، خود را از پیش در حد اعلای توان آماده می‌کند. 

در دنیایی که هنوز متأسفانه تکیه‌ی به قدرت سرنیزه و اسلحه می ‌تواند در ارتباط میان ملت‌ها و کشورها تعیین‌ کننده باشد، در دنیایی که قلدرانی با داشتن مشت‌ های پولادین بخواهند سرنوشت ملت ‌ها را در دست بگیرند - در دنیای مادی - آن ملتی از آسیب محفوظ می ‌ماند که ثابت کند آماده‌ی دفاع است.

نیروهای مسلح ما، ارتش جمهوری اسلامی عزیز ما، این را ثابت کردند. این، عزت است. 

- نظرات (0)

مروری بر فرازهایی از زیارت امین الله

به نیمه ماه رجب که نزدیک می شویم  و پس از آن طنین یا علی(علیه السلام) شهرها را پر می کند. سیزده رجب که فرا می رسد شور و نشاطی عجیب شهرهای شیعه نشین را پر می کند و یاد مولا زینت بخش محافل می گردد.

یکی از بهترین زیاراتی که از ائمه(علیهم السلام) در توصیف مولا و سرورمان امام علی(علیه السلام) در دست است زیارت امین الله می باشد.

زیارتی که به گزارش جابر بن یزید جعفی از قول امام باقر(علیه السلام) به نقل از پدر بزرگوارشان حضرت زین العابدین (علیه السلام) در هنگام زیارت مشهد شریف علی بن ابیطالب (علیه السلام) گفته شده است: "السلام‏ علیك‏ یا أمین‏ الله‏ فی أرضه و حجته على عباده [السلام علیك یا أمیر المومنین‏] أشهد أنك جاهدت‏ فی الله‏ حق جهاده‏ و عملت بكتابه و اتبعت سنن نبیه صلی الله علیه و آله ... ". (كامل الزیارات، ص 39)
به راستی معنای این فراز چیست؟ چگونه امام علی(علیه السلام) حق جهاد در راه خدا را ادا نمودند؟ چه شد که در عمل به کتاب و سنت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پیروز شدند؟

آنچه در این مجال مدنظر قرار داده می شود بررسی معنای این بخش از زیارت امین الله با در نظر گرفتن آیات قرآنی پیرامون آن خواهد بود.

معنای جهاد

كلمه "جهاد" به معناى بذل جهد و كوشش در دفع دشمن است و بیشتر بر مدافعه به جنگ اطلاق مى ‏شود و لیكن گاهى به طور مجاز توسعه داده مى‏ شود به طورى كه شامل دفع هر چیزى كه ممكن است شرى به آدمى برساند مى ‏شود؛ مانند شیطان كه آدمى را گمراه مى‏ سازد و نفس امارهكه آن نیز آدمى را به بدی ها امر مى ‏كند و امثال اینها.

در نتیجه جهاد شامل مخالفت با شیطان در وسوسه‏ هایش و مخالفت با نفس در خواسته‏هایش مى ‏شود كه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) این قسم جهاد را "جهاد اكبر" نامید. (ترجمه المیزان، ج‏14، ص: 582)
مقصود از جهاد در عبارت "أشهد أنك جاهدت‏ فی الله‏ حق جهاده" همان معنای عام می باشد که در حقیقت علی(علیه السلام) را مصداقی برای آیۀ 78 سورۀ حج دانسته است:
"وَجَاهِدُوا فِی اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَیْكُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِیكُمْ إِبْرَاهِیمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمینَ مِن قَبْلُ وَفِی هَذَا لِیَكُونَ الرَّسُولُ شَهِیدًا عَلَیْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِیرُ"؛ "و در راه خدا چنانكه حق جهاد [در راه] اوست جهاد كنید اوست كه شما را [براى خود] برگزیده و در دین بر شما سختى قرار نداده است آیین پدرتان ابراهیم [نیز چنین بوده است] او بود كه قبلاً شما را مسلمان نامید و در این [قرآن نیز همین مطلب آمده است] تا این پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید پس نماز را برپا دارید و زكات بدهید و به پناه خدا روید او مولاى شماست چه نیكو مولایى و چه نیكو یاورى."

مجاهدت های علی(علیه السلام)

