سایت خاتون

زیارت امیرالمومنین

دعایی برای رفع غم و اندوه

در كتاب «بلد الأمین» از حضرت رسول اکرم صلى اللّه علیه و آله روایت كرده:

هر كه هر روز ده بار این دعا را بخواند، حق تعالى‏ چهار هزار گناه كبیره او را بیامرزد

و وى را از سكرات مرگ و فشار قبر، و صد هزار هراس قیامت نجات دهد،

و از شرّ شیطان و سپاهیان او محفوظ گردد و قرضش ادا شود و اندوه و غمش برطرف گردد، دعا این است:

اَعْدَدْتُ لِكُلِّ هَوْلٍ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَ لِكُلِّ هَمٍّ وَ غَمٍّ ماشاءَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ نِعْمَةٍ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لِكُلِّ رَخآءٍ اَلشُّكْرُ لِلَّهِ

وَ لِكُلِّ اُعْجُوبَةٍ سُبْحانَ الِلَّهِ

وَ لِكُلِّ ذَنْبٍ اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ

وَ لِكُلِّ مُصیبَةٍ اِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ

وَ لِكُلِّ ضیقٍ حَسْبِىَ اللَّهُ

وَ لِكُلِّ قَضآءٍ وَ قَدَرٍ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ

وَ لِكُلِّ عَدُوٍّ اِعْتَصَمْتُ بِاللَّهِ

وَ لِكُلِّ طاعَةٍ وَ مَعْصِیَةٍ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ.

لطایف قرآنی

وحی شیطانی

شخصی به (ابن عمر) گفت: مختارگمان می كند كه به او وحی می شود. ابن عمر پاسخ داد:

 البته درست می گوید، چرا كه خداوند فرموده است:

" و شیاطین به دوستان خود وحی( وسوسه ) می كنند." (انعام /121)

حاضرجوابی

 كودكی در مكتب خانه برای معلم خود می خواند:

" وَ اِنَّ عَلیكَ الَّلعنَةَ اِلی یومِ الدین : و لعنت تا روز قیامت بر تو خواهد بود."(حجر/35)

و مكرر آیه را تكرار میكرد. معلم عصبانی شد و گفت:

علیك و علی والدَیكَ : بر تو و بر پدر و مادرت باد.

كودك گفت: در این قرآن كه من می خوانم( علیك) هست و ( علی والدیك) نیست. آیا آنرا اضافه كنم؟!

حفظ اموال

از بخیلی پرسیدند: كدام آیه قرآن را بیشتر دوست داری؟

گفت: آیه" اموال خودتان را به دست بیخردان  نسپارید."(نساء/5)

- نظرات (0)

هدیه ای ناقابل به مهربان ترین پدر

نزدیک روز مادر یا روز پدر که می شود بچه ها با پچ پچ کردن هایشان با هم، حس کنجکاوی پدر و مادرها را تحریک می کنند و آن مهربان ها هم تا متوجه می شوند که بچه ها قصد دارند هدیه ای برای آنها تهیه کنند خیلی اوقات ناراحت می شوند و می گویند:
توقع هیچ هدیه ای نداریم، فقط همین که اخلاقتان خوب باشد، خدای مهربان و اهل بیت علیهم السلام از شما راضی باشند ما را خوشحال کرده اید.
با خودم گفتم این ایام شعبان و نیمه ماه که خاصّاً متعلّق به مهربان ترین پدر عالم بوده است برای خوشحالی و شادی قلبش چه کرده ایم؟

جمعه هایی که می آیند و می روند، آیا قدمی برای ظهورش برداشته ایم؟!

آیا صرفاً با خرج های آنچنانی، گرفتن مجالس جشن با شکوه، چراغانی کردن خیابان ها، پخش کردن شیرینی و شربت و کارهای این چنینی پدرمان خوشحال می شود و از ما راضی خواهند بود؟
چه هدیه و عملی می تواند لبخند رضایت را بر لبانشان نمودار کند؟
با جستجو کردن در آیات و روایات به یک سری کارهایی رسیدم که در ادامه به آنها می پردازیم:
نکته ی اولی که باید به آن توجه داشته باشیم این است که ائمه معصومین علیهم السلام از این هدیه ها بی نیازند و کسی که نیازمند محض است ما هستیم.

یکی از راه هایی که هر یک از ما برای ابراز علاقه و محبت به دیگران به کار می بریم هدیه دادن و استفاده از کلمات محبت آمیز به یکدیگر است، تا از دوستی و محبت متقابل آنها برخوردار شویم.

برای اینکه محبت و علاقه ی خودمان را به امام زمانمان (عج) نشان دهیم به نظر اولین راه و بهترین راه همین است؛ با ایشان صحبت کنیم.

سعی کنیم با بر زبان آوردن آیات زیبای قرآن یا نماز، عشق و علاقه قلبی خویش را به مولایمان حضرت صاحب الزمان(علیه السلام) هدیه کنیم تا از محبت و دوستی آن امام بزرگوار بیشتر بهره مند گردیم.
چنانکه نقل است در زمان امام حسن مجتبی (علیه السلام) دخترک خدمتکاری با دسته گلی خوشبو نزد امام آمد و شاخه گلی را به آن حضرت هدیه نمود.

امام در مقابل این کار پاداش بزرگی به وی بخشید. سپس در مقابل نگاه متعجب اطرافیان خود فرمود: خداوند به ما دستور داده و فرموده است: هر گاه کسی شما را ستایش کند شما باید در مقابل به ستایشی بهتر از آن یا مانند آن پاسخ دهید. (تفسیر مجمع البیان، ذیل سوره نساء، آیه 86)

بدون شک نماز و قرآنی که با این نیت آغاز می شود علاوه بر ثواب و پاداشی که برای صاحب آن به همراه دارد، پیوند و ارتباط انسان مومن را با امام غائبش محکم تر می کند که به وسیله آن می تواند به محبوب خویش نزدیک تر شود . (به نقل از آیت الله امجد)
چنانکه امام موسی کاظم(علیه السلام) در فضیلت آنان که ثواب قرائت و ختم قرآن را به پیامبر و ائمه اطهار علیهم السلام هدیه می کنند، فرموده اند: پاداش آنان این است که در روز قیامت با ما اهل بیت خواهند بود.

 

اطاعت از خدای کریم و اهل بیت علیهم السلام

همان طور که می دانیم و باور داریم همه انبیاء و امامان علیهم السلام همگی از نور واحد هستند و آن نور واحد قرآن کریم می باشد، بنابراین آخرین ذخیره الهی بر روی زمین، خود، قرآنی ناطق و مجری و عامل به حقیقت این کتاب خواهد بود و همانطور که در فرازی از دعای عهد می‌خوانیم:

و مجددا لما عطل من احکام کتابک (ای تجدید کننده احکام تعطیل شده کتاب (قرآن))

آن چیزی که در راستای رضایت امام همام علیه السلام خواهد بود تابعیت و اجرای صحیح قوانین خداوندی است که در قرآن کریم، اشارات بسیاری به این قوانین شده است.

چنانچه کلام الله مجید نیز می فرماید:

«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی‏ یُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ؛[آل عمران/۳۱] بگو: اگر خدا را دوست مى‏ دارید، از من (ولی الله) پیروى كنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا آمرزنده مهربان است.»
در واقع هیچ فرقی بین رضایت الهی و خشنودی دل صاحب الزمان (عج) نیست. همان گونه که خدای متعال نیز خشنودی خود را به صاحب ولایت گره می زند.

یکی از دستوراتی که اهل بیت علیهم السلام داده اند، دوری از گناه است. بنابراین اولین قدم برای خوشحال کردن امام زمانمان (عج) دور شدن از گناه می باشد.

اعمال زشت ما می تواند دل ایشان را به درد آورد. خصوصاً آنکه ما با ادعای تشیع، به گونه ای بیان کننده مرام و مکتب اهل بیت (علیهم السلام) شده ایم. از همین فرموده اند:«كُونُوا زَیْناً وَ لَا تَكُونُوا شَیْناً؛ زینت ما اهل بیت باشید و مایه ننگ ما نباشید.»
بنابراین بیاییم از همین امروز تصمیم بگیریم برای رضایت خدای کریم و اهل بیت علیهم السلام مخصوصاً امام زنده و ولی امرمان روزی یک گناه را از اعمال و رفتارهایمان پاک کنیم.

هدایا را مخصوص یک زمان خاص ندانیم

امام زمان (عج) را محدود به شعبان و نیمه شعبان ندانیم؛ سعی کنیم هیچ‌ گونه سستی در عشق و علاقه به امام قائم (عج) حاصل نشود و همواره او را در زندگی خود احساس کنیم.

راوی می گوید خدمت رسول خدا(صلی الله و علیه وآله) رسیدم و سوال کردم: یابن رسول الله، من ماه رمضان ختم های قرآن کردم، یک ختم قرآن برای جدت پیغمبر صلی الله و علیه و آله، یک ختم قرآن برای جدت امیرالمومنین علیه السلام، یک ختم قرآن برای جده ات حضرت زهرا سلام الله علیها کرده ام، تا رسید ختم قرآنی برای شما کردم یا ابا الحسن، ما لی بهذا؟

در مقابل این عمل برای من چیست؟ امام فرمود: "لک بذلك أن تکون معهم[یوم القیامة]".

فرمود: جزای تو که قرآن خواندی، ختم قرآن را هدیه کردی به رسول خدا صلی الله و علیه وآله، به علی مرتضی علیه السلام، جزای تو این است که با او باشی و از او جدا نشوی.

این مرد، فقیه است، وقتی این کلمه را شنید مبهوت شد، گفت: لی هذا بهذا؟ در مقابل این، این برای من است؟ معیّت، آن هم با خاتم، با سید اوصیاء صلی الله و علیه وآله؟

سه مرتبه امام (علیه السلام) فرمود: "نعم، نعم، نعم" بله، بله، بله، جزای تو این است که با او باشی در روز قیامت. (به نقل از بیانات آیت الله وحید خراسانی)

دعا فراموش نشود

در قرآن آمده است ما انسان ها را به شداید و سختی های روزگار مبتلا می سازیم، باشد که به درگاه ما تضرع و زاری نمایند و به دعا روی آورند. (انعام، آیه 42)

براین اساس، دعا برای فرج نه تنها منافاتی با حکمت های الهی ندارد، بلکه خود می تواند از زمره همین حکمت ها به شمار آید.

و نیز دعا برای فرج امام زمان (عج) وظیفه و تکلیفی است که در عصر غیبت در روایات بسیاری برآن تأکید شده است.

پیامبراکرم (صلی الله و علیه وآله) و ائمه هدی (علیهم السلام) بر چنین دعایی امر فرموده اند.
در برخی روایات، دعا برای فرج وسیله ای برای نجات از هلاکت به شمار آمده است. امام حسن عسکری (علیه السلام) می فرماید: به خدا، فرزندم مهدی را غیبتی است که در آن هیچ کس از هلاکت نجات نمی یابد، مگر کسی که خدای عزّوجلّ او را بر اعتقاد نسبت به امامتش ثابت قدم بدارد و او را در دعا برای تعجیل فرجش توفیق عنایت فرماید. (شیخ صدوق، اکمال الدین و اتمام النعمه، ج 2، ص 384)

خود حضرت می فرمایند: برای تعجیل ظهور من - در هر موقعیّت مناسبی - بسیار دعا کنید که در آن فرج و حلّ مشکلات شما خواهد بود. (بحارالانوار: ج 53، ص 181)

به امید آنکه با حضور حضرت ولی عصر (عج) در رکاب ایشان خدمتگزار باشیم.