علی(علیه السلام) مصداقی است بارز برای کسانی که حق جهاد در راه خدا را به جا آوردند. او کسی است که در راه خدا و برای نجات جان رسولش از جان خویش می گذرد و در شب لیلة المبیت در خوابگاه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) می خوابد تا دین حق پایدار بماند. حقیقتی که قرآن نیز بدان اشاره کرده و مورد اتفاق شیعه و سنی است:
"وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَوُفٌ بِالْعِبادِ"؛ "و از میان مردم كسى است كه جان خود را براى طلب خشنودى خدا مى ‏فروشد، و خدا نسبت به [این‏] بندگان مهربان است". (بقره/207)
او در میدان کارزار بی هیچ واهمه ای حاضر می شد و تا پای جان برای حفظ اسلام و آرمان های اسلامی تلاش می نمود. هنوز ندای "لا فتی إلا علی(علیه السلام) لا سیف إلا ذو الفقار" جبرئیل در کارزار احد، زمانی که مومنین فریب مطاع دنیایی را خورده و رسول خویش را تنها گذاردند، در آسمان طنین انداز است.
هنوز کوچه پس کوچه های مدینه و کوفه مرد کوله به دوش را به خاطر دارند که شبانه برای یتیمان و مساکین طعام می برد تا شاید اندکی از اندوه آنان بکاهد. امری که قرآن نیز بدان اشاره کرده و بسیاری از مفسرین آیۀ 274 سورۀ بقره را در شأن و فضیلت مولای شیعیان می دانند:
"الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلاَنِیَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ"؛ "كسانى كه اموال خود را شب و روز، و نهان و آشكارا، انفاق مى ‏كنند، پاداش آنان نزد پروردگارشان براى آنان خواهد بود؛ و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مى ‏شوند."
داستان سورۀ دهر و همراهی این خاندان در یاری مسکین و یتیم و اسیر زبانزد خاص و عام بوده و در میان مردمان مشهور است.
آری! علی(علیه السلام) به حق، کسی است که مجاهدت در راه خدا را معنا بخشید و با تبعیت از کتاب خدا و سنت رسول بزرگوارش(صلی الله علیه و آله)، اسوه و الگویی برای مردمان، به ویژه شیعیان، قرار گرفت.

انسانی که در زندگی اش جز خدا و رنگ خدا، امری دیگر را نمی توان دید. کسی که به خاطر خدا و در راه حفظ نظام اسلام در هنگام غصب خلافت بر حقش، سکوت نمود و شاهد شهادت بانوی خانۀ خویش بود. او که از حق خویش در مجازات قاتلش درگذشت و بر فرزندانش سفارش نمود تا بر طبق حدود و موازین اسلامی عمل نمایند.
آری! علی(علیه السلام) نمونۀ عینی "جاهدت فی الله حق جهاده" بوده و فرزندانش نیز به تبعیت از وی قدم در این مسیر گذاشته و بهترین اسوه و الگو برای ما شدند. باشد پیروانی نیکو برای صاحبان شریعتمان باشیم.

ان شاء الله.

نتیجه

فراز اول زیارت امین الله، "جاهدت فی الله حق جهاده"، در حقیقت برگرفته از آیۀ 78 سورۀ حج بوده و امام علی(علیه السلام) و سایر معصومین(علیهم السلام) را مصداق کامل مجاهدین در راه حق معرفی می نماید.

انسان هایی شریف که از جان، مال، مقام و ... خویش در راه خدا گذشتند و از هیچ تلاشی فروگذاری نکردند.

نمونه های فراوانی از مجاهدت های این بزرگواران در صفحات تاریخ نقش بسته است که مایۀ افتخار و سربلندی شیعیان بوده و راه زندگی را در عمل به سیرۀ این بزرگواران هموار می سازد.

- نظرات (0)

آیا شفاعت پارتی بازی است؟

آیات شفاعت بخوبی نشان می ‌دهد که مساله شفاعت از نظر منطق اسلام یک موضوع بی قید و شرط نیست بلکه قیود و شرایطی، از نظر جرمی که در باره آن شفاعت می‌ شود از یک سو، شخص شفاعت شونده از سوی دیگر، و شخص شفاعت کننده از سوی سوم دارد که چهره اصلی شفاعت و فلسفه آن را روشن می‌سازد.

به طور کلی آیات شفاعت به چند گروه تقسیم می شوند:

گروه اول: آیاتی که شفاعت را به کلی نفی می کند، مانند آیه 48 سوره مدثر:

«فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ؛ از این رو شفاعت‏شفاعت‏كنندگان به حال آنها سودى نمى‏بخشد»، و نیز آیات 48 و 254 از سوره بقره.

گروه دوم: آیاتی که شفاعت را مخصوص خدا می شمرد. مانند: «مَا لَكُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِیٍّ وَلَا شَفِیعٍ أَفَلَا تَتَذَكَّرُونَ ؛ براى شما غیر از او سرپرست و شفاعتگرى نیست آیا باز هم پند نمى‏گیرید». (سوره سجده، آیه 4) و نیز آیه 44 از سوره زمر.

گروه سوم: آیاتی که شفاعت را منوط به اذن خداوند می کند و در حقیقت مکمل آیات گروه دوم است. مانند: «مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ؛ آن كس كه جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت كند .» (سوره بقره، آیه 255) و نیز آیات 109 سوره طه، 3 سوره یونس و 26 سوره نجم.

چهارمین گروه: آیاتی که برای شفاعت کننده یا شفاعت شونده شرایطی ذکر می کند. مانند «وَلَا یَمْلِكُ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَن شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ یَعْلَمُونَ؛و كسانى كه به جاى او مى‏خوانند [و مى‏پرستند] اختیار شفاعت ندارند، مگر آن كسانى كه آگاهانه به حقّ گواهى داده باشند». (سوره زخرف، آیه 86) و نیز آیات 28 سوره انبیاء و 87 سوره مریم به این نکته اشاره کرده اند.

اگر کسی واجد شرایط نباشد مورد شفاعت قرار نمی گیرد؛ هر چند که همسر پیامبر (صلی الله علیه و آله) باشد. چنانکه همسر نوح و لوط (علیه السلام) به علت فسق مشمول شفاعت نمی شوند.