- نظرات (0)

ما در جاهلیت دوم زندگی می کنیم!

دنیا، دنیای بدی شده است ... برادر کشی، کشتن زن و بچه بی گناه، تجاوز به زنان، تبربج و خودنمایی های آنچنانی و ....

این اوضاع آدم را یاد دوران جاهلیّت می اندازد و آیات قرآن را برایمان تداعی می کند؛

... یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذابِ یُذَبِّحُونَ أَبْناءَکُمْ وَ یَسْتَحْیُونَ نِساءَکُمْ... (49، بقره)

واقعاً دوران امروز به عبارتی همان تکرار دوران جاهلیّت است؛ بله جاهلیّت دوم!
به عبارتی ما در دوران جاهلیت دوم زندگی می كنیم!
امروز، 1400 سال پس از بعثت آخرین پیامبر، بشر در همان وضعیت جاهلیت اول، فقط با كمی تفاوت ظاهری، قرار گرفته است.

از پیامبراكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) روایت شده كه فرمودند:
« من بین دو جاهلیت كه دومین آن سخت تر از اولی است، برانگیخته شده ام.» (العقل و الجهل فی الكتاب و السنة، ص 273)
در حدیث بالا، اشاره ی آشكاری به وجود جاهلیت دوم، پس از بعثت حضرت ختمی مرتبت (صلی الله علیه و آله و سلم) وجود دارد، كه سخت تر و بدتر از جاهلیت اول است و این موضوع از سیاق این روایت به خوبی آشكار است.

از ایشان روایت شده است كه فرمودند: «منفورترین مردم نزد خداوند، سه تن هستند: زندیق در حرم، دنبال كننده ی سنت جاهلی در اسلام و خواهان خونریزی انسان بی گناه.» (مستدرك الوسائل، ج18، ص 209؛ عوالی اللآلی، ج1، ص 176)
از عبدالله بن زراره از محمد بن مروان از فضیل نقل شده است كه از امام صادق (علیه السّلام) شنیدم كه فرمودند: « همانا قائم ما از مردم جاهل بیش از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از جهان جاهلیت، متحمل رنج و سختی خواهد شد.»
گفتم: چطور چنین چیزی ممكن است؟
فرمودند: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در حالی برانگیخته شد كه مردم سنگ و صخره و چوب های تراشیده شده را می پرستیدند، اما قائم ما هنگامی قیام می كند كه همه ی مردم برای مقابله با او به تأویل كتاب خدا و احتجاج به آن متوسل می شوند.» (بحارالأنوار، ج52، ص362؛ غیبة نعمانی، ص 269)
در روایتی رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در وصف اهل آخرالزمان و مسلمانان فرمودند:
«به زودی روزگاری بر مردم فرا می رسد كه از قرآن جز خط و از اسلام جز نام باقی نخواهد ماند.» (كلینی، محمد بن یعقوب، كافی، ج8، ص 307؛ العدد القویه، ص81)
و نیز از ائمه معصومان (علیه السّلام) روایاتی وارد گردیده كه آشكارا بر وجود جاهلیت دوم قبل از قیام حضرت مهدی (علیه السّلام) اشاره می نماید. از آن جمله روایتی است كه علقمة بن زید از امام صادق (علیه السّلام) و ایشان از پدرشان امام باقر (علیه السّلام) در تفسیر قول خدای تعالی: «وَ لاَ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَى (9) فرمودند: جاهلیت دیگری وجود خواهد داشت.» (بحارالأنوار، ج22، ص 189؛ تفسیر قمی، ج2، ص 193)

وی‍‍ژگی های زمانه ی جاهلیت در بیان قرآن کریم

حكم الجاهلیت (مائده آیه 50)

این عبارت به معنی پیروی از حكم و حكومت ناحق، رفتار خلاف قانون الهی و مبتنی برهوی و هوس وروی گردانی از دستورات الهی آمده است.
احكام و قوانینی كه امروز بر جهان حكومت می كنند، قوانین حقوق بشر، قوانین اساسی حاكم بر كشورها، قوانین اقتصادی، سیاسی و حقوقی حاكم بر روابط بین الملل و... می توان گفت هیچ یك از قوانین فعلی مسلط بر جهان از قوانین و دستورات الهی اخذ نشده اند.

البته این به این معنا نیست كه لزوماً باید منافاتی بین احكام الهی و احكام بر ساخته بشری وجود داشته باشد، بلكه مراد دقت در منشأ این قوانین است.

البته حضور هوی و هوس و غرایز حیوانی را در اندیشه های متأخر بشری نمی توان كتمان كرد. مواردی چون روانشناسی فروید یا سیاست ماكیاول یا حكومت نیچه شاهد هایی بر این مدعا هستند.

 

ظنّ الجاهلیت (آل عمران آیه 154)

به مفهوم بی توجهی به وعده و وعید های خداوند و بد اندیشی درباره افعال الهی است.
آنچه امروز در جامعه ما دیده می شود تعویض مفاهیمی چون «گناه و صواب» با كلماتی چون «زشت و قشنگ» یا «ناپسند و پسندیده» است.

با توجه به اینكه به تدریج با حذف این مفاهیم از فرهنگ مردم، بار معنایی توجه به خداوند متعال كه در دل این مفاهیم پنهان بود به تدریج از ذهن و روان آدمیان زدوده می شود و كم كم مواردی چون نسبیت اخلاق و خیر و... به وجود می آید.