گروه پنجم: این گروه از آیات ناظر به این مطلب است که بعضی از افراد به خاطر اعمالی که مرتکب شده اند، شایسته شفاعت نیستند و مفهوم آن این است که شفاعت، گروه های دیگری را شامل می شود مانند: «مَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ حَمِیمٍ وَلَا شَفِیعٍ یُطَاعُ؛ براى ستمگران نه یارى است و نه شفاعتگرى كه مورد اطاعت باشد». (سوره غافر،آیه 18)

شفیعان درگاه الهی

1- اطاعت خداوند: حضرت علی علیه السلام می ‌فرماید: «فاجعلوا طاعة اللَّه ...شفیعاً لدرك طلبتكم».

برای رسیدن به خواسته‌ های خود (سعادت و خوشبختی دنیا و آخرت) اطاعت خدا را شفیع خود قرار دهید. (نهج البلاغه خطبه 193)

2- توبه و بازگشت به خدا: امام علی علیه السلام می‌ فرماید: «لا شفیع انجح من التوبة».

شفیعی پذیرفته شده ‌تر از توبه نیست. (نهج البلاغه 2/ 242)

3- پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله: «ادخّرت شفاعتى لاهل الكبائر من امّتى» (مجمع البیان 1/ 223)

4- حضرت علی علیه السلام: «لنا شفاعة و لاهل مودّتنا شفاعة» (مناقب 2/ 15)

5- حضرت فاطمه زهرا علیها السلام: پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله فرمودند: هر زنی که نمازهای پنجگانه‌اش را بخواند و روزه ماه رمضان را بگیرد و در صورت استطاعت به زیارت خانه خدا برود و زکات مالش را بدهد و از همسرش اطاعت کند و پس از من علی علیه السلام را به امامت قبول داشته باشد، چنین زنی به شفاعت دخترم فاطمه زهرا علیها السلام وارد بهشت خواهد شد. (امالی صدوق ص 291)

6- یازده فرزند معصوم امام علی علیه السلام وحضرت زهرا علیها السلام: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «من یشفع اهل بیتى فیشفعون» (مجمع البیان ج 1)

7- انبیاء الهی: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «یشفع الانبیاء فى كلّ من كان یشهد ان لا اله الّا اللَّه. (مسند احمد 1/ 12) مخلصاً»

8- فرشتگان: پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «یشفع النبیّون و الملائكة ...». (صحیح بخاری 1/ 160)

9- شهداء در راه خدا و دین: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «یشفع یوم القیامة الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء». (سنن ابن ماجه 2/ 1443)

10- دانشمندان دینی: امام صادق علیه السلام فرمودند: «اذا كان یوم القیامة بعث اللَّه العالم و العابد فاذا وقفا بین یدى اللَّه عزّ و جلّ قیل للعابد انطلق الى الجنّة و قیل للعالم قف تشفع للنّاس بحسن تأدیبك بهم». (خصال صدوق/ ص 156)

11- متعلمان و حافظان قرآن که به آن عمل می‌کنند: حضرت علی علیه السلام از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل می‌کند: «من تعلم القرآن فأستظهره فاحل حلاله و حرم حرامه ادخله اللَّه به الجنّة و مشفعه فى عشرة من اهل بیته كلّهم قد وجبت له النّار». (سنن ترمذی 4/ 245)

12- خویشاوندان: پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «الشفعاء خمسة ... و الرّحم». (مناقب 2/ 14)

امام صادق علیه السلام فرمودند: «یشفع الحمیم لحیمه». (محاسن برقی/ ص 184)

13- همسایگان: امام صادق علیه السلام فرمودند: «انّ الجار یشفع لجاره». (بحارالانوار 8/ 43)

14- افراد با ایمان: از امام صادق علیه السلام سۆال شد: «عن المۆمن هل یشفع فى اهله. قال: نعم المۆمن یشفع فیشفع» (محاسن برقی/ ص 184)

15- قرآن کریم: حضرت علی علیه السلام فرمودند: «اعلموا انّ القرآن شافع مشفع ... و انّه من شفع له القرآن یوم القیامة شفع فیه» (نهج البلاغه خطبه 171)

16- امانت: پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «الشفعاء خمسة القرآن و الرحم و الامانة و نبیّكم و اهل بیت نبیّكم» (مناقب 2/ 14)

17- توسل به پیامبراکرم صلی الله علیه و آله: امام چهارم علیه السلام در دعائی این طور می‌ فرمایند: «صلّ على محمّد و آله و اجعل توسّلى به شافعاً یوم القیامة نافعاً انّك انت ارحم الراحمین» (ملحقات صحیفه سجادیه ص 229)

18- روزه: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «الصیام و القرآن یشفعان للعبد یوم القیامة»

19- درود فرستادن بر محمد و آل او: از امام سجاد علیه السلام در دعای 31 صحیفه اینطور نقل شده است: «صلّ على محمد و آله صلوة تشفع لنا یوم القیامة و یوم الفاقة الیك» (صحیفه ص 165)

20- خداوند متعال شفاعت می ‌کند: پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «یشفع النبیّون و الملائكة و المۆمنون فیقول الجبّار بقیت شفاعتى». (صحیح بخاری 9/ 160- تفسیر منشور جاوید با تلخیص 8/ 192- 183)

 

سوال:

آیا امید به شفاعت و تکیه بر آن سبب نمی ‌شود که گروهی از مردم آن را چراغ سبز برای ارتکاب گناهان تلقی کنند و به این امید که شافعان روز جزا آنها را از عذاب الهی رهایی بخشند، تن به انواع گناهان کبیره دهند؟

1- شفاعت به مفهوم قرآنی نه تنها تشویق به گناه نیست بلکه عامل بازدارنده قوی می‌باشد زیرا سبب می‌شود که افراد آلوده در هر مرحله‌ای که هستند متوقف شوند و در مسیر گناه پیشروی نکنند بلکه تدریجاً بازگردند.