در چنین فرهنگی مواردی مثل مرگ آگاهی، رستاخیز، معاد، آزمایش الهی، وعده پیروزی خدا به مومنان، ظهور موعود و ... به تدریج از جامعه ما كمرنگ و كمرنگ تر شده اند.

تبرّج الجاهلیت (احزاب آیه 33)

بی پروایی زنان در جامعه و نمایاندن زیور و آرایش های زنانه یكی دیگر از وی‍ژگی های دوران جاهلیت بوده و هست.
كل مردم جهان، امروز با این موضوع كنار آمده اند كه « می توان برای تبلیغ حتی فقط یك ساعت مچی چند موجود بیچاره را كه نام انسان را بر پیشانی خود دارند، برهنه كرد و به نمایش گذاشت»

آیا امروز این موضوع در اروپا یا امریكا برای كسی تعجب برانگیز است؟

 

خوردن در نزد اهل مصیبت

از امراض اجتماعی خطیر و از احكام جاهلیت كه ما امروز به آن ممارست داریم، طعام خوردن در نزد اهل مصیبت یا همان مجلس موسوم به فاتحه است و همه ی اینها سبب تفاخر و رخ كشیدن حسب و نسب می باشد و عجیب این است كه رجال دینی و مومنان نیز در این گونه مجالس می نشینند و از طعام آن مجلس می خورند. امام صادق (علیه السّلام) در این باره می فرمایند: « غذا خوردن در نزد اهل مصیبت، از اعمال جاهلیت است و آنچه سنت است، غذا فرستادن برای اهل مصیبت است، همان طور كه پیامبراكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مورد آل جعفر بن ابیطالب (علیه السّلام) در هنگامی كه خبر فوت او را شنیدند، انجام دادند.» (51)
برگزاری این گونه مجالس برای افرادی كه در رفاه مالی هستند، از باب تفاخر و مباهات است، برای فقرا و ضعیفان سبب عذاب و سختی است؛ زیرا توانایی پرداخت مخارج آن را ندارند و به خاطر مراعات عرف و رسم جامعه از روی اضطرار این گونه مجالس فاتحه را برپا می نمایند، كه ممكن است برای برپایی آن مجبور به گرفتن قرض هم بشوند.

حمیّت الجاهلیت (فتح آیه 26)

تأكید بر خواسته های نابجا، تعصب درباره آگاهی های نا چیز و جانبداری بی دلیل از عقاید و اندیشه ها، معنی حمیت و تعصب جاهلیت است.
در دنیای امروز ما تعصب و ادعای عقل كل بودن یكی از بیماری های رایج است.

تفكر پوزیتیویستی حاكم بر دانشگاه های ما كه دانشگاه را به عنوان معابد مقدسی نمایش می دهد كه مقصود همه ی آدمیان است، منجر به تربیت اساتید و دانشجویانی شده است كه تنها با داشتن یك مدرك كارشناسی یا كارشناسی ارشد، شأن خود را اجل از آن می بینند كه بخواهند لحظه ای وقت خود را مثلاً پای سخن یك عارف الهی تلف كنند.

امروز نسل ما با توهم مدرن و به روز بودن پندار خویش را بسیار پخته تر و كارآمدتر از افكار پدران و مادران خود می داند.

به غیر از این موارد قرآنی موارد دیگری مثل ن‍ژادپرستی و تفكر قبیله ای، تجمل گرایی و فرهنگ اسراف و تبذیر، و همینطور فساد و فحشا و انحرافات جنسی از مشخصه های دیگر دوران جاهلیت زمان پیغمبر اكرم (صلی الله و علیه وآله) بوده است.

با كمی تأمل نمونه های توسعه یافته ی این موارد را در جوامع مدرن صنعتی جهان امروز به خوبی پیدا می كنیم. مواردی چون نزاع قبیله ای اوس و خزرج آن دوران در شهر یثرب، مدل های بسیار بسیار كوچك شده ی جنگ های ن‍ژاد پرستانه ی امروز هستند.

آیا جنگ های اول و دوم جهانی را تروریست هایی كه از آن سوی دنیا آمده بودند به وجود آوردند؟ آیا نه این است كه فاشیسم در اوج قدرت تمدن و ایدئولو‍ژی غرب و در مهد تمدن آن دیار متولد شد؟ آیا اروپا و امریكای امروز چیزی كم از قوم لوط و ثمود و عاد كه به عذاب الهی در هم كوبیده شدند، دارند؟
آیا وقت آن نشده كه آن باقی مانده انبیاء و اولیاء بر زمین به نور خویش، جهل و تاریكی این دوران جاهلیت ثانی را با نور آسمانی خویش بزداید؟
«قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاوُكُمْ غَوْرًا فَمَن یَأْتِیكُم بِمَاء مَّعِینٍ» (ملك آیه 30)
بگو: «به من خبر دهید، اگر آب [آشامیدنى‏] شما [به زمین‏] فرو رود، چه كسى آب روان برایتان خواهد آورد؟»

منابع:

مطلب محمد حسین بادامچی؛ در سایت نهاد

سایت راسخون؛ نشر موعود عصر (عج الله تعالی فرجه الشریف)، مقاله شفیعی سروستانی

- نظرات (0)

دلتان به چه چیزی گرم است

چقدر صبر و و تحمل مردم کم شده، خدا نکند بی هوا ماشینمان جلوی یک ماشین دیگر سبز شود، هر چند مقصر هم نباشیم، باید خودمان را به خدا بسپاریم که سرمان به باد نرود!!

مردم چقدر مضطرب و پریشان خاطرند، استرس بی داد می کند؛ این را می توان از تیک های عصبی، تکان دادن پاهای مردم در شرایط مختلف، ناخن جویدن و هزاران علایم دیگر متوجه شد!!

دقت کردید چقدر آمار و ارقام بیماری های روحی و روانی بالا رفته، به هر کس می رسی میگه افسرده شده یا در شرف افسردگیه!!