مثال: آیا وجود دارو برای درمان باعث می ‌شود که انسان عمداً خود را بیمار کند؟ هیچ عاقلی به جهت وجود دارو خود را مریض نمی‌ کند، بنابراین نباید خود را به امید شفاعت خود را آلوده به گناه ساخت.

2- دیگر اینکه هرگاه امید به مغفرت و آمرزش که نتیجه اعتقاد به شفاعت است مایه جرأت افراد گردد. پس چرا خداوند خود از گسترش رحمت خود خبر داده و می ‌فرماید: خداوند همه گناهان جز شرک را می ‌بخشد. «إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَكَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَن یَشَاءُ» (نساء 48)

3- چه اینکه هرگاه اعتقاد به شفاعت مایه جرأت افراد شود. پس اعتقاد به پذیرفته شدن توبه نیز باید مایه جرأت افراد گردد در حالی که می‌ دانیم در میان تمام ملل جهان مسأله‌ای به نام توبه و پشیمانی گروه عاصی وجود دارد که در شرایط خاصی ندامت آنان پذیرفته می ‌شود.

- نظرات (0)

بهترین ماه برای استجابت دعا

چند روز پیش یکی از دوستان قدیمی ام را دیدم در حالی که خیلی پریشان و آشفته بود ... انگار سال های سال بود که غبار غم و اندوه وجودش را گرفته بود و او نتوانسته بود این غبار را از خود بزداید.

سر حرف را با او باز کردم و علت این حال پریشانش را که پرسیدم فهمیدم خیلی گرفتار است و به قولی از در و دیوار برایش گرفتاری و مصیبت باریده است و البته وقتی کمی بیشتر به کنه ماجرا پی بردم، دیدم ریشه ی بسیاری از این گرفتاری ها چیزی جز رفتار و عملکرهای خودش چیزی نبوده است؛ همان که خدای مهربان هم در قرآن می فرماید: وَإِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ (36 روم)

به او گفتم تا به حال دعا کرده ای؟!!

(این سوال دلیل بر این بود که هم از ظاهرش معلوم بود که با دعا و مناجات بیگانه شده و هم اینکه لابلای صحبت هایش خودش به این باور من اذعان داشت.)

در پاسخ به سوالم گفت: دعا ؟!!! نه حقیقتش من با دعا و این جور حرفا خیلی وقته بیگانه شده ام، آنقدر غرق در گرفتاری ها هستم که دعا را فراموش کرده ام... فکر کنم خدا هم من را فراموش کرده است!!

اصلا مگر خدا دعای من گرفتاری که خیلی وقته به او سر نزده ام را می پذیرد؟

در پاسخ این آیه را برایش خواندم:

«ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ ... مرا بخوانید تا اجابت كنم...» (60 غافر)

«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ... هر گاه بندگان من، از تو درباره من بپرسند، [بگو] من نزدیكم.» (186 بقره)

«أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ .... و دعاى دعا كننده را- به هنگامى كه مرا بخواند- اجابت مى‏ كنم.» (همان)

با خواندن این آیه ها گویا آرامشی وجودش را فرا گرفت ... آرام شد و از من خواست بیشتر از آیات و روایات پیرامون دعا و استجابت برایش بگویم:

من هم فرصت را غنیمت شمردم و از ماه رجب، فضائل و تأکیدی که بر دعا کردن در این ماه و تضمینی برای استجابت که انشالله خداوند برای دعاهای ما داده است گفتم:

«یا مَنْ یَمْلِكُ حَوآئِجَ السَّآئِلینَ و یَعْلَمُ ضَمیرَ الصَّامِتینَ»

«یا مَنْ اَرْجُوهُ لِكُلِّ خَیْرٍ، وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ شَرٍّ، یا مَنْ یُعْطِى الْكَثیرَ بِالْقَلیلِ، یا مَنْ یُعْطى‏ مَنْ سَئَلَهُ، یا مَنْ یُعْطى‏ مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ‏ تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً»

گفتم: ببین اگر توجه کنی دعاهایی که در این ماه وارد شده غالباً در ارتباط با حوائج است.

یاد روایتی از رسول خدا صلی الله و علیه وآله افتادم و آن را برایش گفتم:

حضرت فرموده اند:
"خداى متعال در آسمان هفتم فرشته اى را قرار داده است که "داعى" گفته می شود. هنگامى که ماه رجب آمد، این فرشته در هر شب این ماه تا صبح مى گوید: خوشا به حال تسبیح کنندگان خدا، خوشا به حال فرمانبرداران خدا. خداى متعال مى فرماید: همنشین کسى هستم که با من همنشینى کند، فرمانبردار کسى هستم که فرمانبردارم باشد و بخشنده خواهان بخشایش هستم.

ماه ماه من، بنده بنده من، و رحمت رحمت من است. هر کسى در این ماه من را بخواند او را اجابت مى کنم و هرکس از من بخواهد به او مى دهم و هرکس از من هدایت بخواهد او را هدایت مى کنم. این ماه را رشته اى بین خود و بندگانم قرار دادم که هرکس آن را بگیرد به من مى رسد." (بحارالانوار/ج95/ص377)

بعد از اتمام این روایت بود که دیدم قطرات اشک بر روی گونه هایش جاری شد، از من تشکر کرد و همان طور که اشک هایش را پاک می کرد و اشک من را هم در آورده بود گفت: عجب ماه خوبی! چه فرصت و زمان خوبی همدیگر را دیدیم و چقدر من غفلت کرده ام، این ماه بهترین ماه برای استجابت دعا است... با این توصیفات قطعاً و انشالله خدا جواب من را هم می دهد...

- نظرات (0)

چگونه رزق خود را افزایش دهیم

خواست خداوند متعال "یرزق من یشأ" جزافی نیست‌; بلكه گشایش و تنگی روزی نیز، روی عللی است كه خدا به بندگان دانا و به صلاح آنان آگاه‌تر است‌. به بعضی افراد به جهت برخی اعمالشان روزی فراوان و به بعضی به سبب عمل ‌هایشان (مانند تنبلی‌، قطع رحم و...) روزی كمتر می ‌دهد. 

از آیات قرآن كریم استفاده می‌ شود كه توسعه و تنگی روزی به دست خداست‌; چنان كه می ‌فرماید: "إِنَّ رَبَّكَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِیرًا بَصِیرًا" (اسرأ،30)

بنابراین هر چند اراده و كوشش انسان در زیاد شدن رزق و روزی موثّر است‌; " لَّیْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى" (نجم‌، 39) ولی اینها "جزء العلة‌" و یا از آن هم كمتر به حساب می ‌آیند; زیرا اراده و عمل انسان در به دست آمدن رزق و روزی یكی از صدها شرایط است كه تمامی اسباب و شرایط به او منتهی می ‌شود، و اوست كه بر اساس علم و حكمتش روزی را بین بندگان تقسیم می ‌كند; چنانكه می ‌فرماید: "أَهُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَةَ رَبِّكَ نَحْنُ قَسَمْنَا بَیْنَهُم مَّعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ; (زخرف‌، 32) آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم می‌ كنند؟! ما معیشت آنها را در حیات زندگی در میانشان تقسیم كردیم‌." 
همان گونه كه بیان كردیم‌، خواست خداوند متعال "یرزق من یشأ" جزافی نیست‌; بلكه گشایش و تنگی روزی نیز، روی عللی است كه خدا به بندگان دانا و به صلاح آنان آگاه‌تر است‌. به بعضی افراد به جهت برخی اعمالشان روزی فراوان و به بعضی به سبب عمل‌هایشان (مانند تنبلی‌، قطع رحم و...) روزی كمتر می ‌دهد. 
برخی را جهت آزمایش‌، روزی فراوان عطا می‌كند و در كار و زندگیشان گشایش می ‌دهد و برخی را جهت آزمایش‌، روزی كم می ‌دهد و... (1) 
برخی از سوره ‌هایی كه در روایات اسلامی برای زیاد شدن رزق و روزی توصیه شده عبارتند از:
1. سورة واقعه‌; امام صادق (علیه السلام) می ‌فرماید: "كسی كه هر شب سوره واقعه را بخواند....در دنیا سختی‌، فقر، نیازمندی و آفتی از آفت دنیا را نمی ‌بیند و از دوستان حضرت علی (علیه السلام) می‌ شود..."(2)
2. سوره همزه‌; امام صادق(علیه السلام) می‌فرماید: "هر كس سوره همزه را در نمازی واجب بخواند فقر از او دور می ‌شود و روزی بر او روی می ‌آورد..."(3)
3. لیل‌; پیامبر اكرم‌(صلی الله و علیه و آله) می‌فرماید: هر كس سوره لیل را بخواند خداوند آن قدر به او عطا می‌ كند تا راضی شود و او را به سختی نیندازد و برایش آسان می‌ گیرد."(4)
4. مزمل‌; رسول اكرم‌(صلی الله و علیه و آله) می ‌فرماید: "هر كس سوره مزمل را بخواند در دنیا و آخرت سختی از او برداشته می شود".(5)
5. ذاریات‌; امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: "هر كس سوره ذاریات را روز یا شب بخواند، خداوند وضع زندگی او را اصلاح می ‌كند و روزی فراوانی برایش می ‌دهد..."(6)
6. ممتحنه‌; امام سجاد(علیه السلام) می‌ فرماید: "هر كس سوره ممتحنه را در نمازهای واجب و مستحبی بخواند خداوند....فقر و دیوانگی را بر او و فرزندانش دور می‌ كند".

بین‌الطلوعین دعا برای روزی

در باب «بین‌ الطلوعین» اصل روایات بر روی مسأله «طلب روزی» است. جهت چیست؟ 
جهت این است كه هر كس در آن موقع صبح، نزدیک آفتاب، به این فكر است كه بلند شود و به دنبال كسب درآمد برود؛ هركسی دنبال این است كه برود سر شغل و کار و کاسبی خودش.