به خبرهای رسانه ها توجه کرده اید؛ وقتی پای خبرهای خبرگزاری ها و رسانه ها می نشینیم ضربان قلب بالا می رود، دچار استرس می شویم؛ قیمت سکه و ارز چنین و چنان شد، قیمت ماشین امروز چنین خواهد شد، خرید و فروش مسکن در رکود است و  ...

تشتت در وضعیت اقتصادی هایمان کم نبود، باید نگران خورد و خوراک هایمان هم باشیم که چه چیزی تحویل بدنمان می دهیم؛

یک روز می گویند لبنیات مصرف نکنید، یک روز دیگر روغن ها این طور شده، روز دیگر مرغ های بیچاره را به نابودی می کشند و....

آقا بالأخره لبنیات، مرغ، گوجه فرنگی، روغن و... مصرف کنیم یا نکنیم؟

اگر بخواهم با تقسیم بندی غیر علمی و غیر متخصصانه مردم را گروه بندی کنم می توانم به سادگی بگویم مردم دو دسته هستند:

عده ای که دلشان گرم است، حالا به چه، عرض می کنم، و عده ای که دلشان گرم نیست.

عده ای دلشان گرم است یا بهتر بگویم پشتشان گرمه، خیالشان راحته، خونه خوب، ماشین مدل روز، حساب بانکی پر و پیمان و ...

به هر حال پشت این قشر از مردم گرمه و خاطرشان جمع که توپ تکانشون نمی دهد!!

نکته اینجاست که این گروه با تمام این خوشی ها، باز هم نگرانی و استرس برایشان وجود دارد که نکند مال و سرمایه ام را دزد ببرد، نکند اتفاقی برای کارخانه ام بیفتد، تا وقتی کشتی ای که تمام سرمایه اش در آن است به مقصد نرسد نمی تواند بخوابد و هزاران احتمالات دیگر.

در این میان جمع کثیری از مردم را گروهی تشکیل می دهند که دلگرمی بدین معنا در زندگیشان جایگاهی ندارد: همین که بتوانند خرج روزمریشان را در آورند و شب سر گرسنه بر بالین نگذارند کافی است، و بیش از این برایشان امکان پذیر نیست چون پشتشان به جایی گرم نیست و خاطرشان از وجود حساب های بانکی و شغل و درآمد عالی جمع نیست.

استرس و اضطراب باز هم در میان این گروه بیداد می کند. اما آیا زندگی همش همین است؟ فقط استرس و نگرانی از امروز و آینده؟ پس آرامش کجاست؟ 

اگر ظواهر زندگی هر یک از این دو گروه را کنار زده و باطن آن را مشاهده کنیم، شاید دلگرمی و پشت گرمی برایمان معنایی دیگر پیدا کند.

می شناسم عده ای را از مال دنیا اندکی بیش ندارند، اما آرامش در زندگیشان موج می زند؛ حتما شما هم چنین افرادی را سراغ دارید، و می شناسم عده ای را که با وجود تمام دارایی و تملکاتشان، حسرت یک روز آرامش این و آن را می خورند؛ هر چند پشتشان گرم است.

چرا که این گروه پشتشان به امری گرم است که خود فانی و زودگذر است و ممکن است در گردش ایام، بر علیه آنان استفاده گردد.

این دسته از مردم خاطرشان به امری جمع است که وجودش به جرقه ای بند است.

اینجاست که پرده کنار می رود و نیرویی متعالی جلوه گر می شود که چرخ گردون هر طور که می خواهد بگردد، دل من به کسی خوش است که گردش ایام تکانش نمی دهد!!

اگر امروز خانه ام استیجاری و کوچک است، اگر امروز کودم بیمار بر تخت بیمارستان افتاده است، اگر مجبورم تا دیر وقت کار کنم تا خرج زندگی ام را در بیاورم، باکی نیست چرا که او با من است.

اگر تمام زندگی ام را آب ببرد باز هم باکی ندارم دلم قرص است که خدایی دارم که جز خیر و نیکی برای بنده اش نمی خواهد، این سخن مردی است که آرامش در چهره اش بی داد می کند، مردی که با وجود فرزند علیلش، گله و شکایتی از روزگار ندارد.

با دیدن این دسته از مردم این آیه قرآن کریم تبلور خود را بیشتر نمایان می کند؛ أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

حواسمان باشد ایمان به خدا به این نیست كه انسان بداند كه خدا حق است، زیرا مجرد دانستن ملازم با ایمان نیست، بلكه عبارت است از پذیرایى و قبول مخصوصى از ناحیه نفس، نسبت به آنچه كه درك كرده است.

قبولى كه باعث شود نفس در برابر آن ادراك و آثارى را كه اقتضاء دارد تسلیم شود و علامت داشتن چنین قبولى این است كه سایر قوا و جوارح آدمى نیز آن را قبول نموده، مانند خود نفس در برابرش تسلیم شود.

فردی که ایمان در قلبش رسوخ کرده و به معنای حقیقی خدا را قبول کرده، از اوضاع سیاسی و اقتصادی جهان، از پیش آمده های سخت و دشوار زندگی اش ترس نداشته و نگران و مضطرب نیست؛ بلکه تنها نگرانی و ترس او ترس از خداست.

هرگاه دل و قلب آدمى این گونه متوجه خدا شود و به یاد خدا افتد اولین اثرى كه از خود نشان مى‏ دهد این است كه متوجه قصورها و تقصیرها و گناهان خود گشته، آن چنان متأثّر شود كه عكس العملش در جوارح، لرزه اندام باشد.

دومین اثرش این است كه متوجه پروردگارش‏ مى ‏شود كه هدف نهایى فطرت اوست و در نتیجه خاطرش سكون یافته و بیاد او دلش آرامش مى ‏یابد.آنچه در نهایت نصیب انسان مومن می گردد آرامش است، چرا تنها خداست كه مایه اطمینان خاطر و خوشى زندگى است.

- نظرات (0)

دلتان به چه چیزی گرم است

چقدر صبر و و تحمل مردم کم شده، خدا نکند بی هوا ماشینمان جلوی یک ماشین دیگر سبز شود، هر چند مقصر هم نباشیم، باید خودمان را به خدا بسپاریم که سرمان به باد نرود!!

مردم چقدر مضطرب و پریشان خاطرند، استرس بی داد می کند؛ این را می توان از تیک های عصبی، تکان دادن پاهای مردم در شرایط مختلف، ناخن جویدن و هزاران علایم دیگر متوجه شد!!

دقت کردید چقدر آمار و ارقام بیماری های روحی و روانی بالا رفته، به هر کس می رسی میگه افسرده شده یا در شرف افسردگیه!!

به خبرهای رسانه ها توجه کرده اید؛ وقتی پای خبرهای خبرگزاری ها و رسانه ها می نشینیم ضربان قلب بالا می رود، دچار استرس می شویم؛ قیمت سکه و ارز چنین و چنان شد، قیمت ماشین امروز چنین خواهد شد، خرید و فروش مسکن در رکود است و  ...

تشتت در وضعیت اقتصادی هایمان کم نبود، باید نگران خورد و خوراک هایمان هم باشیم که چه چیزی تحویل بدنمان می دهیم؛

یک روز می گویند لبنیات مصرف نکنید، یک روز دیگر روغن ها این طور شده، روز دیگر مرغ های بیچاره را به نابودی می کشند و....

آقا بالأخره لبنیات، مرغ، گوجه فرنگی، روغن و... مصرف کنیم یا نکنیم؟

اگر بخواهم با تقسیم بندی غیر علمی و غیر متخصصانه مردم را گروه بندی کنم می توانم به سادگی بگویم مردم دو دسته هستند:

عده ای که دلشان گرم است، حالا به چه، عرض می کنم، و عده ای که دلشان گرم نیست.

عده ای دلشان گرم است یا بهتر بگویم پشتشان گرمه، خیالشان راحته، خونه خوب، ماشین مدل روز، حساب بانکی پر و پیمان و ...

به هر حال پشت این قشر از مردم گرمه و خاطرشان جمع که توپ تکانشون نمی دهد!!

نکته اینجاست که این گروه با تمام این خوشی ها، باز هم نگرانی و استرس برایشان وجود دارد که نکند مال و سرمایه ام را دزد ببرد، نکند اتفاقی برای کارخانه ام بیفتد، تا وقتی کشتی ای که تمام سرمایه اش در آن است به مقصد نرسد نمی تواند بخوابد و هزاران احتمالات دیگر.

در این میان جمع کثیری از مردم را گروهی تشکیل می دهند که دلگرمی بدین معنا در زندگیشان جایگاهی ندارد: همین که بتوانند خرج روزمریشان را در آورند و شب سر گرسنه بر بالین نگذارند کافی است، و بیش از این برایشان امکان پذیر نیست چون پشتشان به جایی گرم نیست و خاطرشان از وجود حساب های بانکی و شغل و درآمد عالی جمع نیست.

استرس و اضطراب باز هم در میان این گروه بیداد می کند. اما آیا زندگی همش همین است؟ فقط استرس و نگرانی از امروز و آینده؟ پس آرامش کجاست؟ 

اگر ظواهر زندگی هر یک از این دو گروه را کنار زده و باطن آن را مشاهده کنیم، شاید دلگرمی و پشت گرمی برایمان معنایی دیگر پیدا کند.

می شناسم عده ای را از مال دنیا اندکی بیش ندارند، اما آرامش در زندگیشان موج می زند؛ حتما شما هم چنین افرادی را سراغ دارید، و می شناسم عده ای را که با وجود تمام دارایی و تملکاتشان، حسرت یک روز آرامش این و آن را می خورند؛ هر چند پشتشان گرم است.

چرا که این گروه پشتشان به امری گرم است که خود فانی و زودگذر است و ممکن است در گردش ایام، بر علیه آنان استفاده گردد.

این دسته از مردم خاطرشان به امری جمع است که وجودش به جرقه ای بند است.

اینجاست که پرده کنار می رود و نیرویی متعالی جلوه گر می شود که چرخ گردون هر طور که می خواهد بگردد، دل من به کسی خوش است که گردش ایام تکانش نمی دهد!!

اگر امروز خانه ام استیجاری و کوچک است، اگر امروز کودم بیمار بر تخت بیمارستان افتاده است، اگر مجبورم تا دیر وقت کار کنم تا خرج زندگی ام را در بیاورم، باکی نیست چرا که او با من است.

اگر تمام زندگی ام را آب ببرد باز هم باکی ندارم دلم قرص است که خدایی دارم که جز خیر و نیکی برای بنده اش نمی خواهد، این سخن مردی است که آرامش در چهره اش بی داد می کند، مردی که با وجود فرزند علیلش، گله و شکایتی از روزگار ندارد.

با دیدن این دسته از مردم این آیه قرآن کریم تبلور خود را بیشتر نمایان می کند؛ أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

حواسمان باشد ایمان به خدا به این نیست كه انسان بداند كه خدا حق است، زیرا مجرد دانستن ملازم با ایمان نیست، بلكه عبارت است از پذیرایى و قبول مخصوصى از ناحیه نفس، نسبت به آنچه كه درك كرده است.

قبولى كه باعث شود نفس در برابر آن ادراك و آثارى را كه اقتضاء دارد تسلیم شود و علامت داشتن چنین قبولى این است كه سایر قوا و جوارح آدمى نیز آن را قبول نموده، مانند خود نفس در برابرش تسلیم شود.