حضرت فرمود اگر كسی در این زمان دعا كند، از کسب کردن اَنجح است. یعنی حضرت می‌ خواهد بفرماید خیال نکنی که دویدن‌های تو و دوز و کلک‌ های تو (به تعبیر محترمانه: تدبیرکردن‌های تو!) موجب می‌ شود كه روزی‌ات به دستت برسد یا زیاد و کم شود! 

اشتباه نکن! روزی‌دهنده تو، کس دیگری است و او تضمین کرده است كه روزی‌ات را بدهد. رازق تو او است. حالا که رفتی سراغ کسب و کار، خدا از یادت نرود!
حضرت در جایی می فرمایند: «دُعَاءُ الرَّجُلِ بَعْدَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إلَى طُلُوعِ الشَّمْسِ أنْجَحُ فِی الْحَاجَاتِ مِنَ الضَّارِبِ بِمَالِهِ فِی الأرْضِ»؛ یعنی این موثرتر از آن تجارت کردن با مال است. این دعا از آن تجارتِ با مال، بُردش بیشتر است.
در روایت دیگر داریم که امام باقر(علیه ‌السلام) فرمود: «فَعَلَیْكُمْ بِالدُّعَاءِ فِی السَّحَرِ إِلَى طُلُوعِ الشَّمْسِ فَإِنَّهَا سَاعَةٌ تُفْتَحُ فِیهَا أَبْوَابُ السَّمَاءِ»؛ بر شما باد به دعا در سحر! چرا كه در این ساعت، درهای آسمان‌ باز می‌شود؛ «وَ تُقَسَّمُ فِیهَا الْأَرْزَاقُ»؛ در این زمان روزی‌ها تقسیم می‌ شود؛ «وَ تُقْضَى فِیهَا الْحَوَائِجُ الْعِظَامُ».  و حاجت ‌های بزرگ در این زمان برآورده می ‌شود.

«تُقَسَمُ فِیهَا الْأَرْزَاقُ» اینها به این نکته اساسی دارد توجه می ‌دهد كه در آن موقع ـ‌‌بین‌الطلوعین‌ـ که داعی در حالی است که می‌خواهد به سمت امور دنیایی برود، با توجه به خدا حال آرامش و اطمینان پیدا می‌كند. اگر شیطان این حالت را از تو بگیرد، كار را بر تو سخت كرده است. چون گمان می ‌كنی كه تو می‌ توانی كاری از پیش ببری و جلب روزی كنی، حال آنكه همه چیز در دست خدا است. 
از یکی از بزرگان نقل شده است که «نفْسِ بیدار بودن از طلوع فجر تا طلوع شمس، موثر است». البته این یک بحث عرفانی است و اینجا هم جای آن نیست. من این‌ها را می‌ دانم.

نماز شب را ترک نکن

هر کس نماز شب بخواند، موجب افزایش روزی او می ‏گردد. پیامبر(صلی الله و علیه و آله) فرمود: ((الصلاه... بركه فی الرزق ; نماز باعث بركت در رزق و روزی می‏شود)) (7) و نیز در روایتی آمده است: ((ان صلاه اللیل تدرالرزق; نماز شب روزی را جلب كرده و زیاد می ‏كند)).(8)

استغفار فراموش نشود

عن النبی صلّی الله علیه و آله: أَكْثِرُوا الِاسْتِغْفَارَ فَإِنَّهُ یَجْلِبُ الرِّزْقَ.(9)
زیاد استغفار کنید که استغفار سبب جلب روزی است.
روایات مشابه مضمون این فرمایش فراوان است؛ چند نکته در این روایت نورانی قابل توجه است:
این روایت در این آیه قرآن و آیات مشابه آن ریشه دارد: «اسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ إِنَّهُ كاَنَ غَفَّارًا یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْكمُ مِّدْرَارًا وَ یُمْدِدْكمُ بِأَمْوَالٍ وَ بَنِینَ وَ یجَعَل لَّكمُ‏ جَنَّاتٍ وَ یجَعَل لَّكمُ‏ أَنهْارًا».(10)
حضرت نوح به قومش فرمود: از پروردگار خویش آمرزش بطلبید كه او بسیار آمرزنده است تا باران هاى پربركت آسمان را پى در پى بر شما فرستد، و شما را با اموال و فرزندان فراوان كمك كند و باغ هاى سرسبز و نهرهاى جارى در اختیارتان قرار دهد.
این آیه نشان می دهد اولاً گناه و آلودگی در تنگنایی روزی نقش دارد. اگر انسان گناه کند در روزی های مختلف او مشکل به وجود می آید. یکی از آن روزی ها روزی مادی است.

حضرت امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند:
«قَدْ جَعَلَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ الِاسْتِغْفَارَ سَبَباً لِدُرُورِ الرِّزْقِ وَ رَحْمَةِ الْخَلْقِ.» (11)
در نظام آفرینش استغفار سبب فراوانی رزق و روزی و جاری شدن لطف و مهربانی خدا بر خلق است. حضرت بعد از این فرمایش به آیه فوق‌الذکر استناد می فرمایند.
نکته(۲):

استغفار را نباید به نیت طلب روزی انجام داد. بلکه باید به قصد قربت استغفار کرد و برکت در رزق و روزی از مترتبات آن خواهد بود. 
از خداوند متعال پاک شدن از گناه را بخواهید و بطور طبیعی برکت بر آن مترتب می شود. البته استغفار از باب داعی بر داعی مثل نماز استیجاری اشکال ندارد و در درجه پایین عبادت است.  