فردی که ایمان در قلبش رسوخ کرده و به معنای حقیقی خدا را قبول کرده، از اوضاع سیاسی و اقتصادی جهان، از پیش آمده های سخت و دشوار زندگی اش ترس نداشته و نگران و مضطرب نیست؛ بلکه تنها نگرانی و ترس او ترس از خداست.

هرگاه دل و قلب آدمى این گونه متوجه خدا شود و به یاد خدا افتد اولین اثرى كه از خود نشان مى‏ دهد این است كه متوجه قصورها و تقصیرها و گناهان خود گشته، آن چنان متأثّر شود كه عكس العملش در جوارح، لرزه اندام باشد.

دومین اثرش این است كه متوجه پروردگارش‏ مى ‏شود كه هدف نهایى فطرت اوست و در نتیجه خاطرش سكون یافته و بیاد او دلش آرامش مى ‏یابد.آنچه در نهایت نصیب انسان مومن می گردد آرامش است، چرا تنها خداست كه مایه اطمینان خاطر و خوشى زندگى است.

- نظرات (0)

آتشی که آرامش را از بین می برد

حسادت، آتشی شیطانی است که  وقتی بر جان آدمی می ‌افتد، چاره‌ای در برابرش نیست، می‌ سوزاند و هم تن خاکی را به غم و آزردگی و اندوه گرفتار می‌ کند و هم روح را به گرفتاری در بند و وسوسه‌ های شیطانی در می‌ آورد؛ با خودش ایمان و آرامش و آسودگی را می‌ برد!

 

آتش شیطانی

بعضی افراد با شادی و پیشرفت اطرافیانشان خوشحال می ‌شوند و با اندوه و شکست آن ‌ها، غمگین؛ گویی که عضوی از یک پیکرند. اما هستند کسانی که برایشان مهم نیست بر سر دیگران چه می ‌آید؛ مثل تکه ‌های زائد و غیر مفید یک پیکره که بود و نبودشان هیچ فرقی ندارد.

می‌خواهند همه خوبی ‌ها برای آن‌ ها باشد، دیگران همیشه ضرر کنند و هیچ‌ گاه موفق نباشند! به شادی و موفقیت دیگران حسادت می‌ کنند؛ هرگز در غم و شادی دیگران سهیم نمی‌ شوند؛ هرگز همراه دیگران لبخند نمی ‌زنند، همراه آن ‌ها گریه نمی ‌کنند و این هدیه تلخی است که خودشان، به خودشان داده‌اند.
این افراد که به نعمت ‌هایی که خدا به دیگران داده و به موفقیت ‌هایی که نصیب آنان شده، حسد می ‌برند، به آنچه خدا از فضلش به بندگانش بخشیده، حسد می ‌وزند: «أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ» (1)

حسد در آیات قرآن

حسد از جمله رذایل اخلاقی است که ریشه و اساس بسیاری از گناهان و آلودگی‌ های اخلاقی دیگر محسوب می ‌شود. از این رو آیات و روایات متعددی در نکوهش، انگیزه ‌ها و آثار زیانبار فردی و اجتماعی آن در منابع اسلامی وارد شده است.

یكی از عمده‌ ترین عوامل تخریب و فساد در جهان، تخریب و فسادی است كه از ناحیه افراد حسود نشأت می‌ گیرد. قرآن حسادت را عامل نخستین قتلی كه در روی كره زمین رخ داده است، معرفی كرده و می ‌فرماید: «وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِن أَحَدِهِمَا وَلَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ»؛ «و داستان دو پسر آدم را به درستى بر ایشان بخوان هنگامى كه [هر یك از آن دو] قربانیى پیش داشتند پس از یكى از آن دو پذیرفته شد و از دیگرى پذیرفته نشد [قابیل] گفت ‏حتما تو را خواهم كشت [هابیل] گفت‏ خدا فقط از تقوا پیشگان مى ‏پذیرد» (2)

در زمان حضرت آدم (علیه السلام) مراسم قربانی وجود داشته و هابیل و قابیل، فرزندان آدم (علیه السلام) به دستور پدرشان، عبادت قربانی را انجام دادند؛ ولی فقط قربانی هابیل پذیرفته شد و برادر دیگر كه قربانی‌اش پذیرفته نشده بود، به شدت خشمگین شد و آتش حسادت به برادرش هابیل در دل او شعله كشید و سرانجام، او را به قتل رساند. (3)
بنابر آیات قرآن برادران حضرت یوسف (علیه السلام) نیز به خاطر حسادتی که به او داشتند، تصمیم به قتل او گرفتند و در نهایت او را به چاه انداختند: «قَالَ قَآئِلٌ مَّنْهُمْ لاَ تَقْتُلُواْ یُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِی غَیَابَةِ الْجُبِّ یَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّیَّارَةِ إِن كُنتُمْ فَاعِلِینَ»؛ «گوینده‏اى از میان آنان گفت ‏یوسف را مكشید اگر كارى مى ‏كنید او را در نهان خانه چاه بیفكنید تا برخى از مسافران او را برگیرند» (4)
یهودیان نیز چون خودشان ایمان نداشتند، به مسلمانان حسادت می‌ کردند و می‌ خواستند آن ‌ها را نیز از ایمان برگردانند: «وَدَّ كَثِیرٌ مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَوْ یَرُدُّونَكُم مِّن بَعْدِ إِیمَانِكُمْ كُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ»؛ «بسیارى از اهل كتاب پس از اینكه حق برایشان آشكار شد از روى حسدى كه در وجودشان بود آرزو مى‏ كردند كه شما را بعد از ایمانتان كافر گردانند.» (5)
این در حالی است که از نظر قرآن، حسد بدترین و زشت‌ ترین صفات است و باید از شر شخص حسود به خدا پناه برد: «وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ»؛ «و از شر [هر] حسود آنگاه كه حسد ورزد.» (6)
حسود، در واقع دشمن نظام آفرینش و مخالف مواهب و اکرام الهی نسبت به بندگان است و چنین امری با ایمان کامل، سازگار نیست.

ریشه تمامی رذایل

حسد، گناهی است که حالت تولیدی و زایش دیگر گناهان را دارد و تهمت، دروغگویی، نفاق، غیبت، اهانت، کتک زدن، قتل و نابودی دیگران و... به وسیله آن به ‌وجود می ‌آید.

از این رو شاید بتوان آن را «ام‌ الرذایل» یا مادر همه صفات بد دانست؛ همچنان ‌که امام علی(علیه السلام) فرموده است: «رَأْسُ الرَّذَائِلِ الْحَسَدُ؛ ریشه تمامی رذیلت ‌ها [و صفات ناپسند] حسادت است.» (7)
رسول‌ خدا(صلی الله و علیه وآله) نیز درباره خطر این صفت چنین هشدار داده است: «اَخْوَفُ مَا اَخَافُ عَلَی اُمَّتِی اَنْ یَکْثُرَ لَهُمُ الْمَالُ فَیَتَحَاسَدُونَ وَ یَقْتَتِلُونَ؛ بدترین چیزی که بر امتم ترس دارم، این است که مال آن‌ ها فراوان شود؛ پس بر همدیگر حسودی کنند و به جنگ و قتال بپردازند.» (8)

از بین رفتن ایمان

در سخنی از امام على (علیه السلام) آمده است: «وَلا تُحاسِدوا؛ فَإِنَّ الْحَسَدَ یَأْكُلُ الإیْمانَ كَمَا تَأْكُلُ النّارُ الْحَطَبَ؛ هرگز حسادت نورزید؛ زیرا حسد، ایمان را مى ‌خورد چنان كه آتش، هیزم را نابود مى ‌كند.» (9)
منافات ایمان و حسد، تا آنجاست كه حسد را به آتشى تشبیه كرده‌اند كه ایمان را از بین مى ‌برد؛ چنان كه در حدیثى دیگر، حسد به گیاهى تلخ تشبیه شده كه عسل ایمان را فاسد مى ‌سازد. (10)

هم‌چنین نقل شده است كه در یك فرد، ایمان و حسد با هم جمع نمى ‌شوند و مومن هیچ ‌گاه حسود نیست. حسد باعث مى ‌شود كه ایمان در قلب حسود، همانند حل شدن نمك در آب ذوب شود و از بین برود. (11)

عدم پیشرفت و ناامنی

در هر جامعه اگر قدرت در دست شایستگان باشد، آن جامعه رو به تكامل مى‌ رود؛ ولى اگر حسادت در آن جامعه راه یابد، حسودان نمی‌ گذارند افراد شایسته، مطرح شده و پیشرفت كنند.

در نتیجه جامعه در دست یك گروه حسود بى ‌لیاقت قرار خواهد گرفت. از سوى دیگر، همین افراد حسود، در مقام حكومتى، میان خود به حسادت مشغول شده، از خدمت به جامعه باز مى ‌مانند؛ چرا كه همواره در پى مُچ‌ گیرى و رسوا نمودن همدیگرند تا یكدیگر را تضعیف كنند.

از این رو، هیچ كس در این جامعه احساس امنیت نخواهد كرد. هم ‌چنان ‌که در حدیثی آمده است: «رسول ‌خدا (صلی الله و علیه وآله) به عبدالرحمان‌ بن عوف فرمود: "هنگامى كه گنجینه ‌هاى فارس و روم به روى شما گشوده شد، چگونه مردمى خواهید بود؟

"عبدالرحمان‌ بن عوف گفت: همان را كه خداوند خواسته است، خواهیم گفت [و انجام خواهیم داد]. رسول‌ خدا (صلی الله و علیه وآله) فرمود: "و یا غیر از این! رقابت مى ‌كنید، سپس حسادت مى ‌ورزید، سپس به یكدیگر پشت مى‌ كنید، سپس از یكدیگر نفرت و یا همانند آن پیدا مى ‌كنید، سپس به سوى خانه ‌هاى مهاجرین روان مى ‌شوید و برخى را حاكم برخى دیگر قرار مى ‌دهید".» (12)

 

ریشه کفر

در حدیثی از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «إِیَّاکُمْ أَنْ یَحْسُدَ بَعْضُکُمْ بَعْضاً فَإِنَّ الْکُفْرَ أَصْلُهُ الْحَسَدُ؛ بر شما باد که از حسادت ‌ورزی برخی به برخی دیگر اجتناب کنید؛ زیرا ریشه کفر، حسادت ‌ورزی است.» (13)

پی‌‌نوشت ها:
1. نساء: 54.
2. مائده: 27.
3. مصباح‌یزدی، اخلاق در قرآن، ج3، ص 201.
4. یوسف: 10.
5. بقره: 109.
6. فلق: 5.
7. تمیمی آمدی، غررالحکم، ح558.
8. ابن ابی ‌فراس، مجموعه ورام، ج1، ص 127.
9. نهج‌ البلاغه، خطبه 86.
10. الشیبانی، جامع‌الصغیر، ج1، ص 589.
11. ر.ک: ابن‌ حجر عسقلانی، الترغیب و الترهیب، ج3، ص546؛ غررالحکم، ح 608؛ ابن ‌شعبه حرانی، تحف ‌العقول، ص 223
12. سنن ابن‌ ماجه، ج2، ص1324.
13. تحف ‌العقول، ص 513.

- نظرات (0)