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن        که خواجه خود روش بنده پروری داند

نیت خوب داشته باش

نیت خوب یعنی داشتن حسن فاعلی که خود نشانه‌ای از ایمان و اخلاص است، از علل و عوامل افزایش روزی است. نیت خوب و خوش خویی در کنار هم مهم‌ترین عواملی است که امیر مومنان علی(علیه السلام) به آن‌ها اشاره داشته و می‌فرماید: انسان، با نیت خوب و اخلاق خوب، به تمام آنچه در جستجوی آن است، از زندگی خوش و امنیت محیط و روزی زیاد، دست می‌یابد. (غررالحکم، 107)

امام باقر(علیه السلام) نیز در این باره می‌فرماید: من حسنت نیته زید فی رزقه؛ هر که خوش نیت باشد، روزی‌اش افزایش می ‌یابد. (بحارالانوار، دار احیاء التراث العربی، ج ۵۷، ص ۱۷۵)

 

پی نوشت ها:
(1)- اقتباس از: قاموس قرآن‌، سید علی‌اكبر قرشی‌، ج 3، ص 82ـ86
(2)- ر.ك‌: وسائل الشیعه‌، شیخ حر عاملی‌، ج 6، ص 112 
(3)- ر.ك‌: وسائل الشیعه‌، همان‌، ص 150 
(4)- ر.ك‌: مصباح الكفعمی‌، عاملی كفعمی‌، ص 444
(5)- ر.ك‌: مستدرك الوسائل‌، محدث نوری‌، ج 4، ص 354
(6)- ر.ك‌: اعلام الدین‌، دیلمی‌، ص 377
(7)- خصال صدوق، ج2، ص 522 
(8)- وسائل الشیعه، ج 5، ج 35  
(9)- تحف العقول، ص۱۰۶
(10)- نوح/سوره۷۱، آیه۱۰
(11)- نهج البلاغة، خطبه۱۴۳

تابناک؛ آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی

حدیث نت؛ بیانات استاد ری شهری

- نظرات (0)

چه كسانی در قیامت بیشترین حسرت را می خورند

حسرت هایی چون حسرت احترام و تكریم پدر و مادری كه دیگری در میان ما نیستند و یا حسرت و اندوهی كه بعد از یك امتحان سخت به سراغ ما می آید كه چرا از قبل آمادگی های لازم را كسب نكردم و اكنون با شكستی بزرگ مواجه شدم. و یا حسرت بیداری در دل شب و راز و نیاز با خداوند كه روزی به سراغ آدمی می آید چنانچه مولوی می گوید:

جمله شب می رسد از حق خطاب

خیز غنیمت شمر ای بی‌نوا

ور نه پس مرگ تو حسرت خوری

چونک شود جان تو از تن جدا

 

در آیات الهی به برخی از حسرت هایی كه افراد با آنها در دنیا و یا آخرت دست و پنجه نرم می كنند اشاره شده است كه از جمله آنها:

1) حسرت داشتن همنشین خوب در دنیا:

(اى واى، كاش فلانى را دوست [خود] نگرفته بودم.) (الفرقان: 28)

دوست در زندگی انسان تأثیر بسیاری داشته و نقش مهمی را بازی می کند به همین دلیل اسلام تأکید فراوانی روی شناخت دوست و همنشین دارد.

امام صادق(علیه السلام) می فرماید: سه چیز از نشانه های مۆمن است: 1-توحید و علم به خدا 2-علم او به کسانی که آنها را دوست دارد 3-علم او به کسانی که با آنها دشمن است. 

ما در این قسمت، به خصوصیات همنشین خوب و بد، اشاره خواهیم نمود و افرادی را که همنشینی با آنها از نظر اسلام مذموم است، متذکر خواهیم شد.

همنشین خوب چه کسی است؟

درباره همنشین خوب، پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) معیارهایی را معرفی می فرماید:

ایشان در پاسخ به این سۆال که همنشین خوب کیست؟ معیارهای زیر را بیان می دارند:

1. دیدارش شما را به یاد خدا بیندازد.

یعنی دوست خوب کسی است که شما با دیدن او، خدا را به یاد آرید؛ یعنی این که رنگ خدایی داشته باشد.

خدا به پیامبرش چنین می فرماید:

«ولا تطرد الذین یدعون ربهم بالغداوه والعشی یریدون وجهه»

یعنی: از دور خدا پراکنده مکن (ترک معاشرت مکن) با کسانی که به هر صبح و شام، خدا را خالصانه عبادت می کنند.

و در مقابل می فرماید: «واصبر نفسک مع الذین یدعون ربهم بالغداوة و العشی یریدون وجهه» یعنی: با کسانی باش که هر صبحگاه و شامگاه، خدا را خالصانه عبادت می کنند.

معاشرت با افرادی که انسان با دیدن آنها یاد خدا می افتد، مایه پیرایش انسان از زشتی ها است.

چون انسان در مقابل چنین افرادی، اجازه گناه و معصیت به خود نمی دهد.

2. گفتارش بر علم شما بیافزاید.

معاشرت با عالم، از معاشرت های بسیار ممدوح، و مورد تأکید اسلام است. معاشرت با عالم، در درجه اول، انسان را از ضررهایی که همنشینی با نادان دربر دارد، مصون می دارد و علاوه بر این، مایه آشنایی انسان با علم و ادب است.

امام علی(علیه السلام) در نامه ای به مالک اشتر می نویسد: با دانشمندان زیاد به گفتگو بنشین و با اندیشمندان بسیار به بحث بپرداز.

و امام موسی بن جعفر(علیه السلام) به نقل از پیامبر(صلی الله علیه و آله) می فرماید: از علما سۆال کن، با حکما آمد و شد داشته باش و با فقرا مجالست نما.

3. عملش، آخرت را به یاد شما آرد.

سومین معیاری که در حدیث پیامبر(صلی الله علیه و آله) آمده، این است که، می باید با کسی همنشین شد که به واسطه ترس از دوزخ و قیامت، خود را به گناه نمی آلاید؛ و همین امر باعث می شود که انسان با دیدن او و ترسی که از قیامت در وجودش می باشد به یاد آخرت و قیامت افتد. یاد قیامت مهمترین عاملی است که انسان را از گناه باز می دارد.

خداوند در قرآن مجید می فرماید:

آیا (گناهکاران) گمان نمی کنند که در روز جزا برانگیخته خواهند شد. (مطفّفین، 4 و 5) 

دقت در این آیه شریفه به ما می فهماند که اگر انسان احتمال هم بدهد که قیامتی هست و در حد احتمال به یاد قیامت باشد، دست به گناه نمی زند.

خداوند درباره پیامبران خود می فرماید:

ما آنان را با موهبت ویژه‏اى كه یادآورى آن سراى بود خالص گردانیدیم (ص، 46)

اگر انسان دوستی را انتخاب نماید که با دیدنش به یاد آخرت افتاده و گناه ننماید، دوست کاملی را اختیار کرده است و از مسیر انسانی منحرف نخواهد شد.

از آنچه گذشت می توان علاوه بر خصوصیات دوست خوب، به آداب دوستی هم رسید، یعنی دوستی می باید بر سه محور: علم، یاد خدا و یاد قیامت استوار باشد.

2)حسرت پیروی از پیامبر اكرم:

و روزى است كه ستمكار دست هاى خود را مى‏گَزد [و] مى‏گوید: «اى كاش با پیامبر راهى برمى ‏گرفتم.( الفرقان : 27)

 

3)حسرت كافران در پیروزی بر مومنان كه هرگز به آن دست پیدا نمی كنند:

(بى‏گمان، كسانى كه كفر ورزیدند، اموال خود را خرج مى‏ كنند تا [مردم را] از راه خدا بازدارند. پس به زودى [همه‏] آن را خرج مى‏كنند، و آنگاه حسرتى بر آنان خواهد گشت؛ سپس مغلوب مى‏ شوند. و كسانى كه كفر ورزیدند، به سوى دوزخ گرد آورده خواهند شد.)( الأنفال : 36)

 

4)حسرت كوتاهی از انجام دستورات خداوند:

(تا آنكه [مبادا] كسى بگوید: «دریغا بر آنچه در حضور خدا كوتاهى ورزیدم؛ بى‏تردید من از ریشخند كنندگان بودم.)( الزمر: 56)

به همین جهت است كه خداوند متعال در آیه 39 از سوره مریم به همه مردم  نسبت به روز حسرت هشدار داده است و فرموده است:

(و آنان را از روز حسرت بیم ده، آنگاه كه داورى انجام گیرد، و حال آنكه آنها [اكنون‏] در غفلتند و سرِ ایمان آوردن ندارند.) (مریم : 39)

اما در این میان و با وجود اینكه افراد فراوانی در قیامت غرق در حسرت و اندوه نسبت به گذشته خودشان هستند، حسرت عده ای زبانزد عام و خاص است، حسرتی كه سراسر وجود آنان را فرا گرفته است و با حسرت های دیگر به هیچ وجه قابل مقایسه نخواهد بود كه از جمله این افراد دو گروه هستند كه به آنها اشاره می شود:

1)كسی كه آخرت خود را برای دنیای دیگران بفروشد:

رسول الله صلی الله علیه و آله: پشیمان تر از همه مردم در روز قیامت، مردى است که آخرت خود را به دنیاى دیگرى فروخته است. (کنز العمال، ج 3، ص 510)

2)كسی از عدالت بگوید و خود عدالت را رعایت نكند:

امام صادق علیه السلام: پشیمان ترین شخص در روز قیامت، کسى است که براى مردم از عدالت سخن بگوید، اما خودش به دیگران عدالت روا ندارد. (وسائل الشیعه، ج1، ص 295)

3)كسی كه مالی را به ناروا فراهم كرده است:

امام علی علیه السلام فرمود: روز قیامت بزرگترین افسوس،ُ افسوس مردی است که مالی را به ناروا گردآورده به دوزخ رود و آن مال را برای کسی به ارث گذارد که در طاعت خداوند سبحان خرجش نموده به بهشت رود. (نهج البلاغه حکمت 429)

به امید اینكه سبك و برنامه زندگی خود را به شیوه ای مدیریت كنیم كه هیچ گاه گرفتار حسرت و اندوه در زندگی نشویم و همیشه سربلند و پیروز باشیم.

- نظرات (0)